কেইদিনমান পূৰ্বে ডুবাই নিবাসী এজন বাংলাদেশী ব্যৱসায়ীয়ে তেওঁৰ নতুন ব্যৱসায়িক কেন্দ্ৰ এটা উদ্বোধন কৰিবলৈ বাংলাদেশৰ দুজন চেলিব্ৰিটীক আমন্ত্ৰণ কৰিছিল৷ বিখ্যাত ক্ৰিকেটাৰ ছাকিব আল হাছান আৰু হিৰো আলম৷ ছাকিব বাংলাদেশ ক্ৰিকেটৰ তাৰকা, দীৰ্ঘদিনৰ অধিনায়ক৷ হিৰো আলম কোন? তেওঁ ডিজিটেল কনটেণ্ট ক্ৰিয়েটৰ– যি গান গায়, নাচে, অভিনয় কৰে৷ আৰু সেই গান বা অভিনয় ইমানেই নিম্নস্তৰৰ যে মানুহে তেওঁক ট্ৰ’ল কৰি পাৰ নাপায়৷ এফালে বিশ্বৰ নাম্বাৰ ৱান অলৰাউণ্ডাৰ, বাংলাদেশৰ গৌৰৱ অভিজাত ছাকিব আল হাছান, আৰু আনফালে গান-নাচ নজনা, অভিনয় নজনা, অশিক্ষিত, অসুন্দৰ, সকলোৰে হাঁহিয়াতৰ পাত্ৰ হিৰো আলম৷ অথচ দুয়ো সমানে জনপ্ৰিয় আৰু সমানে সমাজত দুয়োৰে যথেষ্ট প্ৰভাৱ৷ আমাৰ অসমতো হিৰো আলমৰ দৰে বহু বিখ্যাত লোক নাই জানো! যিয়েই নহওক, এই ডুবাই আমন্ত্ৰণৰ পৰাই বাংলাদেশত এটা বিতৰ্কৰ সৃষ্টি হ’ল– ৰুচিৰ দুৰ্ভিক্ষ! সমাজত কুৰুচি, অশিক্ষা আৰু অপসংস্কৃতিৰ উত্থান৷ বাংলাদেশৰ বৰ্ষীয়ান নাট্যব্যক্তিত্ব মামুনুৰ ৰছিদৰ মতে ৰুচিৰ দুৰ্ভিক্ষৰ মাজতেই হিৰো আলমৰ দৰে মানুহৰ উত্থান৷ এই উত্থান যিদৰে সংস্কৃতিৰ বাবে বিপজ্জনক, সেইদৰে ই মিডিয়াৰ ভূমিকাৰো প্ৰশ্ন তোলে৷ আনকি ৰাজনৈতিক সমস্যাৰ বাবেও এনে বিকৃতিৰ উদ্ভৱ হয়৷ মানুহে আজি বুজি গৈছে যে বিখ্যাত হোৱাৰ বাবে শিক্ষাৰ দৰকাৰ নাই, শ্ৰেষ্ঠত্বৰ বাবে দক্ষতা, অভিজ্ঞতা বা বুদ্ধিমত্তা একোৰেই প্ৰয়োজন নাই৷

আজি ট্ৰিভিয়ালোভী সমাজৰ বাবে বহু তুচ্ছ আৰু অকিঞ্চিৎকৰ বিষয়ক লৈ সংবাদ মাধ্যমে হৈ চৈ লগাই থাকে৷ এই নিৰাপদ খেলাত সাংবাদিক, পাঠক, ৰাজনীতিক সকলো খুচ৷ সংবাদ মাধ্যমৰ স্খলনৰ বাবে ৰাজনীতিও সমানে দায়ী৷ আজিৰ আগ্ৰাসী ৰাজনীতিয়ে দেশৰ আনবোৰ প্ৰতিষ্ঠান নষ্ট কৰাৰ দৰে সংবাদ মাধ্যমৰ বিশ্বাসযোগ্যতা হেৰুওৱাৰো অন্যতম কাৰক৷ সংবাদ মাধ্যমৰ ক্ৰমবৰ্ধমান ব্যয় আৰু বিষম অৰ্থনীতিৰ সুযোগ লৈছে চৰকাৰে৷ অসমৰ পুঠি-খলিহনা সাংবাদিকৰ কথা বাদ দিয়ক, শাসকীয় চৰকাৰ বিপদত পৰিলে ৰজত শৰ্মা, ৰাজদীপ সৰদেশাই, অৰ্ণৱ গোস্বামীৰ দৰে দিগ্বজ সাংবাদিকে মঙল গ্ৰহত মানৱসদৃশ প্ৰাণীৰ সন্ধান পায়, পাৰমাণৱিক যুদ্ধ আৰম্ভ হোৱাৰ খবৰ দিয়ে বা পৰৱৰ্তী শনিবাৰে পৃথিৱী ধবংস হৈ যোৱাৰ আগজাননী দিয়ে৷ সমাজৰস্খলন, ৰাজনীতিৰ স্খলনৰ আনকি ন্যায় ব্যৱস্থাৰ স্খলনৰ মাজত সাংবাদিক খুঁতহীন হৈ থাকিব, তেনে আশা কৰাটো বৃথা৷ আজিকালি সংবাদ মাধ্যমক সমালোচনা কৰাটো বহুতৰে সহজ বিনোদন (pastime)৷ তাৰ হয়তো যুক্তিও আছে৷ কিন্তু নীতিজ্ঞান দিয়া সহজ, সন্মুখত যেতিয়া প্ৰলোভন আৰু সুযোগ থাকে খুব কম মানুহেই নিজকে নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰে৷ ‘সৎ আৰু আপোচহীন’ৰ ব্যাখ্যা বিভিন্ন সময়ত বিভিন্ন হয়৷ পৰাগ কুমাৰ দাস এটা সময়ত আলফাৰ অতি ঘনিষ্ঠ হৈ পৰিছিল, আজি তেওঁৰ স্থিতি কিদৰে ব্যাখ্যা কৰা হ’লহেঁতেন?

মোৰ ঘৰতে এবাৰ এজন জ্যেষ্ঠ সাংবাদিকে আকণ্ঠ সুৰাপান কৰি খেদ কৰিছিল– বুজিছা মনোজ, মানুহে মোক সৎ আৰু আপোচহীন সাংবাদিক বুলি কয়৷ কিন্তু কোৱাচোন, মোৰ চাৰ্কুলেচন নথকা সাপ্তাহিক কাকতখন লৈ মই অসৎ হওঁ কেনেকৈ? মোক দেখোন কোনোৱে গুৰুত্বই নিদিয়ে৷ অসৎ হোৱাৰ সুযোগেই বা পাইছোঁ ক’ত?

কথাটো সেইটোৱেই, অসৎ হোৱাৰ বা আপোচ কৰাৰ সুযোগ পাই নকৰাকৈ থকাটোহে প্ৰকৃত সততা৷ আজি দেখোন আপোচৰ বাবেই আমি অসমীয়া জাতি বিখ্যাত হৈ পৰিছোঁ! কাৰোতো একো অসুবিধা হোৱা নাই!

কনচেপচিয়ন পিছিঅ’ট’ নামৰ মহিলাগৰাকীৰ নাম শুনিছেনে? নিউক্লিয়েৰ বোমা নিষিদ্ধ কৰাৰ দাবীত এই মহিলাগৰাকীয়ে হোৱাইট হাউছৰ চৌহদতে ধৰ্ণাত বহিছিল, এবছৰ-দুবছৰ নহয়, ৩২ বছৰ ধৰি৷ ২০০৪ চনত ৱাশ্বিংটন ডিচিলৈ যাওঁতে মই পিছিঅ’ট’ক সাক্ষাৎ কৰিও আহিছিলোঁ৷ ২০১৬ চনত ৮০ বছৰ বয়সত মৃত্যু নোহোৱাপৰ্যন্ত তেওঁ প্ৰতিদিনাই ৰাষ্ট্ৰপতিৰ বাসভৱনৰ সন্মুখত প্ৰতিবাদত বহিছিল৷ ৰ’দ-বৰষুণৰ পৰা বাচিবৰ বাবে প্লাষ্টিকৰ আচ্ছাদন সাজি লৈছিল৷ সন্মুখত আছিল চৰকাৰবিৰোধী হৰ্ডিং৷ হোৱাইট হাউছৰ দৰে স্পৰ্শকাতৰ স্থানত এনে ধৰ্ণা বা প্ৰতিবাদে নিৰাপত্তাজনিত ভাবুকি আনিব পাৰে, তথাপি পিছিঅ’ট’ক প্ৰশাসনে সেই স্থানৰ পৰা আঁতৰাই নিয়া নাছিল৷ সেই ৩২ বছৰত হোৱাইট হাউছত ৫জনকৈ ৰাষ্ট্ৰপতি থাকি গ’ল৷ মাৰ্কিন চৰকাৰে তেওঁৰ দাবী নামানিব পাৰে, কিন্তু তেওঁৰ প্ৰতিবাদৰ অধিকাৰৰ প্ৰতি সন্মান দেখুৱাইছিল৷ তদুপৰি এই ইমান বছৰে মাৰ্কিন সংবাদ মাধ্যমৰ একাংশই প্ৰতিসপ্তাহতে পিছিঅ’ট’ক সমৰ্থন জনাই সৰুকৈ হ’লেও বাতৰি প্ৰকাশ কৰি আহিছিল৷

সেয়া হ’ল উচ্ছ পৰ্যায়ৰ গণতন্ত্ৰ, য’ত ৰাজনীতি, প্ৰতিষ্ঠান, বিৰোধী, সংবাদ মাধ্যম সকলোতে এক ধৰণৰ সুস্থতা আছে৷ পৰস্পৰৰ প্ৰতি সন্মানবোধ আছে৷ সেই পৰিৱেশ আমি পাবলৈ বহুত দূৰ বাট যাব লাগিব৷ যেতিয়া ৰাষ্ট্ৰয়েই ৰাজনীতি, প্ৰতিষ্ঠান, বিৰোধী, সংবাদ মাধ্যম সকলোকে ৰঙাচকুৰে নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব বিচাৰে, তাক প্ৰকৃতাৰ্থত স্বাধীনতা বুলিব নোৱাৰি৷

আমাৰ ওচৰে-পাঁজৰেই কিমান গুৰুত্বপূৰ্ণ মানুহ আছে, কিমান আঁৰৰ কাহিনী আছে৷ আমি নুশুনো, নলওঁ গম৷ তেওঁলোকক লৈ খুব কমেই চৰ্চা কৰা হয়৷

ইছলামাবাদত মিডিয়া চেণ্টাৰত কাম কৰি আছিলোঁ৷ আমি তেতিয়াৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী মনমোহন সিঙৰ মিডিয়া টীমৰ হৈ পাকিস্তানত আছোঁগৈ৷ এজন দীৰ্ঘকায় মানুহ মিডিয়া চেণ্টাৰলৈ আহিল, হাতত এখন কাগজ৷ মোৰ ওচৰ চাপি তেওঁ অসমীয়াতে সুধিলে– মনোজ গোস্বামী? অসম? মই আচৰিত হৈ তেওঁলৈ চালোঁ৷ এই শত্ৰু-দেশত কোন এইজন অসমীয়া! সেয়া আছিল অমিত বৰুৱা৷ দীৰ্ঘদিন পাকিস্তানত থাকি ‘হিন্দু’ৰ হৈ সাংবাদিকতা কৰি আছিল৷ সাংবাদিকৰ তালিকাত মোৰ ঠিকনা দেখি মোক বিচাৰি উলিয়ালেহি৷ কেনে জীৱন পাকিস্তানত? মই সুধিলোঁ৷ ঠিকেই আছে, কেতিয়াবা অফিচ-ঘৰৰ পথত দুই-এজন পুলিচৰ চোৰাংচোৱাজাতীয় মানুহে ফ’ল’ কৰি থাকে৷ কফিত চুমুক দি বৰুৱাই কয়৷ পাকিস্তানেই নহয়, দেশ-বিদেশৰ দীৰ্ঘ অভিজ্ঞতা তেওঁৰ৷ বৰ্তমান বৰুৱা দিল্লীত ‘হিন্দু’ৰ ৰেছিডেণ্ট এডিটৰ৷ আজি কেইজনে তেওঁৰ কথা জানো, তেওঁৰ খবৰ লওঁ?

এবাৰ নিউয়ৰ্কত ভাৰতীয় দূতাবাসৰ বিষয়াক লগ পাইছিলোঁ৷ জয়ন্ত চৌধুৰী আচলতে আমেৰিকাত কৰ্মৰত ভাৰতীয় চোৰাংচোৱা সংস্থা ৰ’(RAW)ৰ বিষয়া আছিল৷ নিউয়ৰ্কত মাথোঁ কিছু সময়ৰ বাবে লগ পাইছিলোঁ ডিব্ৰুগড়ৰ এই মৃদুভাষী মানুহজনক৷ ইয়াৰ বহু বছৰৰ পাছত তেওঁ অসমৰ ডিজিপি হৈছিলগৈ৷ সেই পদত যোগ দিয়াৰ পাছত এদিন মই ফোন কৰি চিনাকি দিওঁতে ডিজিপি চৌধুৰীয়ে আমি কেতিয়া ক’ত লগ হৈছিলোঁ সবিশেষ কৈ মোক চমক লগাই দিলে৷ ইমানেই প্ৰখৰ আছিল তেওঁৰ স্মৃতিশক্তি!

মনত পৰিছে আন এজন ব্যক্তিৰ প্ৰসংগ৷ ২০০০ চনমানৰ কথা৷ মই কেইবছৰমান ‘জাপান কাউন্সিল এগেইনষ্ট এটমিক এণ্ড হাইড্ৰ’জেন ব’মছ’ৰ সদস্য হৈ থকাৰ সূত্ৰে সঘনাই জাপানলৈ গৈ আছিলোঁ৷ এবাৰ টকিঅ’ত ভাৰতীয় দূতাবাস আৰু জাপান কতৃৰ্পক্ষই আয়োজন কৰা এক নৈশভোজত এজন ক্ষীণকায় ভদ্ৰলোকক লগ পালোঁ৷ খুব কম সময়ৰ বাবে তেওঁ আহিছিল, ব্যস্ত আছিল৷ চিনাকি দি আমাক যথাৰীতি তেওঁৰ ভিজিটিং কাৰ্ডো দিলে৷ তেতিয়া তেওঁ টকিঅ’ত ভাৰতীয় দূতাবাসৰ ডেপুটী চীফ দ্য মিছন৷

পাছলৈ যেতিয়া মোদীৰ বৈদেশিকমন্ত্ৰীৰ ৰূপত এছ জয়শংকৰৰ নাম ঘোষণা হ’ল, চমকি উঠিলোঁ৷ সেই শীৰ্ণ-শান্ত স্বল্পবাক টকিঅ’ দূতাবাসৰ বিষয়াজনেইতো/ আজি জয়শংকৰ বিশ্বৰে এজন গুৰুত্বপূৰ্ণ কূটনীতিক৷ যি গুৰুত্বৰে তেওঁ ৰাছিয়া-ইউৰোপ-চীনৰ জটিলতাৰ মাজত ভাৰতক সহ-অৱস্থান কৰাইছে, পশ্চিমৰ বৰ্জনৰ আহ্বানৰ মাজতো ৰাছিয়াৰ পৰা সস্তাত তেল কিনিছে, সেয়া বহু উচ্ছ পৰ্যায়ৰ ডিপ্ল’মেচীৰ নিদৰ্শন৷

মোদীৰ ‘ব্লু আইড বয়’ জয়শংকৰৰ বাবেই ভাৰত আজি যুদ্ধপ্ৰৱণ বিশ্বত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ শক্তি৷ ‘ৰকষ্টাৰ ফৰেইন মিনিষ্টাৰ’ বুলিও তেওঁ ৰাজনৈতিক মহলত জনপ্ৰিয়৷ আজি এটা কথা কৈ থওঁ– ভাৰতৰ পৰৱৰ্তী প্ৰধানমন্ত্ৰী পদৰ বাবে জয়শংকৰে বেছি অপেক্ষা কৰিবলগীয়া নহ’ব৷ মোদী, অমিত শ্বাহৰ পিছতেই ভাৰতৰ ৰাজনীতিত এই তামিল ব্ৰাহ্মণজনৰ গুৰুত্ব আৰু প্ৰভাৱ৷ তামিল, হিন্দী, ইংৰাজীৰ বাদেও জয়শংকৰে চীনা, হাংগেৰিয়ান আৰু ৰাছিয়ান ক’ব পাৰে৷ আৰু অৱশ্যেই তেওঁ সাৱলীল জাপানী ভাষাত৷  জেএনইউৰ নিউক্লিয়েৰ ডিপ্ল’মেচীৰ ছাত্ৰ জয়শংকৰ এটা সময়ত ভাৰতৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী হ’লে আচৰিত হ’ব লগা নাই– যদিহে তেওঁৰ জাপানী পত্নী কিঅ’কোৰ বাবে বাটত বিঘিনি নঘটে৷ কাৰণ ভাৰতৰ ৰাজনীতিত এনেবোৰ কথাও গুৰুত্বপূৰ্ণ৷

মানুহৰ নাৰ্চিছিজমৰ সুযোগ লয় মিডিয়াই৷ বহু সময়ত দেখিছোঁ ৰাজনীতিক নেতা বা কোনো গুৰুত্বপূৰ্ণ ব্যক্তিয়ে নিৰ্ধাৰিত সংবাদমেল বাতিল কৰিছে– কাৰণ সেইদিনা বিশ্বকাপত ফ্ৰান্স-আৰ্জেণ্টিনাৰ খেল আছে৷ আপাতদৃষ্টিত দুয়োটা কথাৰ কোনো সম্পৰ্ক নাথাকিলেও ব্যক্তিজনে সন্দেহ কৰে খেলৰ ধামখুমীয়াত তেওঁৰ প্ৰেছমেলখনে গুৰুত্ব নাপাব৷ তেতিয়া বহু মন্ত্ৰী-বিধায়কে আপত্তি কৰে, নিউজটো ওলাইছে কিন্তু মোৰ ফটো বা ফুটেজ ভালকৈ নাহিল দেখোন৷ তৰল ৰাজনীতিত ব্যস্ত মানুহবোৰৰ মনত এক ধৰণৰ FOMOই ক্ৰিয়া কৰে, যাৰ অৰ্থ Fear of Missing Out, হেৰাই যোৱাৰ ভয়! ইয়াৰ সুযোগো লয় সংবাদ মাধ্যমে৷ মাথোঁ প্ৰচাৰেৰে এজন মানুহক মহান কৰিব নোৱাৰি– সেই কথা নেতায়ো বুজি নাপায়, সাংবাদিকেও৷

১৯৯২ চনমানত আমি তেতিয়া কুমলীয়া সাংবাদিক, গল্প চল্প লিখি আছোঁ মাজে মাজে৷ ‘প্ৰান্তিক’ত প্ৰকাশিত মোৰ ‘সমীৰণ বৰুৱা আহি আছে’ গল্পটো সমসাময়িক বাস্তৱতাৰ কাৰণেই খুব জনপ্ৰিয় হৈ পৰিছিল৷ সুসাহিত্যিক চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়াই গল্পটোক লৈ লিখিছিল– ভাবিছিলোঁ ভাল সাহিত্যই আমাক ত্যাগ কৰিলে, কিন্তু মনোজৰ এই গল্পটোৱে মোৰ ভুল ভাঙি দিলে! কিন্তু তেতিয়া তুংগত থকা আলফাৰ নেতাসকল এই গল্পটোক লৈ সুখী নাছিল৷ এবাৰ মোক সংগঠনটোৰ তদন্তকাৰী উপ-সেনাধ্যক্ষজনে ফোন কৰি বুজালে– আমাৰ সংগঠন আপুনি লিখাৰ দৰে নহয়, আমি আপোচ কৰি উভতি নাহোঁ, লক্ষ্যত উপনীত হোৱাৰ বাবে আমি প্ৰয়োজন হ’লে প্ৰাণ আহুতি দিম! হয়তো তেওঁৰ ভাষ্য সঁচা আছিল৷ কিন্তু গুৱাহাটীৰ ৰাস্তাত এবাৰ নগাঁৱৰ পিনৰ চিনাকি আলফা নেতা এজনক লগ পাইছিলোঁ৷ তেওঁ খুব ব্যস্ততাৰে মোক ক’লে যে তেওঁ শ্ৰীলংকালৈ গৈ আছে, সংগঠনটোৰ ল’ৰাহঁতৰ বাবে ছায়েনাইড কেপছুল কিনিবৰ বাবে! যেন ঘৰৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ বাবে পূজাৰ কাপোৰ কিনিবলৈহে ওলাইছে৷ পাছত গম পোৱা মতে আলফা নেতাজনে চেন্নাইৰ পৰা কেইবাশ ছায়েনাইড কেপছুল অনাটো হয়, কিন্তু সেই বিষাক্ত কেপছুল খাই আলফাৰ কোনেও আত্মহত্যা নকৰিলে৷ সেনা আৰু আৰক্ষীৰ গুলী খাই প্ৰায় পোন্ধৰ হাজাৰ অসমীয়া ডেকা-গাভৰু পোক-পৰুৱাৰ দৰে মৰিল, বহুতে দিশহাৰা হৈ আত্মসমৰ্পণ কৰিলে৷ এইবোৰৰ মাজতে আলফাৰ হঠকাৰিতাৰো শেষ নাছিল৷ নৃশংসতা আৰু নৈৰাজ্য এনে পৰ্যায়লৈ গৈছিল, ইমানদিনে সমৰ্থন জনাই অহা অসমীয়া গঞা আৰু মধ্যবিত্তয়ো আলফাৰ পৰা মুখ ঘূৰাই লৈছিল৷ এবাৰ কিবা এটা প্ৰসংগত মনোমালিন্য হোৱাত গুৱাহাটীৰ দায়িত্বত থকা ৰাতুল কটকী নামৰ আলফাৰ কেন্দ্ৰীয় সমিতিৰ নেতা এজনে মৃণাল (বৰ্তমান বিধায়ক), মোৰ বন্ধু ধ্ৰুৱ আৰু মোৰ বিৰুদ্ধে চৰম শাস্তি ঘোষণা কৰি দিয়ে৷ আমাৰতো হাহাকাৰ লাগিল৷ তেতিয়া বতাহত চাৰিওপিনে গুলী উৰিছে, তাৰে দুই-এটা গুলী আমাৰ গাতো লাগি যাব পাৰে৷ পিছে সেই সময়ত আলফা নিজেই একাধিক শিবিৰত বিভক্ত, অন্তৰ্কন্দলত জৰ্জৰ৷ আমি মৃত্যুদণ্ডপ্ৰাপ্ত হৈ দুমাহমান ভয়ে ভয়ে থকাৰ পাছত শুনা পালোঁ, ৰাতুল কটকীক কেন্দ্ৰীয় নেতৃত্বই আলফাৰ মুখ্য কাৰ্যালয়লৈ মাতি পঠিয়াইছে৷ তেওঁৰ ওপৰত সংগঠনবিৰোধী কাৰ্যকলাপৰ গুৰুতৰ অভিযোগ অনা হৈছে৷ পাছত শুনিলোঁ কটকীক সেই যাত্ৰাতেই মৃত্যুদণ্ড দিয়া হ’ল৷ এৰা, সেইবোৰ সময় আছিল হত্যা আৰু জিঘাংসাৰে ৰক্তাক্ত৷

ইতিহাসবিদসকলে কয় যে বস্তুনিষ্ঠভাৱে অতীতৰ কথা লিখোঁতে এটা সময়ৰ ব্যৱধান ৰাখিব লাগে৷ যাতে সেই সময় আৰু পৰিস্থিতিৰ এটা সম্যক নিৰপেক্ষ আৰু নিৰাৱেগ ধাৰণা পোৱা যায়৷ আজি এই মুহূৰ্তত মোৰ বোধ হৈছে বিদেশী বহিষ্কাৰ আন্দোলন, আলফাৰ বিদ্ৰোহ, সামৰিক নিৰ্যাতন আদিৰ ক্ষেত্ৰত বাস্তৱানুগ আলোকপাত কৰাত অসমৰ সংবাদ মাধ্যম বাৰুকৈয়ে ব্যৰ্থ হৈছিল৷ আৱেগতাড়িত আৰু অবিমৃষ্যকাৰী সংবাদ মাধ্যমে সমাজক দিশা দিব নোৱাৰে৷

বেছি ছিৰিয়াছ আলোচনালৈ নাযাওঁ৷ সংবাদ মাধ্যমৰ দপদপনি এসময়ত কি পৰ্যায়লৈ গৈছিল তাৰ এটা গল্প আছে৷ এবাৰ সাংবাদিক কেইজনমানে নিশা ক’ৰবাত কক্‌টেল পাৰ্টী কৰি ওভতোঁতে এজনে প্ৰকৃতিৰ আহ্বানত সঁহাৰি দিব লগা হ’ল৷ তেওঁ গাড়ীৰ পৰা নামি থৰক বৰককৈ আন্ধাৰৰ মাজতে ৰাস্তাৰ একাষে থিয় হৈ কামফেৰা কৰিবলৈ ল’লে৷ মূত্ৰপাতৰ শব্দ শুনি লাইট জ্বলি উঠাত দেখা গ’ল ঘৰৰ গৃহস্থই দুৱাৰ খুলি হন্তদন্ত হৈ ওলাই আহিছে– কোন? কি কৰিছে এয়া? গৃহস্থ অগ্নিশৰ্মা, কাৰণ সাংবাদিকজনে কামফেৰা কৰি আছে একেবাৰে তেওঁৰ পদূলিত৷ পিছে আমাৰ সতীৰ্থ সাংবাদিক নিবৃত নহ’ল, তেওঁ মূত্ৰবিসৰ্জন কৰি থকা অৱস্থাতেই জেপৰ পৰা প্ৰেছকাৰ্ডখন উলিয়াই গহীনাই জনালে– প্ৰেছ, প্ৰেছ! লগে লগে গৃহস্থ নিৰস্ত হৈ শান্ত হৈ গ’ল– অহ্‌, প্ৰেছ নেকি? কৰক কৰক!

ঘটনাটো সঁচা নে মিছা নাজানো, কিন্তু ই সেই সময়তে সংবাদ মাধ্যমৰ হঠকাৰিতা আৰু সমাজৰ নিৰ্লিপ্ত সমৰ্থনৰ ছবি এখন দাঙি ধৰে৷ অসমৰ বহু অগ্ৰজ সাংবাদিকৰ কলমৰ অপ্ৰয়োজনীয় মূত্ৰপাতৰ ফলত বহু সময়ত জাতিৰ আৰু সমাজৰ অজানিতে বহু ক্ষতি হৈছে৷ সেইদৰে বহু সাংবাদিক আৰু বুদ্ধিজীৱীৰ সুচিন্তিত সুপৰামৰ্শও অসমীয়া সমাজে মানি লোৱা নাই৷

এদিন অফিচলৈ আহি দেখিলোঁ লিফ্‌টৰ বাবে মানুহ দুজন ৰৈ আছে৷ এজন ক্ষীণকায়, শীৰ্ণ মুখ, মুখত অলপ অস্বস্তি৷ মোক দেখি অলপ হঁহাৰ দৰে কৰিলে৷ মোৰ লাগিল মানুহজনক ক’ৰবাত দেখিছোঁ, ঠিক মনত পেলাব নোৱাৰিলোঁ৷ একেলগে লিফ্‌টেৰে ওপৰলৈ গ’লোঁ৷ তেওঁলোক দুজন লাহে লাহে ৰিচেপচনৰ পিনে গ’ল, মই মোৰ কোঠালৈ৷ খুদুৱনি নমৰিল৷

নিউজ ডেস্কত সোধাত সহকৰ্মী এজনে মোক ক’লে, ছাৰ মানুহজনক আপুনি চিনি পোৱা নাই জানো? সেই যে আমিৰ খানৰ ‘পি কে’ চিনেমাখনত ভিখাৰীৰ ভূমিকাত অলপ সময়ৰ বাবে অভিনয় কৰিছিল৷ বিশ্বনাথৰ পিনৰ মানুহজন, দিল্লীত থাকে৷ তেওঁক লৈ কেইবাটাও নিউজ কৰিলোঁ, আৰুনো কি কৰিম? মাজে মাজে আহি থাকে আৰু, ৰিচেপচনত এতিয়াও বহি আছে!

মানুহজনক মাতিলোঁ মোৰ কোঠালৈ, শোণিতপুৰৰ বেদেতীৰ মনোজ ৰয়৷ দাৰিদ্ৰ্যৰ পৰা বাচিবলৈ অসম এৰি দিল্লীলৈ গৈছিল৷ শেষত যন্তৰ মন্তৰত অন্ধৰ অভিনয় কৰি ভিক্ষা কৰিবলৈ ল’লে– তেনেকৈয়ে দুপইচা অৰ্জন হয়৷ এদিন দুজন ভদ্ৰলোক আহি মনোজক সুধিলে, চিনেমাত অভিনয় কৰিব পাৰিবা? মনোজেতো অভিনয় কৰিয়েই আছে৷ তথাপি আন সাতজন মগনীয়াক প্ৰতিদ্বন্দ্বিতাত পিছ পেলাই মনোজে ‘পি কে’ৰ ৮ ছেকেণ্ডৰ ৰোলটো পালে৷ ইয়াৰ পাছত যি ঘটিল সেয়া সপোনৰো অগোচৰ৷ ফাইভষ্টাৰ হোটেলত থকাৰ ব্যৱস্থা, সুস্বাদু খাদ্য৷ মনোজ বস্তিত থাকে, পানীৰ অভাৱত সপ্তাহত এবাৰমান গা ধোৱে, সেয়ে বিলাসী হোটেলৰ ছুইমিং পুলত গা এৰি দিলে মনোজে৷ শ্বুটিঙৰ সময়ত ওচৰৰ পৰা পালে আমিৰ খান, অনুষ্কা শৰ্মা আদিক৷ ৮ ছেকেণ্ডৰ এটা দৃশ্য৷ ৰিলিজ হোৱাৰ লগে লগে অসমতো তোলপাৰ লাগিল৷ অভিনয়ৰ পৰা পোৱা টকাখিনি লৈ মনোজ অসমলৈ উভতিল৷ সংবাদ মাধ্যম জঁপিয়াই পৰিল৷ ইণ্টাৰভিউৰ পাছত ইণ্টাৰভিউ৷ মনোজৰ ফটো, বাতৰিৰে ভৰি পৰিল টিভি আৰু বাতৰিকাকত৷ ইয়াৰ উপৰি এটাৰ পাছত আনটো সম্বৰ্ধনা, মনোজক লৈ উচ্ছ্বাসৰ যেন শেষ নহ’ব!

– তাৰ পাছত? মই সোধোঁ৷

– তাৰ পাছত লাহে লাহে সকলো শাম কাটি আহিল৷ আগবঢ়াই দিয়া চাহকাপত চুমুক দি মনোজে কৈ গ’ল, হাতৰ পইচা শেষ হ’ল৷ সংবাদ মাধ্যমৰ উৎসাহ শেষ হ’ল৷ সম্বৰ্ধনা দিয়া মানুহবোৰ আঁতৰি গ’ল৷ এতিয়া চলাই টান হৈছে, সৰু-সুৰা কিবা কাম পোৱা যায় নেকি চেষ্টা কৰি আছোঁ৷ পিছে কোনেও দেখোন সঁহাৰি নিদিয়া হ’ল! লাহে লাহে মানুহে মোক ঠাট্টা-মস্কৰাহে কৰিবলৈ ল’লে৷

– কি ভাবিছা এতিয়া?

– ভাবিছোঁ, আকৌ দিল্লীলৈ উভতি যাওঁ৷ বিমৰ্ষ মুখেৰে মনোজে ক’লে, আকৌ সেই বস্তিলৈ উভতি যাওঁ, আগৰ দৰে অন্ধৰ অভিনয় কৰি ভিক্ষা কৰা কৰোঁ৷ সেই ফাইভষ্টাৰ, ছুইমিং পুল, আমিৰ খান-অনুষ্কা সেইবোৰ মোৰ বাবে হয়তো ৮ ছেকেণ্ডৰ এটা বেয়া সপোন আছিল...৷

মনোজ ক’লৈ গ’ল, কেনেকৈ জীয়াই আছে আজি আৰু কোনেও খবৰ নাৰাখে– মাথোঁ আমিৰ খানৰ বাবেই নহয়, সংবাদ মাধ্যমৰ বাবেও কেতিয়াবাই তেওঁৰ প্ৰয়োজন শেষ হৈ গৈছে৷