অসমীয়া ভাষাত ‘ব’ আৰু ‘ৱ’ৰ প্ৰয়োগ

অসমীয়া দেৱভাষা সংস্কৃতৰ পৰা উদ্ভৱ হোৱা স্বতন্ত্ৰ ভাষা৷ অসমীয়া ভাষাৰ শব্দসম্ভাৰ অতি চহকী৷ অসমীয়া লিপিত বিদ্যমান ‘ব’ আৰু ‘ৱ’ আখৰৰ ব্যৱহাৰৰ ক্ষেত্ৰত বিভিন্ন ভুল হৈ থকা দেখা যায়৷ ব আৰু ৱ দুটা ভিন্ন উচ্ছাৰণৰ ভিন্ন বৰ্ণ৷ এটাৰ ঠাইত আনটো ব্যৱহাৰ কৰিলে শব্দটোৰ বানান আৰু উচ্ছাৰণ ভুল হ’ব৷ যেনে– ‘গুৱাহাটী’, ‘গুবাহাটী’ বা ‘গুয়াহাটী’ নহয়; ‘ভৱানীপুৰ, ‘ভবানীপুৰ’ বা ‘ভয়ানীপুৰ’ নহয়৷ পাণদোকান কিছুমানত লিখা থাকে ‘পাণ পাৱ’৷ গাড়ীৰ পিছফালে লিখে ‘ৰৱ’৷ কিন্তু  শব্দ দুটাৰ শুদ্ধ ৰূপ হ’ল ‘পাব’, ‘ৰ’ব’৷ ঠিক তদ্ৰূপ ‘নৱ’, ‘পাৰিব’, ‘কৰিব’, ‘গাঁৱৰ’, ‘গৌৰৱ’ আদি শব্দ ভুলকৈ ‘নব’, ‘পাৰিৱ’, ‘কৰিৱ’, ‘গাঁওৰ’, ‘গৌৰব’ ৰূপত লিখা দেখা যায়৷ অসম মুলুকতে অসমীয়া ভাষাৰ এনে অৱস্থা হোৱাটো দুৰ্ভাগ্যজনক৷ বিদ্বৎসমাজে এই কথা উপলব্ধি কৰা উচিত৷ বাংলা লিপিত অসমীয়া লিপিত থকা ‘ৱ’ আখৰটো নাই৷ সেই কাৰণে হয়তো বাংলাত ‘গুৱাহাটী’ শব্দটো লিখে ‘গুয়াহাটী’, ‘ভৱানীপুৰ’ শব্দটো লিখে ‘ভবানীপুৰ’৷ পিছে  ‘আদাক দেখি উঠিল গা কেতুৰীয়ে বোলে মোকো খা’ আপ্তবাক্যটিৰ দৰে অন্যভাষীৰ লগতে আমাৰ এচামেও ভুলকৈ ভাবে যে অসমীয়া ভাষাত ‘ৱ’ আখৰটোৱে ‘ব’ৰ কাম কৰে৷ যেন ব বুলি এটা আখৰ অসমীয়া লিপিত নায়েই৷ সেই কাৰণে হয়তো ভুলকৈ লিখে  ‘পাণ পাৱ’, ‘ইয়াত থাকিৱ পাৰিৱ’ আদি৷ এনেবোৰ ভুলৰ বাবেই হয়তো একাংশই আজিকালি অসমীয়া ভাষাটো বাংলাৰ উপভাষা বুলি ক’বলৈও ধৃষ্টতা কৰে৷ কিন্তু প্ৰকৃতাৰ্থত তেনে নহয়৷ অসমীয়া ভাষাৰ ব্যাকৰণৰ শুদ্ধ জ্ঞান থাকিলেহে ভাষাটো শুদ্ধকৈ ক’ব আৰু লিখিব পাৰি৷ সেই কাৰণে প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ পৰাই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক ব্যাকৰণৰ  বিষয়বস্তুত পৰ্যায়ক্ৰমে আৰু পুংখানুপুংখভাৱে শিক্ষা দিয়াটো অতি জৰুৰী৷ আন বিষয়ৰ পাঠ্যপুথি বিনামূলীয়াকৈ যোগান ধৰাৰ দৰে বিদ্যালয় পৰ্যায়ত  চৰকাৰে অভিজ্ঞ ভাষাবিদৰ দ্বাৰা ৰচিত ব্যাকৰণৰ পুথিও বিনামূলীয়াকৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মাজত যোগান ধৰিব পাৰে৷ শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীকো ভাষাৰ বিষয়ে সঠিক প্ৰশিক্ষণ দিয়া দৰকাৰ৷ শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰী তথা  অভিভাৱকসকল ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ভাষা শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত সচেতন হোৱা দৰকাৰ যাতে চিৰ চেনেহী আমাৰ ভাষাটো নতুন প্ৰজন্মই শুদ্ধকৈ ক’ব আৰু লিখিব পাৰে৷