স্মৃতিৰ মণিকোঠত দক্ষিণ কোৰিয়া

এটা যুগ পাৰ হৈ গ’ল৷ ২০০৮ চনতে তাত থকা জী-জোঁৱাইৰ আমন্ত্ৰণক্ৰমে দক্ষিণ কোৰিয়াত গৈ চাৰি মাহ থাকি অহাৰ সুযোগ পাইছিলোঁ৷ ছেপ্টেম্বৰৰ কোনোবা এটা আবেলি জীৱনসংগীসহ আমি দুয়ো যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিলোঁ৷ কলকাতাৰ পৰা ‘থাই বিমান’ৰে বেংকক আৰু হংকং হৈ প্ৰায় ১৩ ঘণ্টা অতিক্ৰম কৰি ‘ইনচিঅন’ নামৰ বিমানবন্দৰত উপস্থিত হৈছিলোঁ৷ বিমানৰ পৰা অৱতৰণ কৰি বয়-বস্তু সংগ্ৰহ কৰিবলৈ যেতিয়া ক্ষেত্ৰ ৰে’লেৰে যাব লগা হৈছিল, তেতিয়া সেই সময়তেই দেশখনৰ অগ্ৰগতিৰ উমান পাইছিলোঁ৷ 

ভাৰতৰ পূব দিশত অৱস্থিত দক্ষিণ কোৰিয়া বা ‘ৰিপাব্লিক অৱ কোৰিয়া’ এখন প্ৰগতিশীল দেশ৷ তাৰ স্থানীয় সময় আমাতকৈ তিনি ঘণ্টা ত্ৰিছ মিনিট আগবঢ়া৷ আমাৰ গন্তব্যস্থল আছিল ৰাজধানী ‘ছিউল’ৰ পৰা ২৫ কিলোমিটাৰ নিলগত থকা ‘ছৌন’ মহানগৰ৷ বিমানবন্দৰৰ পৰা যোৱা পথটো পাহাৰ আৰু সুৰংগৰে ভৰা, কিন্তু ইমান শৃংখলাবদ্ধ যে ৯০ কিলোমিটাৰ পথ অতিক্ৰম কৰিবলৈ ডেৰ ঘণ্টাহে লাগিছিল৷ বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ বাবে আমেৰিকা আৰু জাপানৰ পাছতে দক্ষিণ কোৰিয়াই তৃতীয় স্থান অধিকাৰ কৰি আছে৷ ছেমছাং আৰু এল-জি কোম্পানীৰ মুখ্য কাৰ্যালয় তাতে আছে৷ ১২ বছৰৰ আগতে আমাৰ ইয়াত যেতিয়া ইণ্টাৰনেটৰ ব্যৱহাৰ দহ শতাংশ মানুহৰ মাজতে সীমাবদ্ধ আছিল, তেতিয়াই তাত ১২ বছৰ বয়সৰ পৰা সকলোৱে ইণ্টাৰনেট ব্যৱহাৰ কৰা দেখিবলৈ পাইছিলোঁ৷ দক্ষিণ কোৰিয়াত এপ্ৰিলৰ পৰা অক্টোবৰলৈকে চেৰিফুলকে ধৰি বিভিন্ন প্ৰজাতিৰ ফুলেৰে বাট-পথবোৰ ভৰি থাকে৷ গছৰ পাতবোৰে কেইবাবাৰো বৰণ সলায়৷ পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্ছন্নতা সেই দেশৰ প্ৰধান বৈশিষ্ট্য৷ ক’তো ধূলি-মাকতি, কীট-পতংগ, বাটৰ কুকুৰ-মেকুৰী দেখা নাযায়৷ দেশখনত সকলো প্ৰশাসনীয় কাম-কাজ কোৰিয়ান ভাষাতেই চলে৷ সেই দেশৰ অতি কমসংখ্যক মানুহেহে ইংৰাজী জানে আৰু ক’ব পাৰে৷ খোৱা-বোৱা, পিন্ধা-উৰাত পশ্চিমক অনুসৰণ কৰে যদিও তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিৰ কিছুমান সুকীয়া বৈশিষ্ট্য আছে৷ উদাহৰণস্বৰূপে মানুহক অভিবাদন জনোৱা, সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ প্ৰতি অত্যধিক আদৰ-যত্ন লোৱা আৰু স্বাস্থ্যৰ প্ৰতি থকা সচেতনতা আদি৷ প্ৰতি দুটা হাউছিং কমপ্লেক্সৰ মাজত থকা একোখন পাৰ্কত সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বয়োজ্যেষ্ঠসকলৰ বাবেও খেলা-ধূলা, ব্যায়াম আৰু বিনোদনৰ ব্যৱস্থা আছে৷ বহু পাৰ্ক, শ্বপিং মল, ৰেস্তোৰাঁ আদিত বেবী ফিডিং, চেঞ্জিং আদিৰ বাবে আচুতীয়া ব্যৱস্থা দেখা পাইছিলোঁ৷ দক্ষিণ কোৰিয়াৰ শীতকাল অহাৰ লগে লগে নৱেম্বৰৰ মাজভাগৰ পৰাই বৰফ পৰিবলৈ আৰম্ভ কমে৷ সেই সময়ত তাপমাত্ৰা ‘ঙ্ম’ ডিগ্ৰীৰ পৰা ৰাতি হ’লে ২০ ডিগ্ৰীপৰ্যন্ত তললৈ নামে৷ গাড়ীৰ ভিতৰত থকা বটলৰ পানীও বৰফ হৈ যায়৷ দক্ষিণ কোৰিয়াত থকা দিনবোৰত আমি যথেষ্ট ধুনীয়া ধুনীয়া ঠাইত ঘূৰা-ফিৰা কৰিছিলোঁ৷ তেওঁলোকৰ খাদ্যাভ্যাস আমাৰ লগত নিমিলাৰ বাবে বহু সময়ত নিজে ৰান্ধিও খাবলগা হৈছিল [তাৰ বাবে অৱশ্যে সকলো ব্যৱস্থা কৰা থাকে]৷ গাড়ীত ফুৰোঁতে কেতিয়াবা বাটৰ কাষৰ খাদ্য সংগ্ৰহ কৰি গাড়ীৰ ভিতৰতে খাইছিলোঁ; কিন্তু পেলনীয়া বস্তুবোৰ গাড়ীতে জমা কৰি থৈ ঘৰত আহিহে ডাষ্টবিনত পেলাইছিলোঁ৷ ‘স্মাৰ্ট চিটী’ হ’বলৈ গৈ থকা গুৱাহাটী চহৰত আজিকালি এটা বিষয়ৰ চৰ্চা বাতৰিকাকত, দূৰদৰ্শন আদিত প্ৰায়ে হৈ আছে যে মানুহবোৰে পেলনীয়া বস্তু, পোষ্টাৰ আদিৰে নতুনকৈ নিৰ্মাণ কৰা ‘ফ্লাই অভাৰ’ৰ কলা-কৌশল আৰু সৌন্দৰ্য নষ্ট কৰিছে৷ আমাৰ ইয়াৰ বহু লোক নি(য় বাহিৰত ফুৰিবলৈ গৈছে৷ উন্নতিৰ পথত আগবাঢ়ি যোৱা সেই দেশবোৰক অনুকৰণ কৰিলে নিঃসন্দেহে ভাল ফল পাব পাৰোঁ৷ 

ফোন ঃ ৯৪৩৫৫-৪৯৯০৩