ফাগুনে নূপুৰ বজায়

‘ফাগুন আহে/সৰাপাতৰ বিননিত/ দি যায় বতৰায নতুন দিনৰ/ সেউজী বসন্তৰ’ [ইয়াছমিন বেগম] ফাগুনত ৰঙৰ পোহাৰ মেলে৷ উদং পথাৰ নাইবা উদাস বনৰ বুকত ফুলে ৰাঙলী মদাৰ৷ পলাশ, শিমলু৷ চঞ্চলা ফাগুনৰ নৃত্যত পলাশে লাজতে যেন ৰঙা-ছিঙা পৰি হাঁহি পেলায়৷ শিমলু ফাটি কোমল তুলা বতাহত উৰে৷ ফাগুনৰ ৰঙেৰে ৰঙীণ মনবোৰত গীতৰ গুঞ্জন তোলে৷ ফাগুন অহাৰ আনন্দতে প্ৰকৃতিয়ে ৰঙা সাজ পিন্ধে৷ ফাগুনৰ ৰঙা ৰঙে সকলোৰে মন ৰঙীণ কৰি তোলে৷ ফাগুনে প্ৰকৃতিৰ ৰঙা পদূলি গচকি প্ৰৱেশ কৰে৷ চঞ্চলা ফাগুনে নূপুৰ বজাই প্ৰতিখন যৌৱনভৰা হৃদয়ক টুকুৰিয়াই টুকুৰিয়াই সোধে–

‘পলাশৰ ৰং কোনেনো/ সানিলে/ এই মিঠা সেউজ বননিত/ আৰু তোমাৰ কোমল চাৱনিত৷’ আৰু ‘এই চহৰলৈ বৰষুণ নামিল / ফাগুনৰ উতনুৱা দিনত/ এতিয়া মই পলাশ হৈ ফুলিম৷’ [বন্দিতা গগৈ বৰা]

ফাগুনৰ পচোৱাৰ বা লাগিলে মনটো ৰাই-জাই কৰে৷ হিয়াখনো উঠলি উঠে৷ কিবা এক অবুজ শিহৰণে দেহ-মন জুৰ পেলাই যায়৷

ফাগুনত প্ৰকৃতি যৌৱনপ্ৰাপ্ত হয়৷ প্ৰকৃতি ঋতুৰ প্ৰেমত পৰে৷ কোমল ৰ’দালিয়ে ফেঁহুজালি কৰি চঞ্চল পচোৱাজাকৰ সৈতে লুকাভাকু খেলে৷ উদাস, বন, উদাস মনলৈ জুৰ মলয়াই বাতৰি কঢ়িয়াই আনে প্ৰেমৰ-সৃষ্টিৰ৷

‘ফাগুনৰ বৰষুণ হৈ পৰিম/ অ’ মোৰ হেঁপাহৰ এমুঠি ৰঙা/ চুই চাম তোমাৰ  তপত ওঁঠ৷’ [পৰশমণি]

ফাগুনে যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৰ মনবোৰো ৰিঙা ৰিঙা কৰি তোলে৷ ক’তো নবহে মন৷ ঘৰ উদং উদং লাগে৷ আকাশখনো  ৰিঙা ৰিঙা অনুভৱ হয়৷ ৰিঙা বতাহ, ৰিঙা উদং পথাৰ, বাট-পথ৷ ফাগুনত স্কুল-কলেজৰ বাটৰ পখিলাজাকে চাৰিআলিৰ চুকত বহি থকা কোনোবা ভোমোৰাৰ বুকুত বীণ বজাই থৈ যায়৷

বৰদৈচিলাজাকে ধূলিৰ  লগতে মানুহৰ মনবোৰো মুকলি কৰি তোলে৷ সেয়াই ফাগুন৷ উতলা-চঞ্চলা ফাগুন৷ ফাগুন মায়াসনা৷