ৰাজ্যখনত, বিশেষকৈ গুৱাহাটী মহানগৰীত চোৰৰ উপদ্ৰৱ বাঢ়িছে৷ সাংবাদিকে বৰ্ধিত চুৰিকাৰ্যৰ তথ্যসহকাৰে বাতৰি পৰিৱেশন কৰিছে৷ পিছে মহানগৰীৰ পুলিচৰ ঊধবৰ্তন কতৃৰ্পক্ষৰ বক্তব্য অনুসৰি চুৰিকাৰ্যৰ ঘটনা হ্ৰাস পাইছে৷ পুলিচ কতৃৰ্পক্ষয়ো তথ্য ৰাজহুৱা কৰি কৈছে যে জানুৱাৰীৰ পৰা অক্টোবৰপৰ্যন্ত মুঠ ১,৭৪২টা চুৰিকাৰ্যৰ গোচৰ ৰুজু হৈছে৷ ২০২২ চনত হেনো একে সময়ত এই সংখ্যা আছিল ২,৩৪৭টা আৰু ২০২৩ চনত ই ২,৩০৮টালৈ কমিছিল৷ গতিকে, এই তথ্য মতে আগৰ দুটা বছৰৰ তুলনাত কিছুসংখ্যক হ’লেও চুৰিকাৰ্যৰ ঘটনা হ্ৰাস হৈছে৷ এয়া অৱশ্যেই গুৱাহাটী মহানগৰীৰ চুৰিকাৰ্যৰ পৰিসংখ্যা৷ গুৱাহাটীয়েই অসম নহয়; অথবা এইটোও নহয় যে গুৱাহাটীৰ বাহিৰে ৰাজ্যৰ আন ঠাইত চোৰৰ উপদ্ৰৱ নাই৷ এতিয়া কথা হ’ল পুলিচকে ধৰি অন্যান্য নিৰাপত্তা আৱেষ্টনীৰ মাজত থকা ৰাজ্যৰ ৰাজধানীত দহটা মাহত অৰ্থাৎ তিনিশ দিনত যদি ১,৭৪২টা চুৰিকাৰ্য সংঘটিত হয়, দিনে কিমানটা এনে ঘটনা ঘটিল? কমেও ৫টা বা ৬টা৷ ৰাজধানীৰ বাবে এয়া কি কম? তদুপৰি, সকলো চুৰিকাৰ্যৰ গোচৰ পুলিচৰ ওচৰ নাপাবও পাৰে৷ বাটে-ঘাটে অথবা চিটীবাছত ‘পকেটমাৰ’ৰ দ্বাৰা সংঘটিত চুৰিকাৰ্যৰ অনেক ঘটনা লিপিবদ্ধ নোহোৱাকৈয়েই ৰৈ যায়৷ গুৱাহাটীৰ অলি-গলিবোৰত, আনকি কেতিয়াবা মূলপথ বা বজাৰ এলেকাতো দুচকীয়া বাহনত অহা চিলনী চোৰে মহিলাৰ ডিঙিৰ সোণৰ চেইন টানি লৈ যোৱা ঘটনাবোৰৰো সকলো থানাৰ নথিভুক্ত নহয়৷ বিগত কেইবছৰমান ধৰি এই চেইন থপিওৱা কাৰ্য ইমান বেছিকৈ সংঘটিত হৈছে যে বহুতো বয়সস্থ মহিলাই ভয়তে চেইন পিন্ধিবলৈকেই বাদ দিয়া শুনা যায়৷ কেৱল চেইন চুৰি হোৱাৰ ভয়েই নহয়, চেইন কাটি নিবলৈ কোনো চোকা অস্ত্ৰ ব্যৱহাৰ কৰি শাৰীৰিকভাৱে আঘাত দিয়ে বুলিও বহু মহিলা সন্ত্ৰস্ত হৈ থাকে৷ এই চেইন টনা ঘটনাবোৰ মহানগৰীৰ মহিলাসকলৰ মাজত এতিয়াও লোমহৰ্ষক কাহিনী হিচাপেই চলি থাকিল৷ ইয়াৰ কোনো প্ৰতিৰোধ ব্যৱস্থা মহানগৰ পুলিচে গ্ৰহণ কৰা পৰিলক্ষিত নহ’ল৷ যি নহওক, এসময়ত গাঁওবোৰত সিন্ধি খান্দি চুৰিকাৰ্য সম্পন্ন কৰিছিল৷ গাঁৱৰ মানুহবোৰৰ বাবে চোৰবোৰ অপৰিচিত নাছিল বুলিবই পাৰি৷ চোৰবোৰ আছিল অভাৱী অথবা অন্য কষ্টকৰ কাম কৰিবলৈ এলাহ কৰা লোক৷ এতিয়া গাঁওবোৰতো মানুহৰ ঘৰবোৰৰ বেৰ পকী হ’ল আৰু চোৰে সিন্ধি খন্দাটো এতিয়া প্ৰায় বুৰঞ্জী হ’ল৷ এতিয়াৰ মহানগৰীৰ চোৰবোৰ হেনো স্মাৰ্ট চোৰ৷ তেওঁলোকৰ আদব-কায়দাও বেলেগ, অভাৱো বেলেগ৷ পেটৰ দায়ত চুৰি কৰা চোৰ নায়েই বুলিব পাৰি৷ চেইন টনা চোৰবোৰ হেনো ড্ৰাগ-আসক্ত৷ কিনিবলৈ পইচা নাথাকে বাবে এনেদৰে থপিয়াই চুৰি কৰে৷ যদিও চৰকাৰে ড্ৰাগবিৰোধী জোৰদাৰ অভিযান চলালে আৰু অসম আৰক্ষীয়ে এইক্ষেত্ৰত ৰাষ্ট্ৰীয় পুৰস্কাৰো পালে, তথাপি ড্ৰাগছৰ অথবা চিলনী চোৰৰ মুদা নমৰিল৷ চোৰ তথা চুৰিকাৰ্যৰ প্ৰসংগত বহুতে আকৌ কথাবোৰ ভিন্ন মাত্ৰাত চৰ্চা কৰে৷ তেওঁলোকৰ মতে, এইবোৰ হৈছে সৰু-সুৰা চোৰ,– সিন্ধিয়েই খান্দক বা দুৱাৰৰ তলাই ভাঙক৷ আচল চোৰ সেইবোৰহে, যিবোৰে ৰাজকোষৰ ধন হৰণ-ভগন কৰে আৰু সমাজত ভদ্ৰ মানুহৰ মুখা পিন্ধি ঘূৰি ফুৰে৷ তথাকথিত স্মাৰ্ট চোৰবোৰে এনেসকল চোৰৰ লগত পাট্টাই নাপায়৷ কেতিয়াবা বিধিৰ বিপাকত পৰি এনে অসাধাৰণ চোৰো ৰঙাঘৰৰ আলহী হ’বলগীয়া হয়৷ পিছে, আইনৰ সুৰুঙাৰে ওলাই আহি পুনৰ দুগুণ উৎসাহেৰে নিজৰ কাম কৰিবলৈ লাগি যায়৷ এই উচ্ছস্তৰৰ চোৰসকলৰ কথা জানে বাবেই সাধাৰণ চোৰবিলাকেও নিজৰ কাৰ্যত আজিকালি লজ্জিত নোহোৱা হ’ল৷ বিশেষকৈ, ডেকা ডেকা চোৰবোৰে নামী-দামী চোৰবোৰৰ কাহিনীবোৰ জানে বাবেই কতৃৰ্পক্ষকো কেৰেপ নকৰা হ’ল৷ স্মাৰ্ট চোৰ বোলোতে আকৌ চাইবাৰ-চোৰসকলৰ কথাও মনলৈ আহে৷ অসমত শেহতীয়াকৈ বহুতো লোক এনে চাইবাৰ চোৰৰ পাল্লাত পৰিছে আৰু কষ্টোপাৰ্জিত ধন হেৰুৱাবলগীয়া হৈছে৷ ডিজিটেল লেনদেনবোৰ হোৱাৰ পাছত এই চাইবাৰ চোৰৰ  উপদ্ৰৱে ৰাইজক নগুৰ-নাকটি কৰিছে৷ পিছে, এই ন-পুৰণি সকলোধৰণৰ চুৰি-সন্ত্ৰাসৰ পৰা ৰাইজক সকাহ দিয়াৰ বাবে চৰকাৰ বা প্ৰশাসনে কোনো তৎপৰতা দেখুওৱা পৰিলক্ষিত হোৱা নাই৷ সিন্ধিৰ পৰা চাইবাৰলৈ সকলোধৰণৰ চুৰিকাৰ্য আজিপৰ্যন্ত কেৱল চৰ্চা-আলোচনাৰ ‘হট-টপিক’ হৈয়ে আছে৷