আমাৰ শ্ৰৱণ শক্তিৰ সহনশীলতা

বলীউডৰ কলা-কুশলীসকল অহা-যোৱা কৰা সম্ভাব্য বাট-পথ বা কোনো বিশেষ স্থানত পাপ’ৰাজ্জিসকল ৰৈ থাকে হাতে হাতে কেমেৰা লৈ৷ তাৰকাৰ আগমনত পাপ’ৰাজ্জিসকলৰ মাজত খদমদম লাগে৷ হাতে হাতে থকা কেমেৰাবোৰতো সক্ৰিয় হৈ উঠেই, পাপ’ৰাজ্জিসকলৰ মুখবোৰো অস্বাভাৱিকধৰণে মুখৰ হৈ উঠে৷ ... মেডামজী, ছাৰজী, ভাইজী... আদি সম্বোধনেৰে উশাহ নসলোৱাকৈয়ে ফটোৰ বাবে প’জ দিবলৈ কাকূতি কৰিবলৈ ধৰে৷ অলপতে জয়া বচ্ছনক দেখি তেওঁলোকৰ মুখবোৰ ফুল-স্পীডত চলিবলৈ লাগিল– জয়াজী, জয়া মেডাম...৷ সাংবাদিকক সহিব নোৱৰা জয়া বচ্ছনে এই হুলস্থূলীয়া সংবোধনত বিৰক্ত হৈ কথা কাটিলে এইবুলি– ‘মই কলা নহয়, এনেদৰে চিঞৰিছা কিয়?’ বেচেৰাহঁত কিছু নিৰাশ হ’ল আৰু নিতাল মাৰিলে৷ সেইবুলিয়েই তেওঁলোকৰ নিত্য-নৈমিত্তিক কৰ্মৰ অন্ত নপৰিল আৰু অভ্যাসৰো কোনো পৰিৱৰ্তন নহ’ল৷ তাৰকাসকলৰ ফটো তুলি বিক্ৰী কৰি উপাৰ্জন কৰাটো তেওঁলোকৰ পেছা৷ কিন্তু, ফটো তুলিবৰ বাবে কোনোবা এগৰাকীক দেখিলেই চিঞৰি চিঞৰি মতা, হুলস্থূল কৰা– এয়া তেওঁলোকৰ অভ্যাস৷ কেৱল পাপ’ৰাজ্জিসকলেই এনেদৰে চিঞৰি তোলপাৰ লগায়নে? নহয়৷ গোটেই দেশখনতেই এতিয়া এইটো এটা ফেশ্বন হৈ পৰিছে৷ আমাৰ নেতাসকললৈ মন কৰিলেই কথাষাৰৰ সততা ওলাই পৰিব৷ বিৰোধীপক্ষৰ নেতাসকলে হয়তো ভাবে চিঞৰি চিঞৰি কথা ক’লেহে দেশখনে শাসকপক্ষৰ দোষবোৰলৈ চকু দিব৷ গতিকে, সদনেই হওক বা প্ৰেছ-মেলেই হওক, ডিঙিৰ সিৰ ফুলাইহে তেওঁলোকে কথা ক’ব৷ শাসকপক্ষৰ নেতাই আকৌ ভাবে, ডাঙৰকৈ সুৰ [বেসুৰা] টানি টানি কথা ক’লেহে ৰাইজে কাম কৰা বুলি ভাবিব৷ তদুপৰি, যিমানেই ‘আৱাজ’ ডাঙৰ হ’ব, সিমানেই ক্ষমতাৰ বহিঃপ্ৰকাশ ঘটিব৷ নিৰ্বাচনৰ সময়ত সকলো ৰাজনৈতিক দলৰ নেতা-কৰ্মীয়ে এনেধৰণে চিঞৰ-বাখৰ, কোৰ্হাল কৰে যেন গোটেই দেশখনেই কলা আৰু বোবা৷ কেন্দ্ৰৰেই হওক বা ৰাজ্যৰেই হওক পৱিত্ৰ সদনত যেতিয়া কোনো গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়ৰ তৰ্ক-বিতৰ্ক হয়, তেতিয়া সেই সদন ‘পৱিত্ৰ’ হৈ নাথাকে, অনাখৰী-অজ্ঞ পোহাৰীসকলৰ মাজৰ বাক-যুদ্ধস্থলীলৈহে পৰিণত হয়৷ দেশৰ, দহৰ, সমাজৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ ‘ইছ্যু’ একোটাক লৈ যেতিয়া টেলিভিছনত জ্ঞানী-গুণী ব্যক্তিসকল কোনো আলোচনাত বহে আৰু ‘ইছ্যু’ যদি ৰাজনৈতিক, ধৰ্মীয় বা আনধৰণে স্পৰ্শকাতৰ হয়, তেতিয়া দৰ্শক-শ্ৰোতাই ধৈৰ্যৰ পৰীক্ষা দিবলগীয়া হয়৷ মান্যবৰসকলে সকলোকে ‘কলা’ বুলি ধৰি লয়৷ এনে দুই-এক ‘এংকৰ’ও গোটেই পৃথিৱীতে নিজৰ চিঞৰ-বাখৰপূৰ্ণ বাগ্মিতাৰ বাবে প্ৰখ্যাত৷ একেদৰে, উৎসৱ-পাৰ্বণৰ আয়োজকসকলেও একে কামকে কৰি আহিছে৷ মাইক-বজাই হ’লেও নিজৰ কামৰ প্ৰতি লোকক আকৰ্ষিত কৰাৰ নিন্দিত প্ৰয়াস৷ সমূহীয়াকৈ পতা উৎসৱ-পাৰ্বণৰ কথা বাদেই, ঠায়ে ঠায়ে ব্যক্তিগতভাৱে পতা পাৰিবাৰিক অনুষ্ঠানতো ‘মাইক’ বজাই নিজৰ স্ফূৰ্তি জাহিৰ কৰি প্ৰতিৱেশীসকলক শ্ৰৱণশক্তিহীন বুলি প্ৰতিপন্ন কৰাৰ দুঃসাহস দেখুৱায়৷ দৰ্শক-শ্ৰোতা সকলোৱে ‘ভাল’ হৈ থাকিব বিচাৰে, বাটৰ কচু গাত ঘঁহি নলয়৷ খং উঠিলেও, সহ্য নহ’লেও জয়া বচ্ছনৰ দৰে উভতি ধৰাৰ সাহস নকৰে৷ অতপালিবোৰ বাঢ়ি যায়৷ সৰুবোৰে ডাঙৰবোৰক অনুসৰণ কৰে৷ স্কুল-কলেজৰ সংগীতানুষ্ঠান, সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানবোৰ কাণ-তাল মৰা চিঞৰ সমস্বৰে নমৰাকৈ সিহঁতে যেন উপভোগেই কৰিব নোৱাৰে৷ দুই-এক বক্তা, গায়ক, অভিনেতা-অভিনেত্ৰীয়ে আকৌ এনে চিঞৰক উৎসাহৰ কাৰক বুলি গণ্য কৰে৷ দেশৰ ভৱিষ্যৎসকলৰ আনন্দ-উপভোগৰ স্বৰূপ দেখি দুই-একৰ চিন্তাত কপালৰ ৰেখা কোঁচ খায়৷ নেতাৰ চিঞৰ, বক্তাৰ চিৎকাৰ, ৰিপ’ৰ্টাৰৰ আটাহ, মাইক-ছাউণ্ড বক্সৰ নিনাদ-আৰ্তনাদ, দৰ্শক-শ্ৰোতাৰ আৰাও আদিত এইখন দেশৰ বাসিন্দাসকলৰ যে শ্ৰৱণশক্তিত বিজুতি ঘটিছে, সি ইতিমধ্যেই প্ৰমাণ হৈছে; ইয়াত শব্দ-প্ৰদূষণৰ প্ৰসংগ তেনেই অৰ্থহীন৷