মুখ্যমন্ত্ৰীৰ ঘোষণা

এটা বেচৰকাৰী সংস্থাই চলোৱা সমীক্ষা মতে, ভাৰতৰ পাঁচখন দুখীয়া ৰাজ্যৰ ভিতৰত অসমো এখন৷ অসমৰ মানুহৰ জনমূৰি আয় দেশৰ ভিতৰতে সৰ্বনিম্ন বুলি কোৱা হৈছে৷ ইয়াৰ অৰ্থ এইটোৱেই যে বিত্তীয় দিশৰ পৰা ভাৰতৰ ভিতৰত পিছপৰা হিচাপে চিহ্নিত উত্তৰ-পূবৰ ৰাজ্যকেইখনৰ মাজতো অসমৰ স্থান আটাইতকৈ তলত৷ অথচ এই ৰাজ্যকেইখন এসময়ত অসমৰে অংগ আছিল৷ অসমৰ পৰা ভাগ ভাগ হৈ সুকীয়া ৰাজ্যত পৰিণত হোৱা এই ৰাজ্যকেইখনো অৰ্থনৈতিক ক্ষেত্ৰত অসমতকৈ আগবঢ়া৷ তৰুণ গগৈৰ নেতৃত্বত কংগ্ৰেছৰ নিৰৱচ্ছিন্ন পোন্ধৰ বছৰীয়া শাসনকালতো অৱস্থাৰ অকণো পৰিৱৰ্তন নঘটিল৷ কংগ্ৰেছৰ পোন্ধৰ বছৰীয়া শাসনৰ অন্তত সোণোৱাল নেতৃত্বাধীন বিজেপি-মিত্ৰজোঁটে পৰিৱৰ্তনৰ শ্লোগানেৰে চৰকাৰ গঠন কৰিছিল যদিও অসমৰ বিশেষ পৰিৱৰ্তন নহ’ল৷ ২০২১ চনত বিজেপি-মিত্ৰজোঁটে পুনৰ অসমৰ শাসনভাৰ গ্ৰহণ কৰাৰ পাছতেই মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে ঘোষণা কৰিলে যে আগন্তুক পাঁচ বছৰৰ ভিতৰত ভাৰতৰ পাঁচখন আটাইতকৈ উন্নত ৰাজ্যৰ তালিকাত অসমো অন্তৰ্ভুক্ত হ’ব৷ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ এই ঘোষণা আৱেগিক, ৰাজনৈতিক উদ্দেশ্যপ্ৰণোদিত নে আন্তৰিকতাপূৰ্ণ আছিল সেই বিষয়ে এতিয়ালৈকে জানিব পৰা হোৱা নাই৷ কাৰণ, অসমক পাঁচখন আটাইতকৈ পিছপৰা ৰাজ্যৰ মাজৰ পৰা পাঁচখন আটাইতকৈ উন্নত ৰাজ্যৰ মাজলৈ লৈ যোৱাৰ বাবে যিধৰণৰ কাৰ্যবিধি গ্ৰহণ কৰিব লাগিছিল, সেইধৰণৰ কোনো কাৰ্যবিধি এতিয়ালৈকে আমাৰ দৃষ্টিগোচৰ হোৱা নাই৷ এখন ৰাজ্যৰ বিত্তীয় অৱস্থা শক্তিশালী কৰাত যিবোৰ ব্যৱস্থাই সহায় কৰিব পাৰে, সেইবোৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে এনেধৰণৰ কিছুমান কাৰ্যত মনোনিৱেশ কৰা হৈছে যিবোৰে ৰাজ্যখনৰ বিত্তীয় সংকট আৰু যে অধিক ঘনীভূত কৰিহে তুলিব সেই কথা নিশ্চিতভাৱে ক’ব পাৰি৷ দলীয় ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থসিদ্ধিত এইবোৰ কাৰ্যই সহায় কৰিব পাৰে; কিন্তু ৰাজ্যখনক পাঁচখন উন্নত ৰাজ্যৰ মাজলৈ লৈ যাব বুলি কৰা ঘোষণা অসাৰ প্ৰতিপন্ন হ’ব৷ কেৱল ঋণৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিয়েই এখন ৰাজ্য অনন্তকাললৈ চলি থাকিব নোৱাৰে৷ ঋণৰো এটা সীমা আছে৷ এই সীমা অতিক্ৰম কৰাৰ আগতে ঋণ পৰিশোধ কৰাৰ বাট মুকলি কৰিব লাগিব৷ ৰাজ্যখনৰ ঋণৰ বোজা ইতিমধ্যে এশ লাখ কোটিৰো অধিক হৈছে৷ ইয়াৰ পাছতো যদি ৰাজ্য চৰকাৰে একমাত্ৰ হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰাতে সৰ্বাধিক গুৰুত্ব আৰোপ কৰে, তেতিয়াহ’লে অদূৰ ভৱিষ্যতে ৰাজ্যখনে যে ভীষণ বিত্তীয় সংকটৰ সন্মুখীন হ’ব, সেই বিষয়ে সন্দেহ নাই৷ সংকট মোচনৰ একমাত্ৰ উপায় হ’ব জনসাধাৰণৰ ওপৰত অধিক কৰ-কাটলৰ বোজা জাপি দিয়া৷ অৰ্থাৎ ইয়াৰ পৰিণাম ভুগিব লাগিব মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীটোৱে৷ এখন ৰাজ্যৰ অৰ্থনীতি শক্তিশালী কৰাৰ কাৰণে দুটা বিষয়ত বিশেষ গুৰুত্ব আৰোপ কৰিব লাগিব৷ ইয়াৰ প্ৰথমটো হ’ল– কৃষিৰ উৎপাদন বৃদ্ধি আৰু দ্বিতীয়টো উদ্যোগ স্থাপন৷ ভাৰত এখন কৃষিপ্ৰধান দেশ৷ অসমত এই দিশটোৰ গুৰুত্ব আৰু অধিক এই কাৰণেই যে ইয়াত উদ্যোগ স্থাপনৰ বাবে ধন বিনিয়োগ কৰিবলৈ আগবাঢ়ি অহা লোকৰ সংখ্যা প্ৰায় শূন্য বুলিয়েই ক’ব পাৰি৷ ইয়াৰ কাৰণো নথকা নহয়৷ প্ৰধান সমস্যাটো উগ্ৰপন্থীৰ সমস্যা৷ উদ্যোগ স্থাপন কৰি জীৱনৰ নিৰাপত্তাহীনতাত ভুগিবলৈ কোন উদ্যোগপতি অসমলৈ আহিব? বৰ্তমান উগ্ৰপন্থীৰ সমস্যা কিছুপৰিমাণে হ্ৰাস পালেও অসমৰ বাহিৰত উগ্ৰপন্থীৰ ৰাজ্য হিচাপে অসমৰ দুৰ্নাম এতিয়ালৈকে মাৰ যোৱা নাই৷ গতিকে অসমত বৃহৎ উদ্যোগ গঢ়ি উঠাৰ আশা সমূলি নাই৷ তেনেস্থলত ৰাজ্যখনত ভয়াৱহভাৱে গা কৰি উঠা নিবনুৱা সমস্যাৰ সমাধান কিদৰে হ’ব? পাহৰিব নালাগিব, নিবনুৱাৰ সংখ্যাই ইতিপূৰ্বে ২০ লাখৰ ঘৰ অতিক্ৰম কৰিছে৷ অন্ধকাৰ ভৱিষ্যতৰ কথা চিন্তা কৰিয়েই যোৱা ছমাহৰ ভিতৰত দুশৰো অধিক যুৱক-যুৱতীয়ে আলফাত যোগদান কৰিছে৷ আৱেগৰ বশৱৰ্তী হৈ যুৱকসকলে আলফালৈ গমন কৰিছে বুলি কৈ বিষয়টো লঘু কৰিবলৈ বিচাৰিলে ভুল হ’ব৷ ইয়াৰ অশুভ পৰিণাম অসমবাসীয়ে ভুগিব লাগিব৷ গতিকে জোঁৰ পুৰি হাত পোৱাৰ আগতে ৰাজ্য চৰকাৰ সজাগ হ’ব লাগিব৷ শাসনৰ বাঘজৰী হাতত লৈয়েই মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে প্ৰতিবছৰে এক লাখ নিবনুৱাক সংস্থাপন দিয়াৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল৷ এক লাখৰ লক্ষ্য আজিলৈকে পূৰণ নহ’ল৷ গতিকে ২০২৬ চনৰ আগতে পাঁচ লাখৰ লক্ষ্য পূৰণ হ’ব বুলি ভবাৰ থল আছেনে? আৰু এটা কথা৷ অকল চৰকাৰী পদত নিযুক্তিৰে নিবনুৱা সমস্যাৰ সমাধান যে কোনোপধ্যে সম্ভৱ হ’ব নেৱাৰে সেই কথা নজনা লোক বোধকৰো এজনো নাই৷ গতিকে চৰকাৰে প্ৰধানকৈ গুৰুত্ব  আৰোপ কৰিব লাগিছিল ক্ষুদ্ৰ উদ্যোগ আৰু কৃষিপ্ৰকল্প স্থাপনত৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ বাবে বিনামূলীয়াকৈ চাউল যোগান ধৰি আৰু অনেক আঁচনিৰ জৰিয়তে লাখ লাখ হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰি কৰ্মসংস্কৃতিৰ বিলুপ্তি ঘটোৱা কাৰ্য ৰাজ্যখনক প্ৰকৃততে ভাল পোৱা কোনো লোকে সমৰ্থন কৰিব নোৱাৰে৷ অসমৰ গাঁওবোৰৰ দৃশ্য এতিয়া সম্পূৰ্ণভাৱে সলনি হৈ গৈছে৷ হাল-কোৰ লৈ পথাৰলৈ যোৱা খেতিয়ক এতিয়া আৰু নাই৷ হাজিৰা-খাটনিৰ বাবে মানুহ মিঞাৰ ওচৰ চপাৰ বাহিৰে গত্যন্তৰ নাইকিয়া হৈছে৷ অসমীয়াসকল শ্ৰমবিমুখ বুলি বাহিৰৰ লোকে জানে৷ এতিয়াতো আৰু কথাই নাই৷ বহি বহি পেট প্ৰবৰ্তাব পৰা অসমীয়াই হাজিৰা-খাটনিৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰে৷ সেই কাৰণে আন ঠাইৰ শ্ৰমজীৱী লোকে অসমত ভিৰ কৰে৷ জীৱন-নিৰ্বাহৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় আটাইবোৰ ক্ষেত্ৰতে অসম পিছপৰা৷ দৈনন্দিন জীৱনৰ বাবে অপৰিহাৰ্য আটাইবোৰ ক্ষেত্ৰতে অসম আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল৷ আনকি, চিকিৎসা সেৱাৰ ক্ষেত্ৰতো অসম আন ৰাজ্যতকৈ পিছপৰা৷ অসমত প্ৰসূতিৰ মৃত্যুৰ হাৰ সৰ্বাধিক বুলি অলপতে এটা সমীক্ষাত প্ৰকাশ পাইছে৷ এখনৰ পাছতে এখন চিকিৎসা মহাবিদ্যালয় স্থাপন কৰা হৈয়ে আছে৷ কিন্তু আন্তঃগাঁথনিৰ অভাৱ আৰু অৰ্হতাপূৰ্ণ শিক্ষকৰ নাটনি আদি এশ-এবুৰি সমস্যাৰে এই মহাবিদ্যালয়সমূহ ভাৰাক্ৰান্ত৷ জোৰা-টাপলি মৰা ব্যৱস্থাৰে এই মহাবিদ্যালয়সমূহ চলাই থকা হৈছে৷  চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ নিচিনা মানুহৰ জীৱন-মৰণৰ লগত জড়িত এটা বিষয় এইধৰণে চলাই থকা কাৰ্য গ্ৰহণযোগ্যনে? এইবোৰ মহাবিদ্যালয়ৰ পৰা নিৰ্ভৰযোগ্য চিকিৎসক ওলাবনে? নে ইয়াৰ পাছতো প্ৰতিটো জটিল ৰোগৰ চিকিৎসাৰ বাবে এতিয়াৰ নিচিনাকৈ চেন্নাই, হায়দৰাবাদ, দিল্লী আদি চিকিৎসকসকলৰ ওচৰ চাপিবলগীয়া হৈ থাকিব? স্মাৰ্টচিটীৰ বিষয়টোতো অসম আন ৰাজকেইখনতকৈ পিছপৰি আছে৷ গুৱাহাটী আৰু আন ৰাজ্যৰ পাঁচখন চহৰক স্মাৰ্টচিটীৰূপে গঢ়ি তোলাৰ বাবে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে মোকলাই দিয়া ধন অসম চৰকাৰৰ বাহিৰে আন কেইখন ৰাজ্যৰ চৰকাৰে ব্যয় কৰিলে? গুৱাহাটীত স্মাৰ্টচিটীৰ ৰেহ-ৰূপ এতিয়ালৈকে সামান্যভাৱেও ফুটি উঠা নাই৷ মেট্ৰো ৰে’লৰ কি হ’ল কোনেও নাজানে৷ গুৱাহাটী চহৰৰ ঘৰে ঘৰে খোৱাপানী যোগান ধৰাৰ বাবে আঁচনি যুগুত কৰি ২০১০ চনতে কাম আৰম্ভ কৰা হৈছিল৷ বাৰ বছৰ অতিক্ৰম কৰাৰ পাছতো গুৱাহাটীবাসীয়ে খোৱাপানী নাপালে৷ ইয়াৰ পাছতো অসমে এখন উন্নত ৰাজ্যৰ মৰ্যাদা লাভ কৰিব বুলি কোনোবাই আশা কৰিব পাৰেনে? উদ্যোগ স্থাপন আৰু কৃষি উৎপাদন বৃদ্ধিত গুৰুত্ব নিদি কোটি কোটি ধন হিতাধিকাৰী সৃষ্টিত ব্যয় কৰি থাকিলে অসমক ভাৰতৰ পাঁচখন আটাইতকৈ উন্নত ৰাজ্যৰ মাজলৈ লৈ যাব বুলি মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে কৰা ঘোষণা আৱেগিক, ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থজড়িত শ্লোগান হৈয়ে ৰ’ব৷