এটা আদৰ্শ পৰিয়াল

অসমৰ মুখ্য সচিব হিচাপে জিষ্ণু বৰুৱাই নিযুক্তি লাভ কৰাৰ বাতৰিটো শুনি টুইটাৰৰ যোগেদি আমাৰ মনোভাব প্ৰকাশ কৰি লিখিছিলোঁ– ‘উপযুক্ত পিতৃৰ উপযুক্ত সন্তান’৷ বাস্তৱিকতে তৎকালীনভাৱে চমুকৈ তৎকালীনভাৱে যিকোনো বাতৰি সন্দৰ্ভত মনোভাব প্ৰকাশ কৰিবলৈ বৰ্তমান টুইটাৰেই হৈছে আমাৰ বহুতৰ বাবে উৎকৃষ্ট মাধ্যম৷ যিয়েই নহওক ‘আমাৰ অসম’ত [২১ নৱেম্বৰ, ২০২০] জিষ্ণু বৰুৱাৰ লেখা আৰু টীয়কত নৱনিযুক্ত মুখ্য সচিবজনৰ সম্বৰ্ধনাৰ বাতৰিটো দেখি এই বিষয়ে দুটামান কথা যোগ দিব খুজিছোঁ, যিটো কাৰোবাৰ বাবে তথ্য হিচাপেও গণ্য হ’ব পাৰে৷ প্ৰকৃতাৰ্থত পিতৃ দ্বিজেন বৰুৱাৰ জন্মস্থান টীয়কৰ লগত স্বাভাৱিকভাৱে জিষ্ণু বৰুৱাৰ প্ৰত্যক্ষ যোগাযোগৰ তেনে কোনো বিশেষ থল নাছিল৷ কিয়নো চাকৰিসূত্ৰে তেওঁৰ পিতৃয়ে দেশৰ বিভিন্ন অঞ্চলত কৰ্মৰত হৈ অৱসৰৰ পাছত গুৱাহাটীৰ স্থায়ী বাসিন্দা হৈ পৰিছিল৷ কিন্তু বৰ্তমান তেওঁৰ পিতৃৰ জন্মভূমি টীয়কৰ প্ৰতি প্ৰদৰ্শন কৰা মনোভাবে শিপাৰ প্ৰতি সংস্কৃতিৱান মানুহৰ চিৰন্তনভাৱে থকা টানৰ কথা পুনৰ আমাক সোঁৱৰাই দিছে৷ জিষ্ণু বৰুৱাৰ ককাদেউতাক লক্ষী বৰুৱা টীয়ক অঞ্চলত ঘাইকৈ লক্ষী মৌজাদাৰৰূপেহে পৰিচিত আছিল৷ কিয়নো তেওঁ এসময়ত মৌজাদাৰ আছিল৷ পাছলৈ মৌজা এৰিলেও মৌজাদাৰ নামটো থাকি গ’ল৷ লক্ষী মৌজাদাৰৰ দুজন পুত্ৰ আৰু তিনিগৰাকী কন্যা আছিল৷ বৰপুত্ৰ দ্বিজেন বৰুৱা আৰু সৰুপুত্ৰ আছিল ভূপেন বৰুৱা৷ দ্বিজেন বৰুৱাক টীয়কৰ স্থানীয় মানুহে সঘনাই দেখা নাছিল৷ তেওঁ বেছিভাগ সময় টীয়কৰ বাহিৰতে অতিবাহিত কৰিছিল৷ আমি জনামতে প্ৰথমে তেওঁ আই এফ এছ বিষয়া হিচাপে সেই সময়ৰ উত্তৰ-পূব সীমান্ত অঞ্চলৰ [নেফা] প্ৰশাসনত প্ৰথম শ্ৰেণীৰ বিষয়াৰ দায়িত্ব লৈ কৰ্মৰত আছিল৷ কোৱা বাহুল্য যে স্বাধীনতাৰ পৰৱৰ্তী সময়ছোৱাত প্ৰৱৰ্তিত ভাৰতীয় সীমান্ত সেৱা [আই এফ এছ] নামৰ কেডাৰৰ বিলুপ্তি ঘটাই ইয়াৰ বিষয়াসকল ভাৰতীয় প্ৰশাসনীয় সেৱাত অন্তৰ্ভুক্ত হৈছিল৷ সেইমতে চাকৰি জীৱনত দেশৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত সেৱা আগবঢ়াই শেহত মণিপুৰৰ মুখ্য সচিবৰূপে অৱসৰ গ্ৰহণ কৰে৷ অৱসৰৰ পাছত তেওঁ পুনৰ অসম লোকসেৱা আয়োগৰ অধ্যক্ষ পদত নিযুক্তি লাভ কৰিছিল৷ আমি শুনা মতে দ্বিজেন বৰুৱা সৰুৰে পৰা অত্যন্ত নম্ৰ আৰু ভদ্ৰ স্বভাৱৰ আছিল বাবে পিতৃয়ে তেওঁক পৰিয়ালৰ লগত খাপ নোখোৱা ধেমালিতে এটা উপনাম দিছিল৷ জ্যেষ্ঠ ভাতৃৰ পদ অনুসৰণ কৰি দ্বিতীয় পুত্ৰ ভূপেন বৰুৱায়ো অসম প্ৰশাসনীয় সেৱাত যোগদান কৰে আৰু পাছলৈ ভাৰতীয় প্ৰশাসনীয় সেৱালৈ পদোন্নতি লাভ কৰি ৰাজ্য চৰকাৰৰ আয়ুক্ত সচিবৰূপে অৱসৰ লোৱাৰ পাছত গুৱাহাটীৰ স্থায়ী বাসিন্দা হৈ পৰে৷ তেওঁ আছিল এজন সুদক্ষ খেলুৱৈ৷ সেই সুবাদতে কলিকতা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ হিচাপে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ‘ব্লু’ সন্মান লাভ কৰিছিল৷ টীয়কতো নিজৰ পৰিচালনাৰে ‘টীয়ক স্প’ৰ্টিং এছ’চিয়েশ্বন’ নামৰ এটা নাম কৰা ফুটবল টীম গঢ়ি তুলিছিল৷ পাছলৈ উভতি চালে নীলা আৰু বগা ৰঙৰ জাৰ্চি পিন্ধি সুদৰ্শন যুৱক এজনে খেলপথাৰত দৌৰি থকা ছবি এখন এতিয়াও আমাৰ চকুত ভাহি থাকে৷ তদুপৰি টীয়ক হাইস্কুলত সাময়িকভাৱে শিক্ষকতা কৰোঁতে তেওঁ আছিল আমাৰ প্ৰিয় শিক্ষক৷ অন্যহাতে, তেওঁলোকৰ তিনিওগৰাকী ভনী পঢ়া-শুনাৰ লগতে খেলুৱৈ হিচাপেও আছিল সপ্ৰতীভ আৰু বৰ্তমান নিজ নিজ স্থানত সুপ্ৰতিষ্ঠিত৷ এনে এক আদৰ্শ পৰিয়ালৰ সন্তান জিষ্ণু বৰুৱাই অসমৰ মুখ্য সচিবৰ পদ লাভ কৰাত ব্যক্তিগতভাৱে আমি আচৰিত হোৱা নাই, কিয়নো আমাৰ বাবে এইটো প্ৰত্যাশিত বাতৰি৷ এই প্ৰসংগত আন এটা কথাও স্মৰণ কৰিব লাগিব৷ জিষ্ণু বৰুৱাই তেওঁৰ মাতৃৰ ফালৰ পৰাও এক চহকী ঐতিহ্যপূৰ্ণ পৰম্পৰাৰ অধিকাৰী হৈছে৷ তেওঁৰ মাতৃ অসমত ছশ বছৰীয়া আহোম ৰাজত্বৰ শেষজন নৃপতিৰ পৰিয়ালৰ কন্যা৷ আমাৰ মনত আছে যে টীয়কত এই বিয়াখনক কেন্দ্ৰ কৰি সাধাৰণ মানুহৰ মাজত বেছ কৌতূহলৰ সৃষ্টি হৈছিল৷ বাস্তৱিকতে টীয়কৰ মানুহৰ প্ৰতি দ্বিজেন বৰুৱা আৰু ভূপেন বৰুৱা দুয়োজন ভাতৃয়ে এক বিশেষ টান  অনুভৱ কৰিছিল৷ সেয়েহে দ্বিজেন বৰুৱাৰ বৰপুত্ৰ জিষ্ণু বৰুৱাৰ বিবাহ উপলক্ষে গুৱাহাটীত বাস কৰা প্ৰায় সকলো চিনা-জনা টীয়কৰ মানুহক নিমন্ত্ৰণ কৰিবলৈ পাহৰা নাছিল৷

বৰ্তমান ৰাজ্যৰ মুখ্য সচিব জিষ্ণু বৰুৱা সম্বন্ধে আমি বিশেষ কথা ক’ব নোখোজোঁ, এজন নিকা ভাবমূৰ্তিৰ নিষ্ঠাৱান দক্ষ প্ৰশাসক হিচাপে ইতিমধ্যে তেওঁ সুধী সমাজত সুপৰিচিত৷ এনে এজন ব্যক্তিয়ে মুখ্য সচিবৰ দায়িত্ব গ্ৰহণ কৰাটো নিঃসন্দেহে আমাৰ সকলোৰে বাবে ভাল খবৰ৷ কিন্তু ইয়াৰ সমান্তৰালকৈ এটা বেয়া খবৰো আহিছে৷ সেইটো হৈছে ইয়াৰ পাছত ২০৪০ চনলৈকে কোনো অসমীয়া বিষয়াই মুখ্য সচিবৰ আসনত বহিবলৈ নাপাব৷ অৰ্থাৎ এইক্ষেত্ৰত ৰাজ্য প্ৰশাসনৰ উচ্ছতম মহলত এক শূন্যতাই বিৰাজ কৰিছে৷ ৰাজনীতি, প্ৰশাসন, সাংবাদিকতা আদিৰ ক্ষেত্ৰত ইতিহাসৰ জ্ঞান অপৰিহাৰ্য৷ জিষ্ণু বৰুৱা আছিল দেশৰ প্ৰখ্যাত শিক্ষানুষ্ঠান ছেইণ্ট জেভিয়াৰ্চ কলেজৰ ইতিহাসৰ ছাত্ৰ৷ অসমৰ প্ৰথমজন লোক হিচাপে উচ্ছতম ন্যায়ালয়ৰ মুখ্য বিচাৰপতিৰ আসনত অধিষ্ঠিত হোৱা প্ৰাক্তন ন্যায়াধীশ ৰঞ্জন গগৈও একেখন কলেজৰে ইতিহাসৰ ছাত্ৰ আছিল৷ তেওঁ নিজে পৰিয়ালৰ সন্মতিসহ এই বিষয়টো অধ্যয়নৰ বাবে বাছি লৈছিল৷ পৰিতাপৰ কথাটো হৈছে যে আজিকালি মেধাৱী ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ অভিভাৱক আৰু সমাজে এই বিষয়টোৰ গুৰুত্ব উপলব্ধি কৰাত একপ্ৰকাৰ ব্যৰ্থ হৈছে৷ অদূৰদৰ্শী ৰাজনীতি, চৰকাৰী নীতি আৰু জীৱন নিৰ্বাহৰ পৰিৱৰ্তিত মূল্যবোধে এইক্ষেত্ৰত বিশেষভাৱে ইন্ধন যোগাইছে৷ ষাঠিৰ দশকৰ সামৰণিত অসমৰ এজন খ্যাতনামা ইতিহাসবিদ, অধ্যাপক ড॰ হেৰম্বকান্ত বৰপূজাৰীয়ে প্ৰসংগক্ৰমে এটা তাৎপৰ্যপূৰ্ণ মন্তব্য কৰিছিল৷ আমি গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ত পঢ়ি থাকোঁতে এজন ছাত্ৰনেতাৰ নাম ব্যাপকভাৱে চৰ্চা হৈছিল৷ তেওঁ ছাত্ৰ ৰাজনীতিৰ পৰা শাসক দলত যোগদান কৰি পাছলৈ মন্ত্ৰীপদ লাভ কৰিছিল৷ ড॰ বৰপূজাৰী ছাৰে এদিন শ্ৰেণীকোঠাত ছাত্ৰসকলক উদ্দেশ্যি কৈছিল– ‘বুজিছা, আজিকালি সকলোৱে– [নামটো উল্লেখ কৰা নাই] হ’বলৈ বিচাৰে৷ কোনেও ধৰ্মানন্দ দাস হ’ব নোখোজে’৷ উল্লেখনীয় ধৰ্মানন্দ দাস আছিল ৰাজ্যখনৰ প্ৰথমজন অসমীয়া মুখ্য সচিব৷ সম্প্ৰতি অধিকাৰ তথা ক্ষমতাসৰ্বস্ব ৰাজনীতিয়ে আমাক জাতি হিচাপে এক অনিশ্চিত ভৱিষ্যতৰ দিশে উটুৱাই নিয়া অৱস্থাত আশাকৰোঁ জিষ্ণু বৰুৱাৰ নিযুক্তিয়ে কিছু পৰিমাণে হ’লেও সকলোকে সজাগ কৰিব৷