‘আমাৰ অসম’ৰ লাহৰীঘাটৰ প্ৰতিবেদক, ২৬ ফেব্ৰুৱাৰীঃ মৰিগাঁও-দৰঙৰ মাজত ‘মাজুলী’ নামৰ এখন ঠাই আছিল৷ তাতে বাসস্থল আছিল ওচন আলী সৰকাৰ আৰু হুছেইন আলী সৰকাৰ৷  এই ঠাইডোখৰ ১৯৭২ চনতে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ খহনীয়াই নিছিন্ন হৈ যোৱাত তাৰ পৰা উঠি আহে আৰু ১৯৭৭ চনলৈকে চিতলমাৰী চাপৰিতে বসবাস কৰিছিল  মেবৰ আলী ওৰফে মেব, আব্দুৰ ৰহমান ওৰফে জুল্লাহ, আবৰ আলী ওৰফে আৱ, গৈৰৱ আলী ওৰফে গৈৰ, তৌয়ব আলী ওৰফে তৌয়, হাচেন আলী ওৰফে হাতে, আদম আলী ওৰফে আদ হাচেন আলী ওৰফে হাচেন সৰকাৰ, বাবৰ আলী ওৰফে বগাৰবাপ, শ্বাজাদ আলী ওৰফে স্বাজ্জত, হৰমুজ আলী, ইয়াদ আলী ছাবেদ আলী আৰু ওৱাহেদ আলী৷ যদিও তাতো খহনীয়াত পৰে পৰিয়ালটি৷ কলিয়া-ভোমোৰা নামেৰে শিলঘাটত দলংখন স্থাপন হোৱাত ব্ৰহ্মপুত্ৰই সূতি সলনি কৰে আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ দক্ষিণ পাৰলৈ কালনিশা নামি আহে৷ সেয়ে ১৯৮৭ চনত ব্ৰহ্মপুত্ৰই ৰুদ্ৰমূৰ্তি ধাৰণ কৰে৷ নগাঁও-মৰিগাঁৱৰ ৯৬খন ৰাজহ গাঁও ব্ৰহ্মপুত্ৰ বুকুত জাহ যায়৷ প্ৰবল খহনীয়াত মাটি-ভেটি হেৰুৱাই নৈপৰীয়া ৰাইজ সৰ্বস্বান্ত পথৰ ভিক্ষাৰী হৈ পৰিল৷ দেশৰ অৰ্থনৈতিক বুনিয়াত গঢ়া বহুতো ‘কৃষক জমিদাৰ’ পথৰ ভিক্ষাৰীত পৰিণত হ’ল৷ পৰিয়াল পৰিজনৰ মুখত এমুঠি ভাত দিবলৈ লোকৰ হাতত সন্তানৰ লগতে পত্নীক বিক্ৰী কৰাৰ উদাহৰণ নথকা নহয়৷ পৰিয়ালৰ পেটৰ তাড়নাত মুখত দিবলৈ এমুঠি অন্নৰ বাবে ৰাজ্য বিভিন্ন ঠাইৰ লগতে বহিঃ ৰাজ্যত ঢাপলি মেলে তাতো সন্দেহজনক নাগৰিক বুলি বিভিন্ন দল-সংগঠনৰ লগতে আৰক্ষী প্ৰশাসনৰ অত্যাচাৰ সন্মুখীন হ’ব লগা হৈছে৷ ১৯৩৮ চনত ম্যাদী পট্টা থকাৰ পিছতো বিদেশীৰ গ্লানি মূৰত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছে৷ উদাহৰণস্বৰূপে বৃহৎ অঞ্চলটোৰ স্বনামধন্য ব্যক্তি আছিল হাচেন সৰকাৰ, হাকি মড়ল, ওমৰ আলী হাজী, হাফিজ উদ্দিন ভাতৃদ্বয় চান্দ মিয়া আৰু লালমিয়া গাঁওবুঢ়া, ডোপীৰ বাপ, হজৰত মড়ল, জয়নাল মড়ল, মাহম্মদ মড়ল ওৰফে মাহু মড়ল, ৰজব আলী সৰকাৰ, দলৈগাঁৱৰ উলুবাৰীৰ হাবেজ উদ্দিন ওৰফে হাবে মড়ল, আলাব্‌’ সৰকাৰ, (প্ৰাক্তন মন্ত্ৰী প্ৰয়াত ডাঃ নজৰুল ইছলামৰ পিতৃ), হাজী ছামচুদ্দিন আহমেদ ওৰফে ছামচুদ্দিন প্ৰেছিণ্টেড, হাজী শ্বাদিৰ আলী আৰু বহু কৃষক জমিদাৰ৷ আফাজ উদ্দিন, পিতৃ দেৱতা তমিজ উদ্দিন, আচৰি মড়লে মানসিক ভাৰসাম্য হেৰুৱাইছিল৷ ইফালে দুঃখজনক কথাটো হ’ল এই পৰিয়ালৰ একাংশ লোকক ভাৰতীয় নাগৰিকৰ হোৱা সত্বেও নিজকে ভাৰতীয় বুলি প্ৰমাণিত কৰিবৰ কাৰণে বিদেশী ন্যায়াধীকৰণ আদালতত ঘূৰি ফুৰিবলগীয়া হৈছে৷ ১৯৭২ চনৰ পৰা আজি ২০২৪ চন৷ সুদীৰ্ঘ ৫০ বছৰ খহনীয়া চলি আছে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ৷ খহনীয়াৰ এই জ্বলন্ত সমস্যাটো কোনো এটা চৰকাৰে বিজ্ঞান সন্মত আচঁনি প্ৰস্তুত কৰা পৰিলক্ষিত নহ’ল৷ ১৯৫০ চনৰ পৰা বালিৰ বহুতো মথাউৰি জল সম্পদ বিভাগে নিৰ্মাণ কৰি বহুতো ঠিকাদাৰ কোটি পতি হ’ল৷ কিন্তু নৈপৰীয়াৰ কোনো কামত নাহিল৷ এনেকৈ সময় পাৰ হ’ল৷ বহুত চৰকাৰ আহিল আৰু গ’ল৷ খহনীয়া সমস্যাটো সমস্যাই হৈ ৰ’ল৷ কিন্তু এইবাৰ মুখ্যমন্ত্ৰী  হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মা আৰু মন্ত্ৰী পীয়ূষ হাজৰিকাৰ দুৰদৰ্শী চিন্তাৰ ফচল স্বৰূপে নগাঁৱৰ কলিয়াৰৰ হাতীমূৰাৰ পৰা ধিঙৰ মোৱামাৰিলৈ ৫৯ কোটি আৰু ভজাখাই গাঁৱৰ পৰা মায়ঙৰ গাগলমাৰীৰ শিলৈখুন্ধালৈ ৩৮ কোটি টকা বিজ্ঞানসন্মত ভাবে মথাউৰি ওপৰত এক্সপ্ৰেছ হাইৱে’ৰ কাম প্ৰায় সম্পূৰ্ণ কৰিছে৷ এই কাম সম্পৰ্ণ হোৱাৰ লগে লগে নগাঁৱৰ কলিয়া-ভোমোৰাৰ পৰা গুৱাহাটীৰ চন্দ্ৰপুৰলৈ ৪৫ কিঃ মিঃ ৰাস্তা চমু হৈ পৰিব৷