ভাল খবৰৰ সন্ধানত...
আজি পহিলা জানুৱাৰী– আজিৰ পৰা সম্পূৰ্ণ ২৪ বছৰ পূৰ্বে ‘আমাৰ অসম’ কাকততে মনোজ কুমাৰ গোস্বামীৰ তৎপৰতাত প্ৰকাশ পাইছিল আধুনিক অসমীয়া গল্প সম্ৰাট [যাৰ প্ৰসংগত স্বয়ং ড॰ হীৰেন গোহাঁইদেৱে প্ৰত্যয়েৰে কৈছিল– ‘অসমীয়া ভাষাতে সৌৰভ কুমাৰ চলিহাৰ দৰে মানুহ ওলাইছে, যাৰ লিখাৰ মান বিশ্বসাহিত্যৰ শ্ৰেষ্ঠ লেখকৰ সমকক্ষ৷’ একেবাৰে খাঁটি কথা!]
সৌৰভ কুমাৰ চলিহাৰ [১৯৩৩-২০১১] এখন অনবদ্য ৰচনা ‘ভাল খবৰ৷’ ইংৰাজী নৱবৰ্ষৰ প্ৰথম দিনত আমাৰ সকলো অসমীয়া বাতৰিকাকতে ভিতৰে-বাহিৰে বিশিষ্টজনৰ মনৰ অনুভৱ প্ৰকাশ কৰে; এক দস্তুৰ– মোৰ মানত, আজিকোপতি প্ৰকাশিত তেনে সমগ্ৰ ৰচনাৰ ভিতৰত ‘ভাল খবৰে’ই শ্ৰেষ্ঠ৷ তেওঁৰ ৰচনাৰ মেজাজেই এনেকুৱা যে কেইবাখনো ৰচনা আমাৰ ‘সৰ্বজান্তা’ সাংবাদিকৰ হাতত পৰি আলোচনীত ভুলকৈ ‘গল্প’ বুলিও ছপা হৈছিল; চিগাৰেট হুপি হুপি উদাসীন চলিহাই মোক কেবাদিনো বেছ আক্ষেপেৰে কৈছিল, ‘আমাৰ অসমীয়া সাংবাদিকসকলে একেবাৰে পঢ়া-শুনা নকৰে হে৷’ এগৰাকী স্বনামধন্য সাংবাদিকে এবাৰ গুৱাহাটী গ্ৰন্থমেলাত মোৰ উপস্থিতিতে চলিহাক কৈছিল– ‘মই আপোনাৰ প্ৰায়বোৰ উপন্যাসেই পঢ়িছো’৷ চলিহাৰ মুখত ম্লান হাঁহি, মইও হতভম্ব! আমাৰ সম্পৰ্কত সেইদিনা চলিহাই টিপ্পনি দিছিল, ‘মই ক’ত উপন্যাস লিখিছোহে, উপন্যাস বুলিলেই মুচ-কুচ যাওঁ৷ ভদ্ৰলোকে বোধকৰোঁ মোৰ দীঘল গল্পবোৰক উপন্যাস বুলি ভাবিছে৷’ ৰচনাখনৰ প্ৰথম শাৰীটো আছিল ‘ভাল খবৰ’ হ’ল আজিকালি এটা দুষ্প্ৰাপ্য বস্তু, এটা মৰিচিকা, বঙালীত যাক কয় ‘ডুমুৰেৰ ফুল’৷
অসমীয়া বাতৰি কাকতত ‘ভাল খবৰ’ বিচাৰি বিচাৰি ক্লান্ত চলিহাই এটা পুৰণি শোকৰ বাতৰিকে এটা ভাল খবৰ বুলি সাbLনা লভিছিল– ‘পিতৃৰ অপকৰ্মৰ বাবে পুত্ৰৰ আত্মহত্যা’৷ সেয়া যি কি নহওক, ‘ভাল খবৰ’ আজিতো আৰু দুৰ্লভ– দুবছৰমান ধৰি ক’ভিড, অমিক্ৰমৰ ভয়াৱহ সংক্ৰমণত বিশ্ব স্তব্ধপ্ৰায়, অৰ্থনীতিও শোচনীয়৷ তাৰ মাজতেই ২০২১ বৰ্ষত তিনিটা নতুন অভিজ্ঞতা হ’ল– ‘ভাল খবৰ’৷
বছৰৰ আৰম্ভণিতে ভাৰতৰ এগৰাকী শ্ৰেষ্ঠ আধুনিক চিত্ৰশিল্পী ছৈয়দ হাইদৰ ৰাজাৰ এখন পূৰ্ণাংগ জীৱনী পঢ়িলো; ‘ছৈয়দ হাইদৰ ৰাজাৰ দি জাৰ্ণি অব এন আইকণিক আৰ্টিষ্ট; য়শোধৰা ডালমিয়া ৰচিত কিতাপখনৰ এটা পৃষ্ঠাত থমকি ৰলোঁ৷ ৰাজাক [১৯২২-২০১৬] পৰৱৰ্তী জীৱনত সোধা হৈছিল ‘পৰিয়ালৰ সকলো সদস্য পাকিস্তানলৈ গুচি গৈছিল; আপুনিবা কিয় ভাৰতবৰ্ষতে ৰৈ গ’ল?’ মহাত্মা গান্ধীৰ পৰম ভক্ত ৰাজাৰ উত্তৰ আছিল, ‘মহাত্মাৰ মাটিভাগ এৰিবলৈচোন সত নগ’ল৷’ আমিতো মহাত্মাক কাহানিবাই পাহৰিলোঁ– মাথোঁ আমাৰ মৰখকৰ প্ৰধান বাহক নোটবোৰতে মহাত্মাক বন্দী কৰি থ’লোঁ– এইখন মহাত্মাৰ দেশ বুলিবলৈও লাজ লাগেক্ক মানুহৰ লাজ? লাগেনে সঁচাকৈ?
বিশিষ্ট আইনজ্ঞ নিলয় দত্তৰ আকস্মিক বিয়োগত মই মৰ্মাহত; ছেপ্টেম্বৰত ঢুকাল৷ দুমাহ পাছতে আদ্যান্ত গঢ়ি পেলালোঁ, কৌশিক বসুৰ ‘পলিচিমেকাৰ্ছ জাৰ্ণেলঃ ফ্ৰম নিউ ডেলহি টু ৱাশ্বিংটন ডি চি’৷ মইতো তাহানিৰে পৰা কৌশিক বসুৰ পৰম ভক্ত– বসুৰ দৰে অৰ্থনীতিৰ কথা ইমান সহজ-সৰলকৈ ক’ব পৰা মই দ্বিতীয়জনক নাজানো৷ বিৰাট আনন্দ পালোঁ যে আন্তৰ্জাতিক খ্যাতিসম্পন্ন বসুৰ গ্ৰন্থত কেবাঠাইতো গুৱাহাটী, কাজিৰঙা আৰু আমাৰ সদ্যপ্ৰয়াত শ্ৰদ্ধেয় নিলয় দত্তৰ প্ৰসংগও আছে৷ কৌশিক বসু আৰু নিলয় দত্ত আছিল দিল্লীৰ প্ৰখ্যাত ‘ছেণ্ট ষ্টিফেনছ কলেজ’ৰ সহপাঠী– বসুয়ে তেওঁৰ শেহতীয়া কিতাপখনৰ ৮৬নং পৃষ্ঠাত অকপটে স্বীকাৰ কৰিছে, তেওঁৰ সহপাঠীবোৰৰ ভিতৰত দুজনকে আটাইতকৈ বেছি মেধাৱী বুলি তেওঁ বিবেচনা কৰিছিল– এজন আমাৰ চিনাকি নিলয় দত্ত [আৰু আনজন ৰাহুল খুল্লাৰ], বাঃক্ক
শেষ ‘ভাল খবৰ’টি ডিচেম্বৰৰ শেহ সপ্তাহৰ– বছৰ বছৰ জুৰি অসমৰ বিভিন্ন গ্ৰন্থ উন্মোচনী সভাত উপস্থিত থকাৰ অভিজ্ঞতা হ’ল– গতানুগতিক; প্ৰায়বোৰ তেনে সভা মোৰ কিবা দুৰ্ধৰ্ষ আচামীয়ে বুকুত ফলি লৈ তোলা ছবি যেন লাগে! [অৱশ্যে লেখকৰ অদমনীয়, অনুৰোধত ময়ো দুই-চাৰিবাৰ অপৰাধীৰ ভূমিকাত অৱতীৰ্ণ হ’বলগীয়াত পৰিছোঁ] নিঃসন্দেহে, গুৱাহাটীৰ নেড্ফি হাউছৰ ৪ ডিচেম্বৰৰ সন্ধ্যাটি আছিল একক– ‘শব্দৰ বাখৰুৱা বেশ’ত এটি বিমল দেওবৰীয়া সন্ধিয়া৷ সেয়া আছিল কবি স্বপ্নালী মহন্তৰ ভিন্নভাষী চাৰিখন কাব্যপুথিৰ উন্মাচনৰ স’তে সংগতি ৰাখি গীত-মাত-নাটৰ এক স্মৰণীয় আয়োজন৷ চকু চৰহাই ক’ব, কবি মহন্তৰ গৃহস্থ উচ্ছপদস্থ আৰক্ষী বিষয়া হেতুকে মোৰ এই মুকলি প্ৰশস্তি৷ মই কওঁ, মই নীৰিহ আৰু নিৰ্লোভীও– ভালক ভাল বোলাৰ সাহসকণ মোৰ আমৃত্যু থাকিব৷ আজিৰ পৰিস্থিতিত নিঃসন্দেহে এই তিনিওটাই ‘ভাল খবৰ’৷ আজিৰ অসমীয়া বাতৰি কাকতবোৰৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাৰ সীমাহীন নেতিবাচক বাতৰিৰ মাজতো বিচাৰিলে, আমি নি(য়কৈ পাম আৰু দুই-এটি স্বৰূপাৰ্থৰ ‘ভাল খবৰ’!