ৰাজনীতিৰ পাকচক্ৰত অসমীয়া জাতীয় সত্তা

অসম ৰাজ্যৰ দক্ষিণ কোণত অৱস্থিত তিনিখন প্ৰশাসনিক জিলা ক্ৰমে কাছাৰ, হাইলাকান্দি আৰু কৰিমগঞ্জক লৈয়েই গঠিত হৈছে বৰাক উপত্যকা৷ ব্ৰিটিছৰ দিনত কাছাৰ আৰু হাইলাকান্দি জিলা দুখন বৃহৎ কাছাৰ জিলাৰ অন্তৰ্ভুক্ত হৈ থকাৰ লগতে কৰিমগঞ্জ আছিল বৰ্তমানৰ বাংলাদেশৰ উত্তৰ-পূব অংশৰ চিলেট সংমণ্ডলৰ এখন জিলা৷ ১৯৪৭ চনত কৰিমগঞ্জ পূৰ্বৰ পূব পাকিস্তানৰ (বৰ্তমান বাংলাদেশ) চিলেট সংমণ্ডলৰ পৰা আঁতৰি আহি ভাৰতৰ অসম প্ৰদেশৰ অন্তৰ্ভুক্ত হয় আৰু তেতিয়াৰ পৰাই বাংলাভাষী লোকৰ আধিপত্য থকা এই বৰাক উপত্যকা অসমৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ হৈ পৰে৷ এটা কথা অপ্ৰিয় হ’লেও সত্য যে এই ব্ৰহ্মপুত্ৰ আৰু বৰাক দুয়োখন উপত্যকা একেখন প্ৰদেশৰে অন্তৰ্ভুক্ত হোৱা সত্ত্বেও দুয়োখন উপত্যকাৰ মানুহৰ মনৰ এক স্পষ্ট ব্যৱধান কালজুৰি বৰ্তি আছে৷ ইয়াৰ মূলতেই  হ’ল ‘ভাষা’৷ ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ গৰিষ্ঠসংখ্যক লোক অসমীয়াভাষী হোৱাৰ বিপৰীতে বৰাকৰ প্ৰায় সকলো লোকেই বাংলাভাষী৷ ই অতি স্বাভাৱিক৷ পূৰ্বৰ পূব পাকিস্তানৰ অংশ এই বৰাক উপত্যকা বাঙালী অধ্যুষিত হোৱাৰ বাবে তাত বাংলা মাতৃভাষা হোৱাৰ লগতে প্ৰধান ভাষা হোৱাটো স্বাভাৱিক৷ কিন্তু বিভিন্ন সময়ত ‘অসম’ আৰু ‘অসমীয়া’ৰ স্বাভিমানৰ প্ৰসংগই মূৰ দাঙি উঠাৰ ফলত ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ ৰাইজে এই কথাটো সহজে ল’ব নোৱাৰে৷ ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত থকা প্ৰায়বোৰ বাঙালী লোকে অসমীয়া জনাৰ বিপৰীতে বৰাকৰ কিন্তু বহুসংখ্যক লোকেই অসমীয়া নাজানে৷ অসমৰ অন্তৰ্ভুক্ত হৈও বৰাকৰ লোকসকলৰ অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰতি থকা উদাসীনতাই ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ বহুসংখ্যক লোকক ক্ষুণ্ণ কৰি তোলে৷ বিশেষকৈ হিন্দু বাংলাদেশী সংস্থাপনৰ বিষয়টো ৰাজনীতিকৰণ হোৱাৰ পাছৰে পৰা অসমীয়াভাষী লোকসকলে নিজৰ মাতৃভাষাৰ সংকটপূৰ্ণ ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি বেছি চিন্তিত হৈ পৰিল৷ লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, হেমচন্দ্ৰ গোস্বামী আদি পুৰো¸ধা ব্যক্তিসকলৰ অক্লান্ত প্ৰচেষ্টাত গঢ় লৈ উঠা অসমীয়া ভাষাটোৰ মৃত্যুমুখী যাত্ৰাই সকলোকে শংকিত কৰাৰ লগতে বৰাক ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত মানসিক ব্যৱধানো বৃদ্ধি কৰিবলৈ ধৰিছে৷ কিন্তু কথা হ’ল এনেধৰণৰ পৰিস্থিতি দুয়োখন উপত্যকাৰ বাবেই অত্যন্ত দুৰ্ভাগ্যজনক৷ বৰ্তমানৰ এই বিশ্বায়নৰ যুগত নিজৰ মাজতেই কাজিয়া কৰি আমি দেশবাসীৰ আগত লজ্জিত হোৱাৰ বাদে আন একো হোৱা নাই৷ ৰাজনৈতিক প্ৰৰোচনাত নাগৰিকত্ব সংশোধনী আইনৰ প্ৰসংগক লৈ বিগত সময়ত অসম প্ৰদেশৰ এই দুটা উপত্যকাত যি পৰিৱেশৰ সূচনা হৈ আহিছে, সি অতিকৈ দুৰ্ভাগ্যজনক৷ বৰাক ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজৰ ফাঁটটো বহলাবলৈ যি চেষ্টা অব্যাহত আছে, সি সমগ্ৰ অসমবাসীকে দেশৰ ওচৰত লজ্জিত কৰি তোলে৷ প্ৰদীপ দত্ত ৰয়, সুস্মিতা দেৱ, শিলাদিত্যৰ দৰে ৰাজনৈতিক নেতাৰ প্ৰৰোচনাত পৰি আমি পাহৰি গ’লে নহ’ব যে সামগ্ৰিকভাৱে আমি অসমীয়া৷ মনৰ মাজৰ এই কৌটিকলীয়া ব্যৱধান নাইকিয়া কৰিবৰ বাবে দুয়োপক্ষই সমানে আগবাঢ়িব লাগিব৷ বৰাক ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সংঘাত প্ৰকাৰান্তে দুয়োখন উপত্যকাত অসমীয়া-বাঙালীৰ সংঘাতলৈ পৰ্যবসিত হৈ পৰিছে৷ এই সংঘাতৰ যোগেদি ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থান্বেষীসকল নিজৰ উদ্দেশ্যত প্ৰায় সফল৷ নাগৰিকত্ব সংশোধনী আইনখন কেৱল অসমীয়াৰ সংকট নহয়, সমগ্ৰ অসমীয়া জাতিৰ সংকট৷ আৰু এই সমগ্ৰ অসমীয়া জাতিসত্তাটোৱে অসমৰ বিভিন্ন খিলঞ্জীয়া জাতিক একেলগে প্ৰতিনিধিত্ব কৰে৷ কাৰোবাৰ ৰাজনৈতিক পাশাখেলৰ অংশীদাৰ হোৱাৰ আগতে সকলোৱে কথাবোৰ দকৈ ভাবি চোৱা দৰকাৰ৷