ৰাজনীতিৰ অলিয়ে-গলিয়ে[৮]
তদানীন্তন মুখ্যমন্ত্ৰী হিতেশ্বৰ শইকীয়াৰ উপস্থিতিত ডিষ্ট্ৰিক্ট লাইব্ৰেৰীত এখন ৰাজহুৱা সভা অনুষ্ঠিত হোৱাৰ কথা আছিল৷ সচৰাচৰ কৰাৰ দৰে চিঠিযোগে বাতৰিকাকতসমূহলৈও নিমন্ত্ৰণী-পত্ৰ প্ৰেৰণ কৰা হৈছিল৷ সভাৰ উপলক্ষ সম্ভৱতঃ মুক্তিযোদ্ধাসকলক স্মৰণ বা সম্বৰ্ধনাক লৈ তেনে কিবা এটা৷ অৱশ্যে তেতিয়া অসমত বাতৰিকাকত আছিল দুই-তিনিখনমানহে৷ ইয়াৰে এটা প্ৰতিষ্ঠানৰেই ইংৰাজী আৰু অসমীয়া দুখনকৈ দৈনিক কাকত; গতিকে তেওঁলোকৰ গুৰুত্বও বেছি আছিল৷
যি কি নহওক, বিয়লি পাঁচ বজাত সভা৷ যথাৰীতি অলপ পলমকৈ মুখ্যমন্ত্ৰী পালেহি৷ এম্বেছাডৰৰ পৰা নামি হিতেশ্বৰ শইকীয়া প্ৰেক্ষাগৃহত সোমোৱাৰ সময়ত ঘটিল এক অবিশ্বাস্য কাণ্ড– খাপ পিটি থকা যুৱক এজনে হঠাৎ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ কপালত ৰিভলভাৰ হেঁচি ধৰিলে৷ সকলো হতচকিত, কিন্তু কোনোৱেই একো কৰিব পৰাত নাই, কাৰণ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ কপালত উদ্যত ৰিভলভাৰৰ স্পৰ্শ৷ ইপিনে যুৱকজনে বাৰে বাৰে ট্ৰিগাৰ হেঁচি আছে, কিন্তু শইকীয়াৰ কি সৌভাগ্য, ৰিভলভাৰটো লক্ হৈ গ’ল৷ যুৱকজনে ট্ৰিগাৰ দবাবলৈ ইমানেই চেষ্টা কৰিছিল যে শইকীয়াৰ কপালত ৰিভলভাৰৰ নলীৰ ঘঁহনিত ঘা হৈ গ’ল, তথাপি গুলী নুফুটিল৷ হয়তো সেই বুলেটত হিতেশ্বৰ শইকীয়াৰ নাম লিখা নাছিল৷ এটা সময়ত যুৱকজনক কোনোৰকমে নিৰাপত্তাৰক্ষীয়ে জব্দ কৰিলে, মুখ্যমন্ত্ৰীক ততাতৈয়াকৈ নিৰাপদ স্থানলৈ লৈ যোৱা হ’ল৷ সভা হোৱাৰ কথাই নাহে৷ ভাগ্যই তেওঁক ৰক্ষা কৰিলে৷
পুৱাৰ বাতৰিকাকতত, বিশেষকৈ সেই গুৰুত্বপূৰ্ণ সংবাদ প্ৰতিষ্ঠানটোৰ কাকতৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাত প্ৰকাশ পালে হিতেশ্বৰ শইকীয়াই মুক্তিযোদ্ধাসকলক প্ৰশংসা কৰি কোৱা বহু কথা৷ সভাত কোন কোন উপস্থিত আছিল সেয়াও বাতৰিটোত ওলাল৷ প্ৰকাশ নহ’ল মাথোঁ লোমহৰ্ষক ঘটনাটো৷ জ্যেষ্ঠ সাংবাদিকজনে মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে কি ক’ব পাৰে তাক অনুমান কৰিয়েই বাতৰি লিখি ঘৰাঘৰি গ’লগৈ৷ পুৱা পাঠকেও সাংবাদিকজনৰ কল্পনাৰ জালত অনুষ্ঠিত নোহোৱা সভাখনৰ বিতং বিৱৰণ পঢ়িলে৷
সংবাদ মাধ্যমৰ সেই সময়ৰ পৰা আজি লুইতৰ বুকুৱেদি বহু পানী বৈ গ’ল৷ নতুন জলধাৰা আহিছে, ঢৌ আহিছে, লগত হয়তো জাবৰ-জোঁথৰো আহিছে৷ কিন্তু যোৱা ৫০ বছৰে মাথোঁ সংবাদ মাধ্যমৰ বোকোচাত উঠিয়েই অসমীয়া মানুহৰ ইমানবোৰ সজাগতা, প্ৰতিবাদ, বিদ্ৰোহ, আন্দোলন হ’ল! আজি সেই সংবাদ মাধ্যমক একেবাৰে নাকচ কৰি দিয়া উন্নাসিকৰ দলত অৱশ্যেই মই নাই!
দূৰ অতীততেই হওক বা এই বৰ্তমানতে হওক, ভাৰতৰ মূলসুঁতিৰ সংবাদ মাধ্যম কেতিয়াও নিৰ্মোহ বা নিৰপেক্ষ নাছিল৷ [অৱশ্যে বিকল্প সাংবাদিকতাৰ ক্ষীণ ধাৰা এটা সদায় আছে৷ কিন্তু ই পাঠকৰ অতি ক্ষুদ্ৰ অংশ এটাহে ঢুকি পায়গৈ৷] ভাৰতৰ বজাৰ আৰু সংবাদ প্ৰতিষ্ঠান আন্তৰ্জাতিক বিনিয়োগৰ বাবে মুকলি হৈ যোৱাৰ পাছত পৰিস্থিতিৰ অধিক অৱনতি ঘটে৷ শাসক গোষ্ঠী আৰু কৰ্প’ৰেটৰ প্ৰভাৱে নিৰপেক্ষ আৰু অনুসন্ধানমূলক সাংবাদিকতাৰ অকাল মৃত্যু ঘটায়৷ আজি ভাৰতত সংবাদ জগতৰ বাস্তৱ ছবি হ’ল, বেছিভাগ মিডিয়া সংস্থাৰ মালিক কৰ্প’ৰেট গোষ্ঠী নতুবা কোনো ৰাজনৈতিক নেতা৷ কিন্তু মিডিয়া তেওঁলোকৰ বাবে প্ৰধান ব্যৱসায় নহয়, সহায়ক ব্যৱসায়হে৷ ইয়াৰ বিপৰীতে নিউজপ্ৰিণ্ট আদিৰ আকাশচুম্বী মূল্যৰ বাবে আৰু ডিষ্ট্ৰিবিউচনসহ আনুষংগিক বহুল ব্যয়ৰ বাবে আঞ্চলিক সংবাদ মাধ্যমো চৰকাৰী বিজ্ঞাপন নিৰ্ভৰশীল হৈ পৰে৷
অসমসহ ভাৰতত এক শতাংশ মানুহেও বাতৰিকাকত নপঢ়ে, বিপৰীতে টেলিভিছনত নিউজ চায় মূলতঃ মনোৰঞ্জনৰ বাবে৷ দৰ্শকে যেতিয়া ছিৰিয়াছ বাতৰি নোচোৱা হ’ল, তেতিয়া টেলিভিছন নিউজ চেনেলবোৰত একধৰণৰ মনোৰঞ্জনধৰ্মিতাই প্ৰাধান্য পালে৷ টিআৰপিৰ বাবে খোৱা-কামোৰা আৰম্ভ হৈ গ’ল৷ যিকোনো প্ৰকাৰে টিআৰপি বৃদ্ধি কৰি বিজ্ঞাপনৰ সিংহভাগ দখল কৰা আৰু নিজৰ গুৰুত্ব বঢ়োৱাৰ প্ৰতিযোগিতা চলিবলৈ ল’লে৷ সেয়ে মনোৰঞ্জনধৰ্মী ৰজত শৰ্মা বা অযথা আগ্ৰাসী অৰ্ণৱ গোস্বামীৰ শ্ব’ৰ টিআৰপি বেছি, সদায় নতুন নতুন ইছ্যু লৈ বিশ্লেষণাত্মক আলোচনা আগবঢ়োৱা মেগছেছেজয়ী ৰৱিশ কুমাৰৰ টিআৰপি সৰ্বনিম্ন৷
এই টিআৰপি যুদ্ধৰ গতি-প্ৰকৃতি কি এটা উদাহৰণ দিলে স্পষ্ট হ’ব৷ যোৱা বছৰৰ কথা৷ টিআৰপি মেনিপুলেচনৰ সেই কুখ্যাত গোচৰক লৈ দেশ তোলপাৰ৷ দুই অভিযুক্ত ‘ৰিপাব্লিক টিভি’ৰ অৰ্ণৱ গোস্বামী আৰু ‘বাৰ্ক ইণ্ডিয়া’ৰ [টিআৰপি সংগ্ৰাহক সংস্থা] চিইঅ’ পাৰ্থ দাশগুপ্তাৰ ৱাট্ছএপ বাৰ্তালাপ মুম্বাই পুলিচে ৰাজহুৱা কৰিছে৷ দুয়োৰে মাজৰ সেই শ শ অন্তৰংগ মেছেজবোৰ, কিদৰে বক্ৰপথেৰে টিআৰপি বঢ়াব পাৰি, ৰাজনৈতিক নেতাৰে হলিগলি, ক্ষমতাৰ অন্দৰ মহলত কাক কিদৰে সুবিধা কৰাই দিব পাৰি, তাৰেই এক ডকুমেণ্টেচন৷ সেই সময়ত মই ‘DY365’ নিউজ চেনেলৰ মুখ্য সম্পাদক পদত আছোঁ৷ ৰাষ্ট্ৰীয় চেনেলৰ তুলনাত সীমিত দৰ্শক, সীমিত পৰিসৰত আমাৰ কাম-কাজ৷ উৎসুকতাৰে হোৱাট্ছএপ মেছেজবোৰত চকু ফুৰাই থাকোঁতে হঠাৎ মই দেখিলোঁ যে অৰ্ণৱে দাশগুপ্তাক সুধিছে– ‘DY365’ৰ টিআৰপি কিয় বাঢ়ি আছে? ব্যৱস্থা লোৱা নাই কিয়? মই স্তম্ভিত হ’লোঁ, কেইবাহাজাৰ কোটি টকাৰ টিভি চেনেল এটাৰ স্বত্বাধিকাৰীজনৰ অসমৰ সৰু চেনেল এটাৰ টিআৰপিক লৈও কিয় এই অকাৰণ ঔৎসুক্য! আচলতে ৰাজনীতি, ক্ষমতা, সাংবাদিকতা আদি এই মুহূৰ্তত এনেদৰে সংপৃক্ত যে তাক ব্যাখ্যা কৰা সহজ নহয়৷
ৰাজনীতি আৰু সাংবাদিকতা আচলতে একেটা মুদ্ৰাৰে ইপিঠি-সিপিঠি৷ সমাজ আৰু সময়েই দুয়োকে দিক্নিৰ্দেশ কৰে– you get the media you deserve.
ৰাস্তাৰ কাষত ৰক্তাক্ত মানুহ এজন পৰি থকা দেখিলে চকু মুদি খৰখোজেৰে আঁতৰি পৰা আজিৰ সমাজে সংবাদ মাধ্যমৰ পৰা কি দাবী কৰে? সেই ৰক্তাক্ত মানুহজনক আৱিষ্কাৰ-উদ্ধাৰ-চিকিৎসা, আততায়ীৰ নাম-ঠিকনা, শাস্তিৰ ব্যৱস্থা সকলো কৰি দিব লাগিব সংবাদ মাধ্যমেই৷ সাক্ষীৰ বাবে কোনোবা আগবাঢ়ি আহেনে? এৰা, মিছাতে সেইবোৰ সমস্যাতনো কিয় সোমাব ঘৰ-সংসাৰ থকা মানুহ!
শোৱাকোঠাত ম’বাইল পিটিকি ছ’চিয়েল মিডিয়াত বিপ্লৱ কৰা বা বহাকোঠাৰ নিৰাপদ আড্ডাত বাঘ-সিংহ মাৰাৰ হুংকাৰ দিয়া মানুহ নিজে নিৰাপদ বলয়ৰ পৰা সঁচাকৈয়ে বাহিৰ ওলাই আহিব বিচাৰেনে? মিডিয়া অৱশ্যেই কণ্ঠহীন মানুহৰ কণ্ঠ হোৱা উচিত, কিন্তু যেতিয়া শিক্ষিত মধ্যবিত্ত নীৰৱ প্ৰশ্নহীন-প্ৰতিক্ৰিয়াশূন্য হৈ পৰে, তেতিয়া মিডিয়াও লক্ষ্যভ্ৰষ্ট, সুবিধাবাদী হৈ পৰে, মিডিয়াৰ স্খলন হয়৷
প্ৰায়েই ফোন আহে নিউজ ডেস্কলৈ– আমি চোৰ এটা ধৰি বান্ধি থৈছোঁ৷ কেমেৰা পঠিয়াওক প্লীজ! মাৰধৰ কৰা নাই এতিয়াও, আপোনালোক অহালৈ ৰৈ আছোঁ!! বা, কাইলৈ নামঘৰত আমি ভাদ মাহৰ নাম এষাৰ গাম৷ যেনেতেনে কেমেৰা পঠিয়াব!
ৰাস্তাৰ ভিক্ষাৰীক চাউল-কম্বল দান দিবলৈ যাওঁতেও কেমেৰা পঠিওৱাৰ অনুৰোধ, পঠিয়াব নোৱাৰিলে সিদিনাৰ প্ৰগ্ৰাম অনিবাৰ্য কাৰণবশতঃ স্থগিত! সৰু ছোৱালীজনীয়ে দুটা গান গাবলৈ শিকিছেহে, তাইক ক’ত সাধনা কৰিবলৈ শিকাব, অভিভাৱকে আনি টিভি ষ্টুডিঅ’ পোৱাবহি! মোৰতো কেতিয়াবা বোধ হয়– এই জাতিটো অভাৰ-এক্সপ’জাৰ হৈয়েই নষ্ট হৈ যাব৷ সেই সৌৰভ কুমাৰ চলিহাই কোৱাৰ দৰে মানুহৰ সৃষ্টিশীলতা আচলতে পুৰণি দিনৰ কেমেৰাৰ সেই ফিল্ম ৰোলৰ দৰে, বেছি পোহৰলৈ আনিলে নষ্ট হৈ যায়৷
এফালে শাসকগোষ্ঠীয়ে ভয়-ভাবুকি-প্ৰলোভনেৰে সংবাদ মাধ্যমৰ আত্মসমৰ্পণ বিচাৰে আৰু আনফালে বিৰোধী পক্ষই বিচাৰে তেওঁলোকৰ হৈ মিডিয়াই যুদ্ধখন যুঁজি দিয়ক!
মনত পৰিছে নকুল দাসৰ কথা৷ সদায় ধুতি-পাঞ্জাবী পিন্ধা দাসদা আছিল ‘নতুন দৈনিক’ত আমাৰ সতীৰ্থ৷ মোৰ টেবুলৰ কাষতে তেওঁৰ টেবুল৷ দাসদা এসময়ত ৰাজনীতিত আছিল, বহুদিন আগেয়ে এবাৰ বিধায়কো হৈছিল৷ পিছে সেই সময়ত ৰাজনীতি কৰি ঘৰ চলা নাছিল৷ এটা সময়ত দাসদাই ৰাজনীতি এৰি বাতৰিকাকতত যোগ দিলেহি৷ মাহৰ শেষত টনাটনি৷ চিটীবাছত উঠিবলৈ হাতত পইচা নাই৷ এদিন মোৰ স্কুটাৰত উঠি আধাবাটত ফাৰ্মাচীত দৰৱ কিনিবলৈ নামিল– গা হেনো বৰ বেয়া, ডাক্তৰে দিহা দিছে৷ কিন্তু দাসদাই ক’লে, তেওঁ ডাক্তৰে দিয়া দৰৱৰ আধাহে খাব বোলে, গোটেইখিনি কিনিবলৈ নুকুলায়৷ মই সহিব নোৱাৰি হাতত থকা টকাকেইটাকে দি দিলোঁ৷ এনেহেন মানুহটোক হিতেশ্বৰ শইকীয়াই পুনৰ টিকট দি দিলে৷ মঙলদৈৰ পৰা নিৰ্বাচন খেলি দাসদাই জিকিলেও৷ সিমানেই নহয়, তেওঁক মন্ত্ৰীও পাতি দিয়া হ’ল৷ পিছে পইচা বচাবলৈ একেদিনাই পূৰ্বে থকা ভাড়াঘৰটো এৰি দি নকুল দাস পৰিল সমস্যাত৷ দিছপুৰৰ প্ৰকাণ্ড চৰকাৰী বাসভৱনটোত বহি তেওঁ মোলৈ জৰুৰী বাৰ্তা পঠিয়ালে৷ গোস্বামী, চাওকচোন কি যে সমস্যাত পৰিলোঁ! মোৰ হাতত এতিয়া ফুটাকড়ি এটাও নাই৷ চৰকাৰী বস্তু-বাহানি কেতিয়া আহিব তাৰো ঠিক নাই৷ আপুনি মোৰ বাবে ইন্ষ্টলমেণ্টত ফ্ৰীজ এটা যোগাৰ কৰক৷ কেইযোৰমান কম দামী কাপ-প্লেটো লাগিব৷ সমষ্টিৰ মানুহবোৰ আহিব, চাহ-তাহ খুৱাব লাগিব!
দুদিনমান বজাৰত ঘূৰি ফ্ৰীজৰ কিস্তিৰ হিচাপ-নিকাচ লৈ নতুন মন্ত্ৰীৰ ঘৰ পাই মই হতবাক৷ ঠিকাদাৰ, ছাপ্লায়াৰে একেবাৰে গিজ্গিজাই আছে৷ কোনোবাই ইতিমধ্যে দুটা নে তিনিটা বিশালাকাৰ ফ্ৰীজ ঘৰত সজাই দিলেহি৷ দীৰ্ঘ দুখ-দৈন্যৰ পাছত দাসদাৰ মুখত গভীৰ প্ৰশান্তিৰ হাঁহি দেখি মোৰ ভালো লাগিল৷ ক’বলৈ পাহৰিছোঁ, দাসদাক দিয়া হৈছিল পশুপালন আৰু মীন বিভাগ৷ কেইমাহমান নৌযাওঁতেই অৱশ্যে বিভাগটোত কেইবাশ কোটি টকাৰ কেলেংকাৰি হ’ল৷ মন্ত্ৰী নকুল দাসৰ নামো তাত সাঙোৰ খাই গ’ল৷
‘নতুন দৈনিক’ৰ সৃষ্টিয়েই হৈছিল চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়াক কেন্দ্ৰ কৰি৷ এদল ডেকা সাংবাদিক আৰু আমি কেইজনমান বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ৷ দোভাগ নিশালৈ ভঙা স্কুটাৰ এখনত ঘূৰি-ফুৰি ৰিপ’ৰ্টিং কৰিছিলোঁঃ ৰাজনীতিৰ পৰা ক্ৰাইমলৈ একো বাদ যোৱা নাছিল৷ চিটী এডিচনত মাজনিশাপৰ্যন্ত একেবাৰে শেহতীয়া ঘটনাৰ ক’ভাৰেজ কৰি ‘নতুন দৈনিক’এ নতুন ট্ৰেণ্ডৰ সৃষ্টি কৰিছিল৷ মূলতঃ সম্পাদক চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া আৰু স্বত্বাধিকাৰী সূৰ্য হাজৰিকাৰ উৎসাহতে আমি সকলো জঁপিয়াই পৰিছিলোঁ৷ বহুতে মানি নল’ব পাৰে, সেয়াই কিন্তু অসমৰ সংবাদ মাধ্যমত ‘পৰিৱৰ্তন’ৰ আৰম্ভণি৷ ‘নতুন দৈনিক’ত কোনো এটা ইছ্যু বা ঘটনাৰ বিশ্লেষণাত্মক মতামতৰ লগতে দ্ৰুত ইন্ফৰ্মেচনো পঢ়ুৱৈয়ে পালেঃ সেয়ে নতুন প্ৰজন্মসহ সকলোৱে আদৰি লৈছিল সংবাদ-পত্ৰখন৷ তাতে সোণত সুৱগা চৰাইছিল প্ৰিণ্টিঙৰ অত্যাধুনিক কাৰিকৰীয়ে, যাৰ সোৱাদ সেই মুহূৰ্তলৈকে অসমৰ পঢ়ুৱৈয়ে পোৱা নাছিল৷
মনত পৰিছে, জেৰাই গাঁৱলৈ গৈ পৰেশ বৰুৱাৰ মাকৰ সাক্ষাৎকাৰ লৈছিলোঁ৷ ধাননিত ধান দাই আছিল হাঁহিমুখীয়া মানুহগৰাকীয়ে, পথাৰতে কথা পাতিছিলোঁ৷ বিদ্ৰোহী পুত্ৰৰ কথা ওলাওঁতে চকু চলচলীয়া হোৱাৰ বাদে আদ্যন্ত দৃঢ়চেতা আছিল মানুহগৰাকী৷ পথাৰতে মোক ৰঙা চাহো খুৱালে৷
এবাৰ কোনোবা এজনে খবৰ দিলে যে আমাক কেইজনমানক ভূটান সীমান্তৰ ছাম্দ্ৰুপ জংখাৰলৈ মতা হৈছে৷ কিয়? আহকচোন আগেয়ে৷ গ’লোঁ৷ সীমান্তৱৰ্তী চহৰখনৰ সৰু হোটেল এখনৰ পিছফালৰ কোঠা এটাত মানুহ কেইজনমান বহি আছে৷ হাতত বন্দুক লৈ চাৰি-পাঁচজনমান নিৰাপত্তাৰক্ষী৷ বড়ো নেতৃত্বই তেওঁলোকৰ লক্ষ্যৰ কথা ক’লেঃ সশস্ত্ৰ বিদ্ৰোহেৰে বড়োলেণ্ডৰ সৃষ্টি৷ সেয়াই প্ৰথম বড়ো উগ্ৰপন্থীৰ আত্মপ্ৰকাশ৷ সেইদিনা অস্ত্ৰৰ ঝন্ঝননি শুনিও মই অনুমান কৰিব পৰা নাছিলোঁ যে বড়োলেণ্ডৰ নামত সন্ত্ৰাসে ইমান ৰক্তপাত ঘটাব, ইমান নিৰীহ লোকৰ প্ৰাণ ল’ব৷ আনকি ইয়াৰে দুজনমানে গণেশগুৰিত ফুটোৱা গাড়ী-বোমাত কোনো ৰকমেহে মোৰ প্ৰাণ বাচিছিল৷ পেট্ৰ’ল ডিপোত সোমাবলৈ লোৱা মোৰ গাড়ীখন বিস্ফোৰণৰ খুন্দাত দাং খাই গৈছিল, চিটিকি আহিছিল পথচাৰী মানুহৰ দেহৰ ছিন্ন-ভিন্ন ৰক্ত-মাংস৷ আজিৰ কেইবাজনো মন্ত্ৰী, নেতা, সাংসদ আছিল উগ্ৰপন্থীৰ ৰূপত সেই গোপন প্ৰেছমেলত৷ পিছে যাৰ প্ৰেছমেললৈ গৈ কৃতাৰ্থ হৈছিলোঁ, তেওঁলোকৰে বোমাই সেইদিনা মোৰ পৈতৃক প্ৰাণটো নিয়া যেন কৰিছিল৷
ইমানেই আমাৰ উৎসাহ আছিল যে কেতিয়াবা আৰক্ষী গৈ পোৱাৰ পূৰ্বেই গৈ পাইছিলোঁগৈ ঘটনাস্থলী৷ শিলপুখুৰীৰ পিনৰ পৰা খবৰ আহিল যে ওচৰৰ ক’ৰবাত গুলীয়াগুলীৰ শব্দ শুনা গৈছে৷ গোন্ধ লৈ লৈ বিচাৰি উলিয়ালোঁঃ গাড়ী এখনৰ সন্মুখৰ ছীটত বহি আছে চেম্বাৰ্ছ অৱ কমাৰ্চৰ অধ্যক্ষ বিৰমিৱাল৷ গাড়ীৰ আয়না, বিৰমিৱালৰ দেহ বুলেটে থকা-সৰকা কৰি গৈছে৷ ফটো তুলি, ইজন-সিজনৰ লগত কথা পাতি ৰে’ললাইনৰ পিনে আগবাঢ়ি যাওঁতেহে দেখিলোঁ চানমাৰি থানাৰ অ’চি আহিছে– ক’ত গুলীয়াইছেহে? কাক গুলীয়াইছে? তেতিয়ালৈ আমাৰ চৰজমিন তদন্ত শেষ৷
এইখিনিতে এটা আমোদজনক ঘটনা মনত পৰিছে৷ এবাৰ তেতিয়াৰ পশ্চিমবংগৰ মুখ্যমন্ত্ৰী জ্যোতি বসু গুৱাহাটীলৈ আহিছে৷ জজ ফিল্ডত চামিয়ানা তৰি মুখ্যমন্ত্ৰীৰ আতিথ্যত বিশিষ্ট কেইজনমানৰ বাবে নৈশভোজ দিয়া হৈছে৷ নিমন্ত্ৰিত জ্যেষ্ঠ সাংবাদিকৰ দুজনমানৰ সৈতে ময়ো জ্যোতি বসুক চাবলৈ গ’লোঁ৷ ধীৰ-স্থিৰ, সৌম্যদৰ্শন বিখ্যাত বাঁওপন্থী নেতাজন৷ খুব নিম্নস্বৰত কথা-বতৰা পাতিছে, নিৰ্লিপ্ত মুখত মাজে মাজে স্মিত হাঁহি, হাতত পানীয়ৰ গ্লাছ৷ মই দেখিলোঁ আমাৰ অগ্ৰজ সাংবাদিককেইজনে জ্যোতি বসুৰ সৈতে কোনো বাৰ্তালাপত আগ্ৰহী নহয়৷ দুটামান ড্ৰিংক লৈ ডিনাৰ কৰি তেওঁলোক ওলাই আহিল৷ প্ৰকাশ্যেই ক্ষোভ প্ৰকাশ কৰিলে যে মুখ্যমন্ত্ৰীৰ ডিনাৰত স্কট্চৰ সলনি সস্তীয়া হুইস্কী খুৱাইছে! ওভতোঁতে ওৰে বাটত তেওঁলোকে বামফ্ৰণ্ট চৰকাৰৰ ব্যৰ্থতা আৰু বাঁওপন্থাৰ শ্ৰাদ্ধ কৰি আহিল!
৩৫ বছৰৰো বেছি সময় কটালোঁ সংবাদ মাধ্যমত৷ বিভিন্ন প্ৰতিষ্ঠানত বিভিন্ন গুৰুত্বপূৰ্ণ দায়িত্বত আছোঁ৷ যোৱা ৩০ বছৰে প্ৰায় প্ৰতিদিনেই কামলৈ যাওঁ, সাপ্তাহিক ছুটীটোও নলওঁ৷ তথাপি আজি বোধ হৈছে, সাংবাদিকতাৰ বাবে যিখিনি কৰাৰ সামৰ্থ্য আছিল, বা যিখিনি দিয়া উচিত আছিল, সেয়া কৰা নহ’ল৷ অপূৰ্ণতাৰ এক প্ৰবল অতৃপ্তিয়ে খোঁচা-বিন্ধা কৰি থাকে প্ৰায়ে৷
তথাপি আমাৰ যি সৃজন আৰু মনন সেয়া আজিও সম্পাদক চন্দ্ৰপ্ৰসাদৰ প্ৰভাৱেৰে আৱিষ্ট৷ এটা অভিনৱ ব্লেণ্ডিং সৃষ্টি কৰিছিল তেওঁ৷ মনৰ দুৱাৰ-খিৰিকী খুলি বিশ্বৰ বিভিন্ন বাৰ্তাক, মুক্ত বতাহক আদৰণি জনাইছিল৷ কি কতৃৰ্ত্ব আৰু ব্যক্তিত্ব আছিল চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়াৰ! এদিন আমি দুজনমান সম্পাদকৰ কোঠাত বহি আছোঁ৷ তেনেতে এজন মন্ত্ৰী সোমাই আহিল৷ নতুন চৰকাৰৰ নতুনকৈ ধনী হোৱা ডেকা মন্ত্ৰী৷ মন্ত্ৰীৰ কোলাত এটা বিদেশী সঁচৰ কুকুৰ৷ আমি উঠিবলৈ লোৱাত চন্দ্ৰপ্ৰসাদে ইংগিতেৰে আমাক ৰ’বলৈ দিলে আৰু মন্ত্ৰীক উদ্দেশ্যি খুব ভদ্ৰভাৱে ক’লে– মিষ্টাৰ মিনিষ্টাৰ! ৰূমটো সৰু৷ ইয়াত আৰু মাথোঁ এজনৰহে ঠাই আছে– হয় আপোনাৰ, নহ’লে আপোনাৰ কুকুৰটোৰ!
নক’লেও হ’ব, উচ্ছ-বাচ্য নকৰি কুকুৰটো লৈ মন্ত্ৰী নীৰৱে ওলাই গ’ল৷