জিডিপিৰ বৃদ্ধিয়ে শেষ কথা নহয়

জিডিপি অৰ্থাৎ মুঠ ঘৰুৱা উৎপাদন বঢ়া মানেই দেশৰ উন্নয়ন নহয়৷ বিগত ৪০ বছৰত দেশৰ জিডিপি বাঢ়িছে, কিন্তু আশা কৰাধৰণে উন্নয়ন হোৱা নাই৷ বৰঞ্চ মানুহৰ দুখ আৰু অসন্তষ্টি বাঢ়িছে, দৰিদ্ৰতা আৰু নিবনুৱা সমস্যা জটিল হৈছে৷ জিডিপি হ’ল এটা সংখ্যা৷ দেশৰ চাৰিসীমাৰ ভিতৰত উৎপাদিত চূড়ান্ত সামগ্ৰী আৰু সেৱাৰ বজাৰমূল্যই হ’ল জিডিপি৷ অকল ধনিক শ্ৰেণীৰ আয় বাঢ়িলেও অংকৰ হিচাপত জিডিপি বাঢ়িব৷ প্ৰকৃতাৰ্থত উন্নয়ন হ’বলৈ প্ৰতিটো পৰিয়াল, প্ৰতিজন প্ৰাপ্তবয়স্ক নাগৰিকৰ আয় বঢ়াৰ লগতে সন্তুষ্টিৰ পৰিমাণ বাঢ়িব লাগিব৷

অৰ্থনৈতিক প্ৰগতি আৰু অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন একে অৰ্থত ব্যৱহাৰ হ’লেও একে ধাৰণা নহয়৷ অৰ্থনৈতিক প্ৰগতি উন্নত অৰ্থনীতিৰ প্ৰসংগত আৰু অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন উন্নয়নশীলযঅনুন্নত অৰ্থনীতিৰ প্ৰসংগত ব্যৱহাৰ হয়৷ আয় বঢ়াৰ ফলত দেশৰ সকলো লোকৰ জীৱন ধাৰণৰ মান বাঢ়িলে সেয়া হ’ল অৰ্থনৈতিক প্ৰগতি৷ উন্নত দেশসমূহে ইতিমধ্যে আন্তঃগাঁথনি নিৰ্মাণ কৰিছে আৰু উন্নতিৰ নূ্যনতম পৰ্যায় অতিক্ৰম কৰিছে৷  আয় বঢ়া মানে জীৱনৰ মান বঢ়া৷ আমাৰ দৰে দেশত মানুহৰ জীৱনৰ মান বঢ়োৱাৰ লগতে প্ৰতিটো খণ্ডত গাঁথনিগত পৰিৱৰ্তনৰ প্ৰয়োজন, যিহেতু সকলো খণ্ডতে নতুনত্বৰ অভাৱ৷ অৰ্থনৈতিক প্ৰগতিৰ লগত গাঁথনিগত পৰিৱৰ্তন যোগ হ’লে অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন বুলি কোৱা হয়৷ 

অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন জোখাৰ চাৰিটা মাপকাঠী হ’ল জাতীয় আয়, গড় আয়, সামাজিক নিৰ্দেশক আৰু সামূহিক কল্যাণ৷ প্ৰথমতে কোৱা হৈছিল– জাতীয় আয় বঢ়া মানেই দেশখনৰ উন্নয়ন বঢ়া৷ পাছত ধাৰণা সলনি হ’ল৷ জাতীয় আয় মানে দেশৰ মুঠ আয়৷ সংখ্যাৰ হিচাপত ভাৰতত জাতীয় আয় বাঢ়ি আছে, পিছে উন্নয়নৰ মাত্ৰা আশা কৰাধৰণে বঢ়া নাই৷ ধনীৰ ধন বাঢ়িলে জাতীয় আয় বাঢ়িব, দুখীয়াৰ দুখ নুগুচে, যদিহে বৰ্ধিত জাতীয় আয়ৰ ভাগ সকলো শ্ৰেণীয়ে সমানে নাপায়৷ জাতীয় আয় বঢ়াৰ লগতে গড় আয় বাঢ়িব লাগিব৷ মুঠ জাতীয় আয়ক দেশৰ মুঠ জনসংখ্যাৰে হৰণ কৰিলে গড় আয় পোৱা যায়৷ গতিকে, এই গড় আয় বঢ়াব লাগিলে জাতীয় আয় বঢ়াৰ বিপৰীতে জনসংখ্যা কমিব  লাগিব৷ এইটো এটা সাধাৰণ অংক৷ জাতীয় আয়ৰ বৃদ্ধি জনসংখ্যা বৃদ্ধিতকৈ ওপৰত থাকিব লাগিব, যিটো উন্নত দেশত দেখা যায়৷

গড় আয়ো এটা হিচাপ মাত্ৰ৷ অংকৰ হিচাপত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ তুলনাত জাতীয় আয় বেছি বৃদ্ধি হ’লে গড় আয় বাঢ়িব৷ জাতীয় আয় আৰু গড় আয় বাঢ়িলেই সৰ্বসাধাৰণৰ জীৱনৰ মান স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে নাবাঢ়ে, যদিহে ধনীৰ আয় বঢ়াৰ ফলত জাতীয় আয় বাঢ়ে আৰু সেই বৰ্ধিত আয় প্ৰয়োজনীয় পৰিকাঠামো নিৰ্মাণত সঠিকভাৱে খৰচ নহয়৷ দেশত উন্নয়ন নহ’ব, যদিহে বৰ্ধিত আয়ৰ সমবিতৰণ নহয়৷ গড় আয় বঢ়াৰ ফলত সামাজিক নিৰ্দেশক বাঢ়িব লাগিব আৰু তাৰ সুফল জনসাধাৰণে লাভ কৰিব লাগিব৷ তেনে কাৰণতে দেশৰ কৰ সংগ্ৰহ আৰু ছাবছিডী প্ৰদানৰ নীতি সঠিক হোৱাটো দৰকাৰ৷

সামাজিক নিৰ্দেশক বুলিলে সামাজিক অনুষ্ঠানযআন্তঃগাঁথনি অৰ্থাৎ ৰাস্তা-ঘাট, দলং, স্কুল-কলেজ, হাস্পতালকে ধৰি জনসাধাৰণৰ সুবিধাৰ বাবে থকা ৰাজহুৱা অনুষ্ঠানযসেৱা প্ৰতিষ্ঠানক বুজায়৷ উন্নয়নৰ বাবে ইবিলাক বাঢ়িব লাগিব, যিটো কথা প্ৰতিখন বাজেটত কোৱা হয়৷ কথা হ’ল– সামাজিক নিৰ্দেশক বাঢ়িলেই মানুহৰ জীৱনৰ মান উন্নত হৈ নাযায়৷ সামাজিক অনুষ্ঠানযপ্ৰতিষ্ঠানযসেৱাকেন্দ্ৰই ৰাইজক উপকৃত কৰিব লাগিব৷ নামত থাকিলে নহ’ব৷ হাস্পতাল আছে ডাক্তৰ-নাৰ্ছ নাই, স্কুল আছে মাষ্টৰ নাই, ফোন আছে নেটৱৰ্ক নাই, ৰে’ল আছে কেতিয়া আহে ঠিকনা নাই, দলং আছে উঠিবলৈ ভয়– জাতীয় অৱস্থা হ’লে নহ’ব৷ 

আচল কথা হ’ল– ৰাইজৰ সন্তুষ্টি অৰ্থাৎ সামাজিক কল্যাণ বাঢ়িব লাগিব৷ জাতীয় আয়, গড় আয় বৃদ্ধিৰ ফলত সামাজিক নিৰ্দেশক বাঢ়িব লাগিব৷ শেষ ফল হ’ব লাগিব সামাজিক কল্যাণ৷ দেশৰ আয় বঢ়াৰ ফলত জনসাধাৰণৰ সা-সুবিধা, সন্তুষ্টি বাঢ়িব লাগিব,  প্ৰতিটো পৰিয়ালৰ জীৱন ধাৰণৰ মান বাঢ়িব লাগিব৷ জনসাধাৰণৰ জীৱনৰ মান বঢ়াবলৈ জনসাধাৰণে আয়ৰ পথ পাব লাগিব৷ নহ’লে সকলো বস্তু চৰকাৰে বিনামূলীয়াকৈ যোগান ধৰিব লাগিব৷