যজ্ঞকুণ্ড,মহাপুৰুষীয়া ধৰ্ম আৰু অসমীয়া
১৭ এপ্ৰিলৰ ‘আমাৰ অসম’কাকতৰ দেৱাল লিখন স্তম্ভৰ এটা চমু লেখাই অসমৰ সচেতন মহলক সচকিত কৰি তুলিছে৷ কাকতে-পত্ৰই প্ৰকাশ নোপোৱা অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয় এটা লেখাটোত উপস্থাপন কৰা হৈছে৷ আঠখেলীয়া নামঘৰৰ সমুখত স্থায়ী যজ্ঞস্থলী এখন স্থাপন কৰা কাৰ্যক উন্মোচিত কৰা চমু লেখাটোৱে এতিয়া সমগ্ৰ অসমতে চৰ্চা লাভ কৰিছে৷ যিজন মহাপুৰুষে যাগ-যজ্ঞৰ বিধান পৰিহাৰ কৰি এক শৰণ ভাগৱতী বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰচাৰৰ যোগেদি সমগ্ৰ অসমীয়া জাতিটোক অধ্যাত্মিক ভাব বোধেৰে একতাৰ দোলেৰে বান্ধিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷ সেইজন মহাপুৰুষৰ অনন্য সৃষ্টি নামঘৰৰ সমুখত যজ্ঞ কুণ্ড স্থাপন কৰাটো কেৱল গৰিহণাৰে যোগ্য নহয়,শংকৰদেৱৰ নীতি-আদৰ্শক ম্লান কৰিবলৈ কৰা এক ষড়যন্ত্ৰও বুলিব পাৰি৷
যিদৰে শিখসকলৰ গুৰুদ্বাৰ,খ্ৰীষ্টানৰ গীৰ্জা,মুছলমানৰ মছজিদ ঠিক সেইদৰে অসমীয়াৰ বাবে নামঘৰেই হৈছে আধ্যাত্মিক উপাসনাৰ পবিত্ৰ স্থান৷ মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ অনন্য সৃষ্টি নামঘৰ হৈছে অসমীয়াৰ এক উমৈহতীয়া আধ্যাত্মিক,সামাজিক তথা ন্যায়িক অনুষ্ঠান৷ নামঘৰ আছিল এসময়ৰ আদালত৷ ভাওনা-সবাহ,নাম-কীৰ্তন বাদ দিও সমাজৰ সৰু,বৰ ন্যায়-বিচাৰো নামঘৰতেই নিষ্পত্তি হৈছিল৷ অসমীয়াই এটা কথা মনত ৰখা অতি দৰকাৰ যে নামঘৰটো কেৱল ধৰ্ম চৰ্চাৰ কেন্দ্ৰই নহয়,নামঘৰ হৈছে অসমীয়া সমাজ ব্যৱস্থাৰ এক অন্যতম স্তম্ভ৷ মহাপুৰুষীয়া কৃষ্টি,সংস্কৃতিৰ বাহক হোৱাৰ লগতে নামঘৰেই হৈছে বহু সময়ত অসমীয়া সমাজৰ আদালত,পঢ়াশালী,সৃষ্টিশীল চিন্তাধাৰাৰ সাৰুৱা ভেটি আৰু অসমীয়াৰ প্ৰকৃত স্বাভিমান৷ শংকৰদেৱে আজিৰ পৰা ছশ বছৰৰ আগৰ অন্ধ বিশ্বাস,ভেদভাব,অসূয়া অপ্ৰীতি, অধৰ্ম আদি এলান্ধুৰে ঢাকি ধৰিবলৈ আৰম্ভ কৰা অসমীয়া সমাজখনৰ কেৱল সংস্কাৰ সাধন কৰাই নহয়,সকলো বেদ,দৰ্শন গীতা,উপনিষদ অধ্যয়ন কৰি তাৰ সাৰমৰ্মৰে অসমত নৱ বৈষ্ণৱ ধৰ্ম প্ৰৱৰ্তনেৰে এক জাগৰণ সৃষ্টি কৰি খণ্ড-বিখণ্ড হ’বলৈ ধৰা অসমীয়া সমাজখনক একতাৰ দোলেৰে বান্ধিবলৈ সক্ষম হয়৷ ধৰ্ম,কলা-কৃষ্টিৰ লগতে সেই যাত্ৰাত নামঘৰৰ স্থান কিমান উচ্ছ সেয়া বহলাই নকলেও হয়৷ সেই কথা প্ৰতিজন প্ৰকৃত অসমীয়াই অনুধাৱন নকৰাকৈ থকা নাই৷
যি সকল ন অসমীয়াই [?] জাতিটোৰ প্ৰতি শংকৰ-মাধৱৰ অৰিহণাক নস্যাৎ কৰিব খোজে,সেইসকল নতুনকৈ অসমত বলিবলৈ ধৰা হিন্দুত্ববাদী জ্বৰত আক্ৰান্ত৷ অসমত ন-কৈ বহু তেনে অসমীয়াৰ উৎপত্তি হৈছে৷ অসমৰ বায়ু,পানী গ্ৰহণ কৰি অসমৰ মাটিতে ললিত পালিত হৈ অসমীয়া সমাজৰ পৰাই জীৱন ধাৰণৰ বাবে যাবতীয় আহিলা গোটাই অসমীয়াৰ মাজতে বৰ মানুহ হৈ বুকু ফিন্দাই বিচৰণ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা বহু অনা অসমীয়াৰ প্ৰভাৱত অসমৰ এচাম অসমীয়াই এতিয়া বহিৰাগত সংস্কৃতিক আদৰিবলৈ হেতা-ওপৰা লগাইছে৷ সেই সকলেই হৈছে উত্তৰ ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ ধবজাবাহক আৰু অসমীয়া সংস্কৃতিৰ শ্মশান যাত্ৰাৰ ঘাই সূতা৷ তাৰো এখোপ চৰি অসমৰ বৰ্তমানৰ বিজেপি চৰকাৰ খনেও তেনে কামত পাকে প্ৰকাৰে সাৰ-পানী যোগাই আহিছে৷ জাতি,মাটি,ভেটিৰ ভেল্কী বাজিৰে অসমীয়া সমাজক প্ৰবঞ্চনাৰ জালেৰে মন্ত্ৰমুগ্ধ কৰি শাসক গোষ্ঠীৰ সেইসকল লোকে এতিয়া অসমত উত্তৰ ভাৰতীয় সংস্কৃতি মুকলিকৈ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰ ঘটাইছে৷ ঘাই শিপা পাহৰি অইনৰ কৃষ্টি,সংস্কৃতি,পৰম্পৰা আদি অনুকৰণ কৰিবলৈ অলপো লজ্জা অনুভৱ নকৰা আজিৰ ন অসমীয়াই[?]অসমৰ থলুৱা সংস্কৃতিক একাষৰীয়া কৰি সেইবোৰ সংস্কৃতিক আদৰিবলৈ এতিয়া তল ওপৰ লগাইছে৷ তাৰেই ফলশ্ৰুতিত আঠখেলীয়া নামঘৰৰ সমুখত স্থায়ী যজ্ঞ কুণ্ডৰ আমদানীকৃত সংস্কৃতিয়ে গা কৰি উঠিছে৷
কিন্তু প্ৰশ্ন হয় সকলো বিষয়তে অসমক কিয় লক্ষ্য কৰি লোৱা হয়৷ অসম তথা উত্তৰ পূৰ্বাঞ্চল সদায় ছফ্ট টাৰ্গেট হৈ আহিছে নেকি? শেহতীয়াকৈ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ আঠখন ৰাজ্যত দশম শ্ৰেণীলৈকে হিন্দী ভাষাক বাধ্যতামূলক কৰিবলৈ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে সিদ্ধান্ত লোৱাৰ পাছত এইবাৰ ঐতিহ্যমণ্ডিত আঠখেলীয়া নামঘৰৰ সন্মুখত স্থায়ী যজ্ঞস্থলী নিৰ্মান কৰা কাৰ্যই যেন তাকেই সূচাইছে৷ এয়া আৰম্ভণিহে৷ এই কথা অস্বীকাৰ কৰিলেও সত্য যে এনেদৰে অসমৰ এটা পৰম্পৰাত আধ্যাত্মিক আৰু ঐতিহাসিক অনুষ্ঠানৰ আগত মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে দেখুৱাই থৈ যোৱা মাৰ্গ আৰু আদৰ্শৰ পৰিপন্থী কৰ্মৰ যি দিহা কৰা হৈছে সেয়া এক প্ৰকাৰৰ ষড়যন্ত্ৰহে৷ হিন্দী বলয়ৰ আগ্ৰাসী ভূমিকাক অসম আৰু অসমীয়াই প্ৰশ্ৰয় দিয়া বাবেই সেয়া সম্ভব হৈ উঠিছে৷ আনৰ কৃষ্টি,সংস্কৃতিক অতি সোনকালে আদৰি লোৱা অল্পমতি অসমীয়াই নিজৰ শিপা পাহৰিবলৈ লৈছে৷ উত্তৰ ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ অন্ধ অনুকৰণ আৰু সেইবোৰৰ প্ৰসাৰ ঘটোৱাত অসমীয়াই আগভাগ লোৱাটো জাতিটোৰ বাবে বৰ সুখৰ কথা নহয়৷ এই কথা উনুকিয়াই নথ’লেও হয় যে অসমত বিজেপি চৰকাৰ শাসন প্ৰবৰ্তন হোৱাৰ পাছৰে পৰা অসমীয়াই পুৰণি ৰীতি-নীতি,পৰম্পৰা,সংস্কৃতি পাহৰি হিন্দুত্ববাদী ঢৌত উটি যাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷ অসমৰ বিজেপি চৰকাৰখনেও কেন্দ্ৰৰ মূল উদ্দেশ্যেক আগুৱাই নিয়াত পাৰ্যমানে সহায়-সহযোগ আগবঢ়াই আহিছে৷ মহাপুৰুষ দুজনাৰ আদৰ্শ আৰু অসমীয়া জাতি আৰু জনজীৱনলৈ তেৰাসবৰ সৰ্বোৎকৃষ্ট অৰিহণাক অৱমাননা কৰি কৌশলেৰে উত্তৰ ভাৰতীয় সংস্কৃতিক অসমৰ চুকে-কোনে বিয়পাই দিবলৈ চৰকাৰী পৃষ্ঠপোষকতাতে বহু কাম কৰা হৈছে৷ যিয়েই নকৰক লাগে,নামঘৰৰ সন্মুখত যজ্ঞ স্থলী স্থাপন কৰি মহাপুৰুষীয়া নীতি-আদৰ্শৰ পৰিপন্থী কামেই কৰা নাই৷ অসমীয়া মানুহৰ মহাপুৰুষীয়া চিন্তাধাৰাক বিপথে পৰিচালিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছে৷ মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ‘এক দেৱ এক সেৱ এক বিনে নাই কেৱ’বাণীৰ অন্তৰ্নিহিত অৰ্থ হৃদয়ংগম কৰিবলৈ অসমৰ্থ হোৱা অসমীয়াৰ বাবেই এনেবোৰ চিন্তাচৰ্চাই অসমত আগস্থান পাবলৈ সক্ষম হৈছে৷
অসমীয়া জাতিক আধ্যাত্মিক ভাব বোধেৰে একত্ৰিত কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা মহাপুৰুষ শংকৰদেৱে যাগ-যজ্ঞৰ প্ৰয়োজনীয়তা নস্যাৎ কৰি বাস্তৱ পৃথিৱীৰ সতে সংগতি ৰাখি আধ্যাত্মিক চিন্তাধাৰাৰ মাজেৰে সহজ আৰু সুস্থ জীৱন যাপনৰ যি মাৰ্গ দৰ্শন কৰি থৈ গ’ল সেয়া হয়তো বিশ্বতে বিৰল৷ এনেয়ে তেৰাক জগত গুৰু বোলা নহৈছিল৷ ইমানৰ পিছতো বহিৰাগত ন সংস্কৃতিক নিৰ্লজ্জভাৱে আদৰি ল’বলৈ ভাল পোৱা এচাম অসমীয়াই গুৰুজনাৰ আদৰ্শক সন্মান প্ৰদৰ্শন নকৰাটো অতি পৰিতাপৰ কথা হৈছে৷ সেইচামৰ মাজত ক্ষমতালোভী এচাম শাসকগোষ্ঠীও আছে৷ বহলাই নক’লেও সত্য যে সেইটো চামে দেশ,জাতি,নীতি,আদৰ্শ,ধৰ্ম,লোকাচাৰ,সভ্যতা,সংস্কৃতি,পৰম্পৰা আদিতকৈ ক্ষমতাকহে অধিক গুৰুত্ব দিয়ে৷ সেয়ে আঠখেলীয়া নামঘৰৰ সন্মুখত যজ্ঞস্থলী স্থাপন হোৱাৰ পাছতো এমুঠিমান অসমীয়াৰ বাদে আনৰ গা লৰা নাই৷ কাৰণ অসমত এতিয়া সৰহ সংখ্যক অসমীয়াই সুবিধাবাদী চৰিত্ৰ গ্ৰহণ কৰিছে৷
হয়তো আৰ্হি হিচাপে স্থাপন কৰা যজ্ঞস্থলীখন চৰকাৰী আদেশত এদিন উচ্চেদ হ’ব পাৰে৷ কিন্তু ইয়াৰ অৰ্থ এয়া নহয় যে ইয়াৰ পাছতো অসমত উত্তৰ ভাৰতীয় সংস্কৃতিয়ে গা কৰি উঠিব নোৱাৰিব৷ অসমৰ চুকে কোনে ইতিমধ্যে সেইবোৰ গুজেই গজালি হৈ পৰিছে৷ দুৰ্ভাগ্যজনক কথাটো এয়াহে যে সেইবোৰ দেখিও আজিৰ সুবিধাবাদী অসমীয়া সম্পূৰ্ণ নিমাত৷ চৰকাৰী চিন্তাচৰ্চাক নিজৰ চিন্তাচৰ্চালৈ অৱনমিত কৰা আসমীয়াই ইমান সোনকালে সেইবোৰ কথালৈ কান দিব বুলি মনে নধৰে৷ কাৰণ অসমতো এতিয়া হিন্দুত্ববাদী ধুমুহা বালিছে৷ যাৰ লহৰত শিপা হেৰুওৱা বহুত অসমীয়া হেলাৰঙে উটি গৈছে৷
পৌৰাণিক ধৰ্ম আচৰণত যজ্ঞক বহু উচ্ছ স্থান দিয়া হৈছে৷ কিন্তু বৈদিক নিয়ম-নীতিৰে কৰা যজ্ঞৰ প্ৰকৃত অৰ্থ যথেষ্ট বহল৷ গীতাত বিভিন্ন যজ্ঞৰ অৰ্থ আৰু উদ্দেশ্য বৰ্ণনা কৰা আছে যদিও কোনো কোনো ঠাইত যজ্ঞক এক সংস্কাৰী কৰ্ম বুলিহে উল্লেখ কৰিছে৷ সেই হিচাপে বিবাহকো একপ্ৰকাৰৰ যজ্ঞ বুলিয়েই উল্লেখ কৰা দেখা গৈছে৷ অৰ্থাৎ গীতাত ধৰ্ম আৰু বিধিৰ মাজেৰে মানৱ জীৱনৰ ব্যৱহাৰিক দিশ এটাহে উন্মোচিত কৰা হৈছে৷ বৰ্তমান হিন্দুত্ববাদী চিন্তাধাৰাত সদা নিমগ্ন হোৱা ভাৰত চৰকাৰে গুজৰাটৰ দৰে ৰাজ্যত শিক্ষানুষ্ঠান সমূহত গীতা অধ্যয়ন কৰাটো বাধ্যতামূলক বুলি পঢ়িবলৈ পাইছো৷ কেৱল শিক্ষানুষ্ঠানতে নহয়,সকলো লোকেই গীতাখন অধ্যয়ন কৰা অতি দৰকাৰী৷ আনকি হিন্দীত্ববাদৰ জ্বৰত আক্ৰান্ত সকলেও গীতা অধ্যয়ন কৰা বৰ দৰকাৰ৷ কাৰণ ভাগৱত গীতাই যি মাৰ্গ প্ৰদৰ্শন কৰিছে অন্তঃকৰনেৰে সেই মাৰ্গ দৰ্শন কৰিব পাৰিলে হিন্দুত্ববাদী চিন্তাচৰ্চাত উন্মাদ হোৱাসকলেও ধৰ্মৰ প্ৰকৃত অৰ্থ বুজিবলৈ সক্ষম হব৷
গীতাৰ জ্ঞান যোগৰ ২৮ সংখ্যক শ্লোকত কোৱা হৈছে ———
‘দ্ৰব্যয়জ্ঞস্তপোৱজ্ঞা যোগয়গাস্তথাপৰে ৷
স্বধায়জ্ঞানয়জ্ঞাশ্ব য়তয়ঃ সংশিতব্ৰতাঃ ৷৷’
অৰ্থাৎ,কঠোৰ ব্ৰত পালন কৰা সংযমী সাধকসকলৰ কিছুমানে নিজৰ সম্পদ দানেৰে যজ্ঞ কৰে,কিছুমানে কঠোৰ তপস্যা কৰাৰ ৰূপতে যজ্ঞ কৰে,আন কিছুমানে অষ্টাঙ্গ যোগৰ আচৰণ কৰাৰ মাধ্যমেৰে যজ্ঞ কৰে আৰু নিয়মীয়াকৈ বেদ অধ্যয়নৰ মাজেৰে জ্ঞান আহৰণ কৰাৰ ৰূপতো কিছুমানে যজ্ঞৰ অনুষ্ঠান সম্পাদিত কৰি জ্ঞানী হৈ পৰে৷
সেয়ে যজ্ঞ কেৱল উত্তৰ ভাৰতৰ পৰা আমদানি কৰা পুৰোহিতৰ দ্বাৰাই সম্পন্ন নহয়৷ যজ্ঞৰ অৰ্থ আৰু বিশালতা অনেক৷ গতিকে হিন্দু ধৰ্মৰ ৰক্ষকসকলে এইবোৰ কথা অধ্যয়ন কৰা অতি দৰকাৰী৷ তদুপৰি মহাপুৰুষীয়া সংকৃতিক অৱমাননা কৰি নামঘৰৰ আগত যজ্ঞ কুণ্ড স্থাপন কৰাসকলে বেদৰ বাণী কিদৰে উপলব্ধি কৰিছে সেয়াও লক্ষণীয়৷
বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাই বিশালতা লাভ কৰাৰ সময়ত আমি ধৰ্মীয় উপাদানবোৰো কিছু বৈজ্ঞানিক দৃষ্টিভংগীৰে চোৱা ভাল৷ কাৰণ ধৰ্ম আচৰণৰ মাজৰে সুস্থ আৰু সংযতভাৱে আধুনিক পৃথিৱীত খোজ মিলাবলৈ হ’লে তাৰো প্ৰয়োজন অধিক৷ সেই দৃষ্টিকোণৰ পৰা চাবলৈ গ’লে মহাপুৰুষ শংকৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱে প্ৰবৰ্তাই থৈ যোৱা এক শৰণ ভাগৱতী নাম ধৰ্মৰ বাস্তৱিক আৰু ব্যৱহাৰিক দিশ অসীম৷ জটিল ধৰ্মাচৰণ পৰিহাৰ কৰি সহজ আৰু সৰল প্ৰথাৰে বাস্তৱ পৃথিৱীৰ সতে খাপ খোৱাকৈ যি ভাগৱতী ধৰ্মৰ মাৰ্গ দৰ্শন কৰি থৈ গ’ল সেয়া সহজেই অনুকৰণীয় আৰু ব্যৱহাৰিক৷ নামঘোষাত মাধৱদেৱে এইদৰে লিখি থৈ গৈ অসমীয়া মানুহৰ বাবে ধৰ্ম আচৰণ অধিক সহজ কৰি থৈ গৈছে৷
[ ৪৯৯ ]
সত্য যুগে ধ্যান ত্ৰেতা যুগে যজ্ঞ
দ্বাপৰ যুগত পূজা৷
কলিত হৰিৰ কীত্তৰ্ন বিনাই
আৱৰ নাহিকে দুজা৷
এই পদটিৰ সহজ আৰু ব্যৱহাৰিক অৰ্থ বুজিবলৈ কাৰো অসুবিধা হব নালাগে৷ এটা কথা ঠিক যে যজ্ঞক আমি অৱমাননা বা অস্বীকাৰ কৰা নাই৷ কিন্তু মহাপুৰুষ দুজনাৰ আদৰ্শক উপলুঙা কৰা কাৰ্যহে গৰিহণাৰ যোগ্য হৈছে৷
হেমকোষত যজ্ঞ শব্দৰ অৰ্থ এনেদৰে দিয়া হৈছে — যজ্ঞঃ দেৱতাৰ উদ্দেশ্যে বলি নৈবদ্য দি কৰা পূজা,হোমাদি কাৰ্য্য [ a sacrifice, a ceremony in which oblations are offered]৷ গতিকে সেই দিশৰ পৰাও গুৰুজনাৰ এক শৰণ নাম ধৰ্মৰ প্ৰাসংগিকতা কলি যুগত অধিক বুলিব পাৰি৷
মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ এক শৰণ ভাগৱতী বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ মূল মন্ত্ৰই আছিল এজন ঈশ্বৰক বিশ্বাস আৰু উপাসনা কৰা৷ গীতাৰ ৰাজগুহ্যযোগৰ ২৪ সংখ্যক শ্লোকতো এইদৰে আছে –
‘অহং হি সৰ্বয়জ্ঞানাং ভোক্তা চ প্ৰভুৰেক চ৷
ন তু মামভিজানস্তি তাত্ত্বেনাতশ্চ্যৱন্তি তে৷ ২৪৷৷
অৰ্থাৎ,ময়েই সকলো যজ্ঞৰে একমাত্ৰ ভোক্তা আৰু গৰাকী৷ গতিকে যিসকলে মোৰ চিন্ময় ৰূপটো চিনি নাপায়,তেওঁলোকৰ পতন হয়৷
সেই একেখিনি সাৰমৰ্মকে গুৰুজনাই গোটাই আনি অসমীয়া জাতিক এক গতি দি থৈ গ’ল৷ কিন্তু দুৰ্ভাগ্যজনক কথাটো হৈছে আজিৰ এচাম অসমীয়াই সেই সাৰমৰ্ম অনুধাৱন কৰিবলৈ অপাৰগ৷ তাৰ বিপৰীতে অধিক ধৰ্মীয় উন্মাদনাৰ বশৱৰ্তী হৈ সাতামপুৰুষীয়া ঐতিহ্য, পৰম্পৰা,অধ্যাত্মিকতা পাহৰি আমদানিকৃত সংস্কৃতিত বিলীন হৈ যাবলৈ ওলাইছে৷ এই উন্মাদনাই এদিন অসমীয়াৰ বাৰে ৰহনীয়া ঐক্য আৰু সম্প্ৰীতিত আঘাত যে নাহানিব সেয়াও কৈ দিয়া টান হৈ পৰিছে৷ কাৰণ ধৰ্মীয় আচৰণ সকলোৰে ব্যক্তিগত অধিকাৰ৷ বলপূৰ্বকভাবে জাপি দিয়া বা কাঢ়ি লোৱা দুয়োটাই গ্ৰহণযোগ্য নহয়৷ ধৰ্ম আচলতে সহিষ্ণুতাৰ প্ৰতীক হোৱাহে উচিত৷ হিন্দুত্ববাদ আৰু ধৰ্মীয় উন্মাদনাত উটি যাবলৈ প্ৰয়াস কৰা অসমীয়াৰ বাবে এদিন নিজৰ ধৰ্ম,সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰা ৰক্ষা কৰা হয়তো কঠিন হৈ পৰিব৷ যদি এনেদৰেই চলি থাকে, বহিৰাগত সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰাৰ হেঁচাত এদিন অসমীয়া ককবকাব লাগিব৷