কৃষিভিত্তিক সমাজৰ হেঁপাহৰ অনুষ্ঠান

আগৰি বাঁহৰ আগেৰে লুকাল আঘোণৰ আবেলি৷ বহল ধাননি পথাৰৰ নৰাবোৰত লাগিছেহি এটা-দুটাকৈ নিয়ৰৰ কণিকা৷ মেটমৰা ধানৰ ডাঙৰীবোৰ বোজাই লৈ যোৱা গৰুগাড়ীৰ টিলিং টিলিং শব্দবোৰ গাঁৱৰ চুবুৰিবোৰলৈকে গৈ লাহে লাহে নাইকিয়া হৈছে৷ সেমেকা সন্ধিয়া এটা লৈ আন্ধাৰ নামি আহে গাঁওবোৰলৈ, চুবুৰিবোৰলৈ৷ আন্ধাৰবোৰ ঠেলি চুবুৰিৰ কোনোবা এঘৰৰ চোতালত বা পদূলিত ঢিমিক-ঢামাক জ্বলি উঠে উমাল একুৰা জুই৷ কোনোবা গৃহস্থৰ ঘৰত, চোতালত ভৰি পৰেহি চুবুৰিৰ ডেকা-বুঢ়া, জীয়ৰী-বোৱাৰী, কণ কণ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ৷ এই দিনটো বৰ হেঁপাহৰ৷ সোণোৱালী সোণগুটি চপোৱাৰ আনন্দত জীপাল হৈ পৰা গৃহস্থৰ ভৰুণ চোতালত আজি যে আঘোণৰ ন-খোৱা৷ 

ন-খোৱা৷ পৰম্পৰাগতভাৱে অসমীয়া গ্ৰাম্য সমাজৰ কৃষিজীৱী লোকৰ ঘৰে ঘৰে আঘোণত প্ৰচলিত এক পৰ্ব হ’ল ন-খোৱা৷ আঘোণ মাহত অসমীয়া গ্ৰাম্য কৃষিজীৱী ৰাইজে খেতি চপোৱাৰ পাছত ঘৰে ঘৰে এই ন-খোৱা পৰ্ব পালন কৰি আহিছে৷ ঘৰলৈ অনা ন ধানৰ মৰণা মাৰি, সেই ধান ঢেকীত খুন্দি ন চাউল উলিয়াই ন-খোৱা পৰ্বত লগোৱা হয়৷ সাধাৰণতে এই ন-খোৱা পৰ্ব প্ৰত্যেকঘৰ কৃষিজীৱী অসমীয়াৰ এক হেঁপাহৰ অনুষ্ঠান৷ কৃষকে মূৰৰ ঘাম মাটিত পেলাই সেউজীয়া কৰা পথাৰবোৰত থাকে চহা কৃষকৰ হাজাৰটা সপোন৷ বাৰিষাৰ বানে ধোৱা পথাৰৰ কৃষকৰ হুমুনিয়াহবোৰত সপোনো থাকে৷ সেই সপোনবোৰ চপোৱাৰ পৰত ককাই-ভাই, চুবুৰীয়া, গাঁৱৰ দহোজনৰ লগে-ভাগে এসাঁজ খাবলৈ বৰ হেঁপাহ কৰে অসমীয়া গ্ৰাম্য কৃষিজীৱীয়ে৷ আমি সৰু থাকোঁতে ওচৰৰ সকলোৰে ঘৰত আমাক ন খাবলৈ মাতিছিল৷ আমাৰ ঘৰলৈকো সকলোকে মাতিছিলোঁ৷ কাৰ ঘৰত কোনদিনা ন-খোৱা পাতিব সেই কথা সুধি সুধি মাক কমখন আমনি কৰিছিলোঁনে?

মিহিকৈ মাটিৰে লেও দিয়া ঢৌত বনোৱা ন-চাউলৰ ভাত আৰু গৃহস্থৰ বাৰীত গোবৰ সাৰ দি কৰা লাইশাক, ওলকবি, বন্ধাকবি, বেঙেনাৰ ভাজিখনৰ সৈতে বাৰীৰ পুখুৰীৰ পৰা জালত তোলা কুঁঢ়িমাছৰ টেঙা দিয়া আঞ্জাখন ন-খোৱাত অনন্য হৈ পৰে৷ চোতালত জুই ফুঁৱাই ফঁুৱাই কথা পাতি থকা আইতাহঁতে কথাৰ মাজতে জুইত আলু, বিলাহী, বেঙেনা কেইটামান সুমুৱাই দিয়ে৷ ন-খোৱাত জুইত পোৰা ন-আলু, বেঙেনা, বিলাহীৰ সৈতে ধনীয়া দিয়া পিটিকাকণ নহ’লে যেন গোটেই ন-খোৱাটোৱেই আধৰুৱা হয়৷ খাদ্যৰ জুতি লৈ ভাল পোৱা অসমীয়া চহা কৃষকৰ বাৰীত আঘোণ, পুহত বিভিন্ন শাক-পাচলিৰে উভৈনদী হৈ পৰে৷ লাই, পালেং, ধনীয়া, মূলা, বন্ধাকবি, ওলকবি, বেঙেনা, বিলাহী, জাতিলাও আদি ঘৰতে হোৱা থলুৱা শাক-পাচলিয়ে সাধাৰণতে ন-খোৱা পৰ্বত লগোৱা হয়৷

অসমীয়া সমাজত এটা কথা মানি চলা হয় যে নিজে ভোগ কৰাৰ আগতে গুৰু-ভকতক সন্তুষ্ট কৰা হয়৷ অঞ্চলভেদে বেলেগ বেলেগ ধৰণে এই ন-খোৱা অনুষ্ঠানটো পালন কৰা হয়৷ কিছুমান অঞ্চলত একোখন গাঁও বা চুবুৰিত আটাইখিনি মানুহে উমৈহতীয়াভাৱে নিৰ্দিষ্ট স্থানত এই ন-খোৱা উৎসৱ পালন কৰে৷ কিছুমান অঞ্চলত ইয়াক ন-লগোৱা উৎসৱ বুলিও কোৱা হয়৷ আধুনিকতাৰ আগ্ৰাসনৰ বাবে আমাৰ অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ পৰা এই ন-খোৱা উৎসৱটো লাহে লাহে হেৰাই যোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে৷ আজিকালি বহু অসমীয়া লোকে ন-খোৱা মানে কি নাজানে?

বহু অসমীয়াই আজিকালি নিজৰ খেতিৰ মাটিকেইডৰাত খেতি নকৰে৷ এনেয়ে পেলাই থয়৷ লগে লগে আমাৰ মাজৰ পৰা বহু পৰম্পৰাগত উৎসৱ, অনুষ্ঠান, ৰীতি-নীতি হেৰাই গৈছে৷ অসমীয়া সাহিত্য, সংস্কৃতি, উৎসৱ, অনুষ্ঠান আদিৰ অধিকাংশতে খেতিপথাৰৰ লগত ব্যাপক সম্পৰ্ক আছে৷ আঘোণৰ ন-খোৱা পৰ্বও সময়ৰ লগে লগে যেন হেৰাই যাবলৈ ধৰিছে৷

আকৌ আঘোণ আহিছে৷ সোণবৰণীয়া ধাননি পথাৰত দাৱনীৰ কাঁচিৰ কেঁচ কেঁচ শব্দৰে মুখৰ হৈ পৰিছে৷ আঘোণৰ পথাৰ উদং কৰি সোণগুটিৰে ভৰিছে কৃষকৰ চোতাল৷ দুপৰৰ ৰ’দজাক যেন ল’ৰালিটো হৈ আহি ক’লে কাণে কাণে–

আঘোণৰ পথাৰত লেছেৰী বুটলিম...

ৰবাব টেঙা খাম... 

সন্ধ্যা ককাৰ সৈতে ন-খাবলৈ যাম...৷

ফোন ঃ ৯৫৭৭২-২২৯৩৮