অপূৰ্ণ হৈ ৰ’ল আমাৰ পৰিকল্পনা

খবৰটো পোৱাৰ লগে লগে মোৰ মুখৰ মাত হেৰাই গৈছিল৷ শিল পৰা কপৌৰ দৰে ৰৈ গৈছিলো একে ঠাইতে৷ বহু সময়৷ কথাটো একেবাৰেই বিশ্বাস কৰিব পৰা নাছিলো৷ এতিয়াও বিশ্বাস কৰিবলৈ মন যোৱা নাই৷ এনেকুৱাও হয়নে? হাজাৰ হাজাৰ লোকৰ হূদয় জিনি গীত পৰিৱেশন কৰাৰ পাছতেই এজন শিল্পীৰ মৃত্যু হ’ব পাৰেনে? কেকেৰ মৃত্যুকতো মৃত্যু বুলি ক’ব নোৱাৰি! এয়া অকাল মৃত্যু৷ এয়া অভাৱনীয় মৃত্যু৷ এয়া অকল্পনীয় মৃত্যু৷ এয়া কেৱল বলীউডৰে ক্ষতি নহয়, এয়া সমগ্ৰ ভাৰতৰ সংগীত জগতৰ বাবে ডাঙৰ ক্ষতি৷ গোটেই নিশা উজাগৰে ৰ’লোঁ৷ এতিয়ালৈকে মই সহজ হ’ব পৰা নাই৷ শোক আৰু দুখে মনটো ভাৰাক্ৰান্ত কৰি ৰাখিছে৷ একো কৰিবলৈ মন যোৱা নাই৷ কেকে মোৰ বিশেষ বন্ধু৷ আমাৰ দুয়োৰে সম্পৰ্ক কেৱল গায়ক হিচাপেই নহয়, আমি দুয়ো অভিন্ন হূদয়ৰ বন্ধু৷ মুম্বাই, কলকাতা, শ্ৰীলংকা– কিমান ঠাইত যে আমি কথা পাতিছোঁ! ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা৷ দিনৰ পাছত দিন৷ অসমৰ প্ৰতি কেকেৰ বিশেষ মৰম আছিল, শ্ৰদ্ধা আছিল৷ আমি একেলগে কেইবাটাও প্ৰজেক্ট কৰিছোঁ৷ ‘গেংষ্টাৰ’ত দুয়ো গীত গাইছোঁ৷ কেইবাখনো চিনেমা, কেইবাটাও এলবামত দুয়ো গান গাইছোঁ৷ আমি একেলগে শ্ৰীলংকালৈ ফাংচন কৰিবলৈ গৈছিলোঁ৷ শংকৰ মহাদেৱন, ছান আৰু কুনালো গৈছিল৷ কেকেৰ মৃত্যু হৈছে, এই কথা মই এতিয়াও হজম কৰিব পৰা নাই৷ মই মানি ল’ব পৰা নাই যে কেকে আৰু নাই৷ নিৰ্মম বাস্তৱ স্বীকাৰ কৰিবলৈ অহৰহ চেষ্টা কৰিছোঁ যদিও বাৰম্বাৰ ব্যৰ্থ হৈছোঁ৷ ৰঙীন স্মৃতিবোৰে মোক আমনি কৰিছে৷ ভিতৰৰ পৰা মানুহটোক জোকাৰি পেলাইছে৷ কন্দুৱাইছে, কেৱল কন্দুৱাইছে৷ কেকেৰ লগত ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা ধৰি চলা আড্ডাত পতা কথাবোৰ, ষ্টুডিঅ’ৰ ঘটনাবোৰ, ৰেকৰ্ডিঙৰ সময়বোৰ, জীৱন আৰু সংগীত সম্পৰ্কে হোৱা যুক্তি-তৰ্কবোৰ, আলোচনাবোৰ– এইবোৰ মোৰ মানসপটত এটা এটাকৈ জিলিকি উঠিছে৷ কেকেৰ জীৱনৰ প্ৰতি এটা বিশেষ ধাৰণা আছিল৷ জীৱনটো সি বেলেগধৰণে জুকিয়াই চাইছিল৷ বৰ চিজিল আছিল তেওঁৰ জীৱন-প্ৰণালী৷ আমাৰ দৰে তেওঁৰ জীৱন-প্ৰণালী খেলিমেলি ধৰণৰ নাছিল৷ ‘তেৰী তমন্না’, ‘জিন্দেগী হোছ মে হে’ আদিত আমি একেলগে গাইছিলোঁ৷ কেকে মোৰ কেৱল বন্ধুৱেই নহয়, আমাৰ প্ৰজন্মৰ অন্যতম প্ৰিয় শিল্পী কেকে৷ বন্ধুত্ব আৰু সংগীতৰ জৰিয়তে বেলেগ এখন পৃথিৱীৰ সন্ধান কৰা মানুহ আছিল কেকে৷ আমি অসমত এটা বিশেষ অনুষ্ঠানৰ পৰিকল্পনা কৰিছিলোঁ৷ পৰিকল্পনা কাহানিবাই কৰা হৈছিল যদিও ক’ভিডজনিত পৰিস্থিতিৰ বাবে সেই পৰিকল্পনা বাস্তৱায়িত কৰিব পৰা নাছিলোঁ৷ কিছুদিন আগতেও আমি কথা পাতিছিলোঁ৷ খুব সোনকালেই কেকে অসমলৈ অহাৰ কথা আছিল– সেই কামটোৰ বাবে৷ ৰংঘৰৰ বাকৰিত এটা বিশেষ অনুষ্ঠান কৰাৰ কথা ভাবি আছিলোঁ৷ কিন্তু সেই আশা পূৰণ নহ’ল৷ বলীউডত মোৰ আটাইতকৈ ঘনিষ্ঠ বন্ধুকেইজনৰ অন্যতম কেকে৷ তেওঁ কলাৰ মহত্ত্ব বুজি পাইছিল৷ তেওঁ নিৰ্ভেজাল শিল্পী৷ তেওঁৰ গানবোৰ অমৰ হৈ ৰ’ব৷ কলকাতাত মঙলবাৰে নিশা সংগীতানুষ্ঠানত সুন্দৰভাৱে গীত পৰিৱেশন কৰিছিল তেওঁ৷ কিন্তু এই কথা নকৈ নোৱাৰি যে গীত পৰিৱেশনৰ বাবে এটা পৰিৱেশ লাগে৷ শিল্পীসকলো মানুহ৷ তেওঁলোকক এটা বিজ্ঞানসন্মত আৰু সহজ পৰিৱেশত গীত গাবলৈ দিব লাগে৷ এটা প্ৰেক্ষাগৃহত যিমান দৰ্শক বহিব পাৰে তাতকৈ যদি কেইবাগুণো বেছি দৰ্শক থাকে, তেন্তে প্ৰেক্ষাগৃহৰ ভিতৰৰ পৰিৱেশ অস্বাস্থ্যকৰ আৰু অবৈজ্ঞানিক হ’বই৷ এনে পৰিৱেশত শিল্পীয়ে গীত পৰিৱেশন কৰিবলৈ অসুবিধা পায়৷ এয়া সাংঘাতিক যন্ত্ৰণাৰ কথা৷ মই নিজেও এনে অনাহূত পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হৈছোঁ বহুবাৰ৷ দৰ্শকসকলৰ সৰ্বাংগীণ সহযোগ অবিহনে সুন্দৰভাৱে অনুষ্ঠান পৰিৱেশন কৰাত অসুবিধা থাকে৷ অৱশ্যে এটা সংগীতানুষ্ঠানক উপভোগ্য কৰি তোলাৰ ক্ষেত্ৰত আমাৰো দায়িত্ব আছে৷ শিল্পী আৰু দৰ্শকৰ লগতে কমিটীৰ সহযোগতহে এয়া সম্ভৱ৷ মোৰ বোধেৰে মঙলবাৰৰ কলকাতাত কেকেৰ সংগীতানুষ্ঠানটোৰ পৰিৱেশ শিল্পী-অনুকূল নাছিল৷ প্ৰচণ্ড গৰমে পৰিস্থিতি অধিক জটিল কৰি তুলিলে৷ এনেধৰণৰ পৰিৱেশ কাৰো কাম্য নহয়৷ গানৰ মাজেৰে পৃথিৱী জয় কৰাৰ সপোন দেখা কেকে আৰু নাই৷ লাখ লাখ অনুৰাগীক কন্দুৱাই চিৰদিনলৈ গুচি গ’ল মোৰ অন্যতম প্ৰিয় বন্ধু কেকে৷ তুমি য’তে আছা কুশলে থাকা৷ তোমাক কেতিয়াও নাপাহৰোঁ৷ কোনেও নাপাহৰে৷