ডুবাইৰ ‘ডেজাৰ্ট ছাফাৰী’ৰ তিক্ততা
ভ্ৰমণ বিলাসী বহুতেই মধ্যপ্ৰাচ্যৰ এখন লেখত ল’বলগীয়া উন্নত দেশ সংযুক্ত আৰব আমিৰাত অৰ্থাৎ ইউ এ ইলৈ গৈছে৷ ইউ এ ইৰ দুখন মুখ্য নগৰ ডুবাই আৰু আবু ধাবিৰ দৰ্শনীয় স্থানসমূহৰ ভিতৰত অন্যতম আকৰ্ষণ যদিও ডুবাইৰ বুৰ্জ খলিফা, ডুবাইৰ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী অবিহনে ডুবাই ভ্ৰমণ সম্পূৰ্ণ নহয়৷ ওখ-চাপৰ, খলা-বমা বালিৰ পাহাৰত গাড়ীৰে কৰা ভ্ৰমণ যথেষ্ট দুঃসাহসিক আৰু ৰোমাঞ্চকৰ৷ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী ভ্ৰমণৰ বাবে শাৰীৰিকভাৱে সুস্থ তথা নিৰোগী হোৱাটো বাঞ্ছনীয়, বিশেষকৈ শি¡প ডিস্ক বা অন্যান্য কাৰণত কঁকালৰ বিষত ভোগা পৰ্যটকৰ বাবে ডেজাৰ্ট ছাফাৰী ভ্ৰমণ বাঞ্ছনীয় নহয়৷ জ্যেষ্ঠ নাগৰিকসকলেও এই ভ্ৰমণৰ পৰা আঁতৰত থকাই ভাল৷ কাৰণ ওখ-চাপৰ বালিৰ টিলাৰ ওপৰেদি যেতিয়া গাড়ীখনে প্ৰচণ্ড বেগেৰে যাব, সেই যাত্ৰা নিৰোগী ডেকা-গাভৰুৰ বাবে যিমান ৰোমাঞ্চকৰ হ’ব, সিমানেই কষ্টকৰ হ’ব সেইখন গাড়ীত থকা বয়সস্থ বা কঁকালৰ বিষত ভোগা পৰ্যটকৰ বাবে৷
সেই সকলো কথা জানিও চাৰি বছৰৰ পৰা শ্লিপ ডিস্কত ভোগা মোৰ নিচিনা জ্যেষ্ঠ নাগৰিক এজনে ডাক্তৰ আৰু শুভাকাংক্ষীৰ উপদেশ নামানি ডেজাৰ্ট ছাফাৰীৰ দুঃসাহসিক আৰু ৰোমাঞ্চকৰ অভিজ্ঞতা ল’বলৈ গৈ দুৰ্গতিৰ সীমা নোহোৱা হৈছিল৷
যোৱা বছৰ মাৰ্চত আমি দুটা পৰিয়ালৰ পাঁচজনীয়া দলে ডুবাই আৰু আবু ধাবিলৈ যাবলৈ ওলাইছিলোঁ৷ বিজিত বৰঠাকুৰ বোলা সম্পৰ্কীয় জোঁৱাই এজন ডুবাইত কৰ্মৰত বাবে আমাৰ বাবে ডুবাই ভ্ৰমণ সহজ আছিল৷ ঘৰুৱা পথ প্ৰদৰ্শক বিজিতৰ লগত প্ৰথম দুদিনমান ডুবাইৰ দৰ্শনীয় স্থানসমূহ যেনে বুৰ্জ খলিফা, মিৰাকেল গাৰ্ডেন, বাটাৰফ্লাই গাৰ্ডেন, মিউজিয়াম অৱ ফিউচাৰ, ডুবাই মল, ডুবাই ফ্ৰেম, গ’ল্ড চুক [সোণৰ দোকানসমূহ], ডুবাই ক্ৰীক ইত্যাদি চোৱাৰ পাছত সকলোৰে বাবে আকৰ্ষণৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ ৰৈ আছিল ডেজাৰ্ট ছাফাৰী৷ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী শেষ দিনৰ বাবে ৰাখি আমি মাজতে এদিনৰ বাবে আবু ধাবিৰ বিখ্যাত স্বামী নাৰায়ণ মন্দিৰ, পৃথিৱীৰ শ্ৰেষ্ঠ মছজিদবিলাকৰ ভিতৰত অন্যতম বগা মাৰ্বলেৰে নিৰ্মিত বিশাল আৰু চালে চকু ৰোৱা শ্বেখ জায়েদ গ্ৰ্যাণ্ড মছজিদ আদি ঘূৰি আহিলোঁ৷
মজবুত এছ ইউ ভিৰে মৰুভূমিৰ ওখোৰা-মোখৰা বালিৰ সৰু সৰু টিলাৰ ওপৰেদি প্ৰচণ্ড বেগেৰে যোৱাৰ অভিজ্ঞতা লভিবলৈ আমাৰ দলটোৰ চাৰিওৰে মন উগুল-থুগুল হৈ আছিল৷ আনফালে, মই হ’লোঁ সকলোৰে বাবে সমস্যাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু৷ কাৰণ যোৱা চাৰি বছৰ ধৰি শ্লিপ ডিস্কৰ সমস্যাৰ বাবে কঁকালৰ বিষ, ভৰিৰ স্নায়ুৰ বিষ আদিত জৰ্জৰিত হোৱা বাবে মোৰ অৱস্থা কাহিল৷ সকলোধৰণৰ জোকাৰণিৰ পৰা মই আঁতৰত থাকিব লাগে৷ আনকি স্কুটী, বাইক বা ৰিক্সা আদিত উঠাৰ পৰাও বিৰত থাকিব লাগে৷ তেনেস্থলত ডুবাইৰ মৰুভূমিৰ ওখ-চাপৰ অজস্ৰ সৰু-ডাঙৰ টিলাৰ মাজেৰে তীব্ৰগতিত যোৱা গাড়ীত যাত্ৰী হোৱাটো মোৰ বাবে জানো ঠিক হ’ব? গতিকে মই ডেজাৰ্ট ছাফাৰীলৈ নোযোৱাটো ঠিক কৰিছিলোঁ৷ কিন্তু মোৰ সিদ্ধান্তই নতুন সমস্যাৰ সৃষ্টি কৰিলে৷ অৰ্থাৎ মই নগ’লে বাকী চাৰিওজনে নোযোৱা মূৰ্তি ধৰিলে৷ স্বাভাৱিকতে মোৰ বেয়া লাগিল৷ কাৰণ মোৰ কাৰণে বাকী চাৰিজনে ডেজাৰ্ট ছাফাৰীৰ আনন্দৰ পৰা বঞ্চিত হ’ব লাগিব বাবে মৰণত শৰণ দি ডাক্তৰৰ উপদেশ আওকাণ কৰি ডেজাৰ্ট ছাফাৰীলৈ যাবলৈ ওলালোঁ৷ বিজিতে ডেজাৰ্ট ছাফাৰীৰ বাবে তেওঁৰ ম’বাইলৰ পৰা ‘অনলাইন’ আমাৰ পাঁচজনৰ বাবে গাড়ী, মৰুভূমিৰ বালিৰ ওপৰত ৰাতিৰ আহাৰ, ‘বেলি ডাঞ্চ’ আদিৰ বাবে টিকট ঠিক কৰি দিলে৷ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী সাধাৰণতে ৰাতি অধিক উপভোগ্য হয় বাবে পূৰ্বতে বন্দোৱস্ত কৰা মতে ইংৰাজী জনা ডুবাইৰ স্থানীয় ড্ৰাইভাৰ এজনে আবেলি মজবুত SUV গাড়ী এখন লৈ আহিল৷ মোৰ বাহিৰে বাকীকেইজনৰ গাত আনন্দত তত্ নাই৷ সিহঁতৰ চকু-মুখ দেখিলেই অনুমান কৰিব পাৰি যে ৰাতিৰ ডুবাইৰ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী, মৰুভূমিৰ মাজত পৰ্যটকৰ মনোৰঞ্জনৰ বাবে তম্বু টানি প্ৰদৰ্শন কৰিবলগীয়া বিখ্যাত ‘বেলি ডাঞ্চ’ উপভোগ, ভাৰতীয় খাদ্যৰ উপৰি বিভিন্ন আৰব দেশৰ সুস্বাদু খাদ্যৰে ৰাতিৰ আহাৰ গ্ৰহণৰ কল্পনাত বাকী চাৰিজনে আনন্দিত আৰু ৰোমাঞ্চিত৷ কিন্তু ডাক্তৰ আৰু শুভাকাংক্ষীৰ বাধা নেওচি শ্লিপ ডিস্কে কোঙা কৰা দেহাৰে ডেজাৰ্ট ছাফাৰীলৈ ওলোৱা মোৰ মনত কোনো উৎসাহ নাই৷ সকলো আশংকা মূৰত লৈ মই ডেজাৰ্ট ছাফাৰীৰ বাবে সাজু হ’লোঁ৷ গাড়ীৰ ড্ৰাইভাৰ তথা গাইডক সকলো কথা বুজাই দিয়াত তেওঁ কিছু নিৰ্ভয় দি ক’লে যে যিমান পাৰে সাৱধানে আৰু কম গতিত গাড়ী চলাব৷ মন্থৰ গতিৰ গাড়ীৰে ডেজাৰ্ট ছাফাৰী বোলে অৰ্থহীন অৰ্থাৎ ৰোমাঞ্চবিহীন গতানুগতিক ভ্ৰমণ৷ যি নহওক মোৰ শাৰীৰিক অসুস্থতাৰ কথা ভাবি সকলোৱে ড্ৰাইভাৰৰ কথা মতে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ কিছুদূৰ অঁকোৱা-পকোৱা ৰাস্তা অতিক্ৰম কৰাৰ পাছত ড্ৰাইভাৰে গাড়ী ৰখাই চকাৰ হাৱা প্ৰয়োজন মতে কমাই দিলে৷ কাৰণ চকাত বেছি হাৱা লৈ গাড়ী চলালে গাড়ী বাগৰি যোৱাৰ সম্ভাৱনা অধিক৷
যি নহওক, গাড়ী অঁকোৱা-পকোৱা, খলা-বমা ৰাস্তাৰে ‘প্ৰচণ্ড’ গতিত আগবাঢ়িল আৰু মই থেকেচাৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ ছীটৰ পৰা উঠি উঠি নিজকে পাৰ্যমানে বচোৱাৰ চেষ্টাত লাগিলোঁ৷ ইতিমধ্যে এঘণ্টামান ঘূৰি-পকি যেতিয়া আমাৰ গাড়ী ৰাতিৰ আহাৰ গ্ৰহণ কৰা ঠাইত উপস্থিত হ’ল, তেতিয়া মোৰ অৱস্থা পানীত হাঁহ নচৰাৰ নিচিনা হ’ল৷ কঁকালৰ বিষত ৰ’ব নোৱাৰি ডাক্তৰ আৰু শুভাকাংক্ষীলৈ মনত পৰিল৷ তেওঁলোকৰ উপদেশ নামানি অসুস্থ দেহাৰে ডেজাৰ্ট ছাফাৰী কৰাৰ ভয়ংকৰ পৰিণাম হাতে হাতে পালোঁ৷ যি নহওক, কঁকালৰ বিষ লৈ ডেজাৰ্ট ছাফাৰীৰ সকলো অধ্যায় সামৰি ৰাতি দহমান বজাত যেতিয়া হোটেল পালোঁ, তেতিয়া হোটেলৰ আৰামদায়ক বিছনায়ো মোক শান্তিৰে শুবলৈ নিদিলে৷ প্ৰচণ্ড বিষত কেঁকাই কেঁকাই ৰাতিটো পাৰ কৰিলোঁ৷
শ্লিপ ডিস্কৰ বাবে ভুগি থকা কঁকালৰ বিষকো নেওচি ডুবাইৰ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী কৰাৰ পৰিণতিত পিছদিনা ডুবাইৰ অন্য এক আকৰ্ষণ বিশাল ভূমি খণ্ডজুৰি পৃথিৱীৰ বিভিন্ন ৰাষ্ট্ৰৰ পেভিলিয়ন থকা ‘গ্লোবেল ভিলেজ’খনলৈ গৈ ভিলেজত উপলব্ধ হুইল চেয়াৰ এখন ঘণ্টাত পাঁচশ টকাকৈ ভাড়াত লৈ চাব লগা হ’ল৷ কাৰণ সিদিনা মোৰ থিয় হৈ থকাৰে শক্তি নাই৷ কনিষ্ঠ পুত্ৰ ঋত্বিক থকা বাবে হুইল চেয়াৰখন ঠেলি লোৱাৰ দায়িত্ব তেওঁৰ ওপৰত পৰিল৷ গোটেই ৰাতি ঘূৰিও শেষ কৰিব নোৱৰা ‘গ্লোবেল ভিলেজ’খন এঘণ্টাতে সামৰণি মাৰিব লগা হ’ল৷ মোৰ বাবে বাকীকেইজনৰ দুৰ্ভাগ্য যে ‘গ্লোবেল ভিলেজ’খন তেওঁলোকৰ ভালকৈ চোৱা নহ’ল৷ হুইল চেয়াৰত বহি বিশাল পৰিধিৰ ‘গ্লোবেল ভিলেজ’খনৰ এটা অংশহে চাব পাৰিলোঁ৷
All’s well that ends well. ডুবাই আৰু আবু ধাবি সুন্দৰভাৱে ভ্ৰমণ কৰিব পাৰিলেও ডাক্তৰৰ অবাধ্য ৰোগী হৈ ডেজাৰ্ট ছাফাৰী কৰা বাবে মোৰ ক্ষেত্ৰত উক্ত কথাষাৰ নৰজিল৷ অৰ্থাৎ ভ্ৰমণৰ শেষ অংশ মোৰ বাবে আনন্দময় হোৱাৰ সলনি দুখকৰ হ’ল৷