অখিলক চিৰবন্দী কৰি ৰখাটো সম্ভৱনে
... কাৰাবন্দী হ’লেও অখিল গগৈ এটা আঞ্চলিক দলৰ সভাপতি৷ তেওঁ এতিয়া কেৱল কৃষক মুক্তি সংগ্ৰাম সমিতিৰ নেতা হৈ থকা নাই৷ তেওঁ আগতকৈ অধিক সংযমী আৰু দায়িত্বশীল হ’ব লাগিব৷ তেওঁৰ সতীৰ্থসকলো একেদৰে সংযত আৰু দূৰদৰ্শী হ’ব লাগিব৷ সকলো আঞ্চলিকতাবাদী শক্তি একলগ হৈ অসমৰ স্বাৰ্থৰ হকে কাম কৰিবলৈ প্ৰতিশ্ৰুতিবদ্ধ হ’ব লাগিব৷ তাৰ বাবে ব্যক্তিগত অহমিকা পৰিহাৰ কৰি সকলো আঞ্চলিক শক্তি একগোট হৈ কাম কৰাৰ মানসিকতা গঢ়ি তুলিব লাগিব৷ মনত ৰাখিব লাগিব যে কোনোৱে কাকো চিৰদিন দমন, শোষণ আৰু অন্যায় কৰি থাকিব নোৱাৰে ...
যিসকলে দেশ আৰু জাতিৰ হকে নিঃস্বাৰ্থভাৱে সংগ্ৰাম কৰে, তেওঁলোকে এক কঠিন আৰু বিপদসংকুল পথ বাছি লয়৷ তেওঁলোকে জানে যে তেওঁলোক আগবাঢ়ি যাবলৈ বিচৰা পথ কাঁইটীয়া; আৰু আগত থাকিব পাৰে কল্পনাতীত দুৰ্যোগ আৰু মৰণ-ফান্দ৷ তেনে পথৰ পথিক আছিল আমাৰ দেশৰ মহাত্মা গান্ধী প্ৰমুখ্যে অগণন স্বাধীনতা সংগ্ৰামী, যিসকলে কাৰাগাৰী জীৱন, পুলিচ-মিলিটাৰীৰ নিষ্ঠুৰতা আৰু আনকি ফাঁচিৰ আদেশ হাঁহিমুখে গ্ৰহণ কৰিছিল৷ ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদক কাৰাগাৰত ৰাখিবলৈ, বিষ্ণু ৰাভাৰ কঁকালত পঘা লগাই চূড়ান্ত অপমান কৰি কাৰাগাৰলৈ নিবলৈ ৰাষ্ট্ৰযন্ত্ৰৰ বাঘজৰী ধৰাসকলে কুণ্ঠাবোধ কৰা নাছিল৷ অধিকাৰ আৰু জাতিস্বাৰ্থত থিয় দিয়া এইসকল মহান লোক নিজৰ সংগ্ৰামী পণৰ পৰা বিচলিত হোৱা নাছিল৷ শেহান্তত তেওঁলোক জয়ী হৈছিল, মৃত্যুঞ্জয়ী হৈছিল৷ মংগল পাণ্ডে, ভগত সিং, ৰাজগুৰু, সুখদেৱ, কনকলতা, ভোগেশ্বৰী ফুকননী, কুশল কোঁৱৰ প্ৰমুখ্যে অগণন স্বাধীনতা বীৰ-বীৰাংগনা অমৰ হৈ ৰ’ল৷ অত্যাচাৰী শাসকে হাৰ মানি ভাৰত এৰি পলায়ন কৰিবলগীয়া হ’ল৷ দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ নেলছন মেণ্ডেলাক শ্বেতকায়ী শাসকে ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহৰ অভিযোগত ২৭ বছৰ কয়দী কৰি ৰাখিছিল৷ অৱশেষত তেওঁক একে শাসকে কাৰাগাৰৰ পৰা মুকলি কৰি দিবলৈ বাধ্য হ’ল আৰু তেওঁ মুক্ত দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ প্ৰথমজন ৰাষ্ট্ৰপতি হ’ল৷ সীমান্ত গান্ধী খান, আব্দুল গাফাৰ খানক পাকিস্তান চৰকাৰে ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহৰ অভিযোগত ১৯৪৮ চনৰ পৰা ১৯৫৭ চনলৈকে বাৰম্বাৰ গ্ৰেপ্তাৰ কৰিছিল৷ আনকি তেওঁক কাৰাগাৰত যক্ষ্মা ৰোগীৰ লগত ৰাখিছিল, যাতে এই ভয়ানক ৰোগত আক্ৰান্ত হৈ তেওঁ মৃত্যুবৰণ কৰিবলগীয়া হয়৷ সেয়া নহ’ল৷ তেওঁৰ অপৰাধ আছিল– তেওঁ পাখটুসকলৰ স্বায়ত্ত শাসনৰ দাবী তুলিছিল৷ চৰকাৰে অৱশেষত তেওঁক মুকলি কৰি দিবলৈ বাধ্য হ’ল৷ ৯৮ বছৰীয়া এক দীঘলীয়া জীৱন যাপন কৰি তেওঁ ইহলীলা সামৰিলে৷ চৰকাৰী ষড়যন্ত্ৰই তেওঁক হত্যা কৰিব নোৱাৰিলে৷ আত্মনিয়ন্ত্ৰণৰ সংগ্ৰামৰ ইতিহাসত তেওঁ চিৰস্মৰণীয় আৰু চিৰ-আদৰৰ নেতা হৈ থাকিল৷ ইটালীৰ মুছলিনিয়ে প্ৰতিষ্ঠা কৰা ফেচিবাদী চৰকাৰৰ বিপক্ষে থিয় দিয়া সাম্যবাদী নেতা এণ্টনিঅ’ গ্ৰাম্ছিক মুঠতে ১১ বছৰ কাৰাৰুদ্ধ কৰি ৰাখি [তাৰ ছটা বছৰ একেৰাহে] ফেচিষ্ট চৰকাৰে মানসিক আৰু শাৰীৰিক নিৰ্যাতন চলাইছিল৷ কাৰাগাৰত প্ৰহাৰ কৰি দাঁত ভাঙি দিছিল, দেৱালত মূৰ ঠেকেচি বহু সময়লৈকে অচেতন কৰি ৰাখি অমানুষিক অত্যাচাৰ কৰিছিল৷ তেওঁৰ স্বাস্থ্য একেবাৰে ভাগি পৰাৰ পাছত অৱশেষত তেওঁক চিকিৎসালয়ত ভৰ্তি কৰোৱা হ’ল৷ তাতে ১৯৩৭ চনত মৃত্যুবৰণ কৰিলে৷ কিন্তু তেওঁৰ কলমৰ পৰা সৃষ্টি হোৱা গ্ৰন্থখন Prison Notebook বিশ্বসমাদৃত হৈ পৰিল৷ তেওঁৰ ওপৰত মিছা অভিযোগ আনি উৎপীড়ন কৰাসকলৰ কি দশা হ’ল, তাক উল্লেখ কৰাৰ পৰা বিৰত থাকিলোঁ৷
আৰু এজন সংগ্ৰামী সত্তা– হো চি মিন, ভিয়েটনামৰ সাম্ৰাজ্যবাদবিৰোধী নেতা৷ ১৯৪২ৰ আগষ্টৰ পৰা ১৯৪৩ৰ ছেপ্টেম্বৰলৈকে তেওঁক বিভিন্ন কাৰাগাৰত বন্দী কৰি ৰাখিছিল৷ এই তেৰটা মাহত এটাৰ পৰা আনটো কাৰাগাৰলৈ স্থানান্তৰ কৰাৰ সময়ত তেওঁক কেতিয়াবা চল্লিছ কিলোমিটাৰপৰ্যন্ত হাত দুখন পিছলৈ বান্ধি ভৰিত শিকলি লগাই খোজ কঢ়াই লৈ গৈছিল৷ ভোক-পিয়াহ, ৰ’দ-বতাহ, শীতৰ ঠাণ্ডা তেওঁ সকলো সহি গৈছিল৷ ভিয়েটনামক সাম্ৰাজ্যবাদীৰ হাতৰ পৰা মুক্ত কৰাৰ সংগ্ৰামত তেওঁ অটল থাকিল৷ কাৰাগাৰত দিন কটোৱাৰ সময়ত তেওঁ ৰচি গৈছিল ভালেমান কবিতা৷ সেইবিলাক পাছত কিতাপ আকাৰত প্ৰকাশ হৈছিল৷ Prison Diary৷
যিটো কথা সাব্যস্ত কৰিবলৈ ইমানখিনি লিখিলোঁ, সেইটো হৈছে জাতীয় স্বাৰ্থক নিজৰ প্ৰাণতকৈ অধিক বুলি ভাবি যিসকল সংগ্ৰামী সত্তাৰ জন্ম হয়, সেই সত্তা এক অজেয় প্ৰতীক হৈ পৰে৷ তাৰ মৰণ হ’ব নোৱাৰে৷ দেহৰ মৰণ হ’ব পাৰে, কিন্তু প্ৰতীক আৰু সত্তা অমৰ হৈ থাকে৷ হয়, মই অখিল গগৈৰ কথাকে ক’ব বিচাৰিছোঁ৷ প্ৰথমতে কওঁ যে মই তেওঁৰ প্ৰতিটো কথা আৰু কৰ্মপন্থাক সমৰ্থন নকৰোঁ৷ তেওঁৰ ভালেমান কাৰ্যপন্থাত মই নৈৰাজ্যবাদৰ চৰিত্ৰ দেখা পাওঁ৷ তথাপি, দ্বিধাহীনভাৱে কওঁ তেওঁ এজন অসম আৰু অসমীয়াপ্ৰেমী জাতীয়তাবাদী নেতা আৰু এতিয়া হৈ পৰিছে এক দুৰ্জেয় সত্তা৷ তেওঁৰ ওপৰত এটাৰ পাছত এটাকৈ অভিযোগ আনি দি উৎপীড়ন চলাই থকা হৈছে, তাৰ দুটাৰ বাহিৰে সকলো অভিযোগ ন্যায়ালয়ে নাকচ কৰিছে৷ ‘নিয়া’ই [NI– National Investigation Agency] যিবিলাক অভিযোগ ৰাজ-সাক্ষীৰ মুখেদি কোৱাই তৈয়াৰ কৰিছে, তাৰ এনে কোনো গধুৰ ভিত্তি নাই যাৰ দ্বাৰা তেওঁক সন্ত্ৰাসবাদী বুলি অভিযুক্ত কৰিব পৰা যায়৷ সেইদৰে, কোনো নক্সালপন্থীৰ লগত মিলি অসমত মাওবাদী আক্ৰমণ চলোৱাৰ ষড়যন্ত্ৰ কৰিছিল বুলিও সাব্যস্ত কৰিব পৰা নাযায়৷ এয়া কেৱল মোৰ কথা নহয়, প্ৰচাৰ মাধ্যমত এই দিশত ভালেমান অকাট্য যুক্তি দিয়া আমি দেখি আছোঁ আৰু তাৰ উত্তৰত চৰকাৰীপক্ষই সাধাৰণ জনতাই মানি ল’ব পৰা কোনো বক্তব্য ৰাখিব পৰা নাই৷ আন বহুতৰ দৰে আমাৰো ধাৰণা যে অখিল গগৈক দীৰ্ঘদিনৰ বাবে বন্দী কৰি ৰখাটো সকলোৰে জ্ঞাত এক অভিসন্ধি৷ আমি পঢ়িবলৈ আৰু ই-মাধ্যমত অখিল গগৈ সন্দৰ্ভত প্ৰচাৰ হোৱা চৰ্চাত এনেকুৱা নাভূত-নাশ্ৰুত কথা পাইছোঁ, য’ত কোৱা হৈছে যে চাবুৱাত শিলগুটি নিক্ষেপ কৰি তেওঁ এজন আৰক্ষীৰ দাঁত ভাঙি দিছিল, যিটো হেনো এক সন্ত্ৰাসবাদী কাৰ্য৷ তেওঁ যদি ইচ্ছাকৃতভাৱে এই অপৰাধ কৰিছে, তেন্তে সি আইনমতে দণ্ডনীয়৷ কিন্তু এই কাৰ্য যে সন্ত্ৰাসবাদী কাৰ্য, সেইটো আইনৰ কোনটো ধাৰাই কৈছে আমি জানিব পৰা নাই৷ যদি শিলগুটি দলিওৱাটো সন্ত্ৰাসবাদী কাৰ্য, তাতকৈ শতগুণে ভয়ানক বোমা বিস্ফোৰণ কৰি নিমিষতে শতাধিক লোকৰ প্ৰাণনাশ কৰাটো কি সংজ্ঞাৰে বৰ্ণনা কৰিব লাগিব? কেৱল এজন লোক বনাম এটা সৰ্বশক্তিমান চৰকাৰ৷ এয়া আমাৰ বাবে একেবাৰে অবুজ সাঁথৰ আৰু বিৰল ঘটনা৷ বহুতে কোৱাৰ দৰে এনেকৈ বন্দী কৰি ৰখাৰ কোনো বাস্তৱিক কাৰণ নাই; তেওঁ এনেকুৱা অপৰাধ কৰা নাই যাৰ বাবে তেওঁৰ ওপৰত এনে নিৰ্যাতন চলাই থকা হৈছে৷ অৱশ্যে, কাৰণ এটাই– দৰাচলতে এইজন নেতাৰ সাংগঠনিক ক্ষমতা আৰু তেওঁৰ ব্যক্তিত্বক চৰকাৰে অতিকৈ ভয় কৰে৷ বিয়াগোম আৰু শক্তিশালী চৰকাৰ বনাম অখিল গগৈ– এয়া এক অদ্ভুত সমীকৰণ! এতিয়া দেখোন কিছুমানৰ কাৰণে বন্দী অখিল গগৈ মুক্ত অখিল গগৈতকৈ অধিক বিপজ্জনক হৈ পৰিল৷ দেখা গৈছে যে যিসকলে তেওঁৰ বহু কথাত আপত্তি বা বিৰোধিতা কৰিছিল, আজি তেওঁলোকে তেওঁৰ সমৰ্থনত মাত মাতিছে৷ চৰকাৰৰ দমনমূলক নীতিয়ে তেওঁৰ গণভিত্তি অধিক ব্যাপক আৰু শক্তিশালী কৰি তুলিছে৷ তেওঁৰ মাতৃ প্ৰিয়দা গগৈৰ ক্ৰন্দন আৰু অশ্ৰুৱে আৰু তেওঁৰ পত্নী গীতাশ্ৰী তামুলীৰ ৰাজহুৱা বক্তব্যই নিৰপেক্ষ অগণন অসমীয়াৰ হূদয় কঁপাই তুলিছে৷ চৰকাৰে এই কথাবিলাক নিৰ্মোহভাৱে ভাবি চোৱাটো প্ৰয়োজন হৈ পৰিছে৷ চৰকাৰৰ প্ৰতি আমাৰ আন্তৰিক আহ্বান– ‘নিয়া’ আদালতত তেওঁৰ বিৰুদ্ধে চলি থকা গোচৰ দুটা প্ৰত্যাহাৰ কৰক আৰু তেওঁক মুকলি আকাশৰ তললৈ আহিব পৰাটো সহজ কৰি দিয়ক৷ এনে এক মানৱীয় পদক্ষেপত দেশ, ৰাজ্য, চৰকাৰ আৰু শাসক দলৰ কোনো ক্ষতি নহয়৷
এনে এটা ইতিবাচক আশাৰ বিপৰীতে এটা কথা অনুধাৱন কৰি আমি শংকিত হৈছোঁ৷ অখিল গগৈৰ মুক্তি বোধকৰোঁ সোনকালে সম্ভৱ নহ’ব৷ কিয় নহ’ব, সেই কথা আমি সকলোৱে জানো আৰু জানো যে অতি সুপৰিকল্পিতভাৱে তেওঁক দীঘলীয়া সময়ৰ বাবে বন্দী কৰি ৰখা হৈছে৷ গ্ৰাম্ছি মাত্ৰ ৪৬ বছৰ বয়সতে চৰকাৰী আক্ৰোশৰ বলি হ’ল; কিন্তু তেওঁ দেখোন অমৰ হৈ ৰ’ল৷ এক ভয়লগা প্ৰশ্নই আমাক শংকিত কৰি ৰাখিছে–এণ্টনিঅ’ গ্ৰাম্ছিৰ দৰে অখিল গগৈকো আমি অকালতে আৰু কাৰাবন্দিত্ব জীৱন লৈ থকা অৱস্থাতে হেৰুৱাবলগীয়া হ’ব নেকি? অখিল গগৈ এজন ব্যক্তি হৈ থকা নাই৷ তেওঁ এক প্ৰতীক, অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ এক দুৰ্জেয় সত্তা৷ এই সত্তা অসমীয়া জাতীয়তাবাদ জীয়াই থকালৈকে চিৰসেউজ হৈ থাকিব৷ অসমীয়াৰ সংগ্ৰামী ইতিহাসৰ পাতত তেওঁৰ নাম কোনোৱে মচিব নোৱাৰে৷ আমি আশা কৰোঁ কাৰাগাৰৰ দুৱাৰ এদিন মুকলি হ’ব আৰু তেওঁ নতুন উদ্যমেৰে অসমৰ স্বাৰ্থৰ হকে কাম কৰিবলৈ ব্যস্ত হৈ পৰিব৷
এনে এক দৃশ্যপটত আমি অখিল গগৈ আৰু তেওঁৰ সতীৰ্থসকলৰ প্ৰতি এটা অনুৰোধ কৰিব বিচাৰিছোঁ৷ তেওঁলোকৰ কান্ধত এক গধুৰ দায়িত্ব আহি পৰিছে৷ কাৰাবন্দী হ’লেও অখিল গগৈ এটা আঞ্চলিক দলৰ সভাপতি৷ তেওঁ এতিয়া কেৱল কৃষক মুক্তি সংগ্ৰাম সমিতিৰ নেতা হৈ থকা নাই৷ তেওঁ আগতকৈ অধিক সংযমী আৰু দায়িত্বশীল হ’ব লাগিব৷ তেওঁৰ সতীৰ্থসকলো একেদৰে সংযত আৰু দূৰদৰ্শী হ’ব লাগিব৷ সকলো আঞ্চলিকতাবাদী শক্তি একলগ হৈ অসমৰ স্বাৰ্থৰ হকে কাম কৰিবলৈ প্ৰতিশ্ৰুতিবদ্ধ হ’ব লাগিব৷ তাৰ বাবে ব্যক্তিগত অহমিকা পৰিহাৰ কৰি সকলো আঞ্চলিক শক্তি একগোট হৈ কাম কৰাৰ মানসিকতা গঢ়ি তুলিব লাগিব৷ মনত ৰাখিব লাগিব যে কোনোৱে কাকো চিৰদিন দমন, শোষণ আৰু অন্যায় কৰি থাকিব নোৱাৰে৷