স্বাধীন হৈ এক হৈ থাকোঁ
আমি শক্তিশালী হৈ থাকিবলৈ হ’লে ঐক্য আৰু অখণ্ডতা ৰক্ষা কৰি চলিবই লাগিব৷ অন্যথা শত্ৰুৱে লাই পাই থাকিব৷ দেশৰ পৰিস্থিতি যিয়েই নহওক, কিছুমান কথা সদায় প্ৰাসংগিক হৈয়ে থাকে৷ কিছুমান কথাই আজিও বহু চিন্তাশীল লোকক বিতত কৰে৷ ধৰ্মনিৰপক্ষতাৰ পটভূমিত অনৈক্যৰ মাজত ঐক্য স্থাপনেৰে যি ভাৰত দেশ সৃষ্টি হৈছিল, তাত যেন বহুত কেৰোণ সোমাল৷ ক্ষমতা আৰু প্ৰভাব বিস্তাৰৰ নামত ধৰ্মক লৈ ৰাজনীতি কৰা ৰাজনৈতিক দলৰ ছত্ৰছায়াত সংবিধানিক ভেটিটোৱেই আজি থৰক-বৰক৷ মুকলিকৈ সাম্প্ৰদায়িক কথা-বতৰা আৰু কাৰ্যকলাপে সামাজিক বাতাবৰণেই বিনষ্ট কৰা নাই, সম্প্ৰীতিৰ যি পুৰণিকলীয়া পৰিকাঠামো আছিল তাতো সজোৰে আঘাত হানিছে৷ চৰকাৰী মানুহে মুকলিকৈ সংখ্যালঘু সম্প্ৰদায়ৰ লোকক প্ৰত্যাহ্বান জনাইছে, ভয়-ভাবুকি দিছে৷ জাত-পাত, বৰ্ণৰ নামত বিদ্বেষ আনিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছে৷ সংবিধানত উল্লেখ থকা ধৰ্মনিৰপক্ষ দেশ ভাৰতক হিন্দু ৰাষ্ট্ৰ হিচাপে গঢ়ি তোলাৰ আখৰা কৰি দীঘদিনলৈ ক্ষমতা হস্তগত কৰাৰ যি কৌশল শাসক দলে অৱলম্বন কৰিছে, সেয়াই এদিন ভাৰতবৰ্ষক খণ্ড-বিখণ্ড কৰিহে এৰিব৷ এইবোৰ ভালৰ বাবেই মুঠেই হোৱা নাই৷ স্বাধীন দেশত জীয়াই থকাৰ সাংবিধানিক অধিকাৰ লাভ কৰা বহু নাগৰিক বাধ্যত পৰি বাসস্থান এৰি নিৰাপদ স্থানৰ সন্ধান কৰিব লগা হৈছে৷ বহু বতৰিত প্ৰকাশ পাইছে যে কিছুমান লোকৰ বাবে ভাৰতবৰ্ষ জীৱন ধাৰণৰ উপযুক্ত ঠাই হৈ থকা নাই৷ চৰকাৰী তথ্য মতেই বিগত সময় চোৱাত হেজাৰ হেজাৰ লোকে ভাৰতীয় নাগৰিকত্ব এৰি অন্য দেশলৈ ঢাপলি মেলিছে৷ এখন স্বাধীন দেশৰ সুস্থ সামাজিক পৰিবেশ এয়া কেতিয়াও হ’ব নোৱাৰে৷
বৰ্ধিত ধৰ্মীয় উন্মদনাই সৰ্বত্ৰ গ্ৰাস কৰি পেলাইছে৷ ধৰ্মৰ নামত ব্যাভিচাৰিতাৰ প্ৰসাৰ ঘটিব লাগিছে৷ দেশৰ ৰাজনৈতিক বাতাবৰণ ইমান বেছি অসুস্থ হৈ আহিবলৈ ধৰিছে যে ধৰ্মৰ নামত বহু লোকে অমানুষিক নিৰ্যাতন সহিব লগা হৈছে৷ ধাৰ্মান্ধতাই বিজ্ঞানৰ সকলো চুড়ান্ত সীমা অতিক্ৰম কৰিছে৷ শিক্ষাৰ গুণগত মান দিনক দিনে লোপ পাব ধৰিছে৷ ধৰ্ম ৰক্ষাৰ নামত এচাম উন্মত্ত লোকে হাতত অস্ত্ৰ তুলি ল’বলৈকো কুণ্ঠাবোধ কৰা নাই৷ হিংসা আৰু অধৰ্মই সামাজিক বাতাবৰণ এনে ধৰণে ছানি ধৰিছে যে বাস্তৱ পৃথৱীৰ মুকলিমুৰীয়া বতাহ অকন সেৱন কৰিবলৈও ঠাই নোহোৱা হৈ আহিছে৷ ভাবিলে আচৰিত লাগে এয়াই নেকি বাপুজীয়ে বিচৰা সপোনৰ ভাৰতবৰ্ষ৷
আজি জীয়াই থকাৰ নূ্যনতম আহিলাখিনি আহৰণ কৰিবলৈকো জনতাই দুঃসাধ্য সাধন কৰিব লগা অবস্থা হৈছে৷ সামাজিক শ্ৰেণী বিভাজনে সৰল আৰু সূচল জীবনৰ ধাৰণা নোহোৱা কৰি পেলাইছে৷ চৰকাৰৰ পৃষ্ঠপোষকতাতে পুঁজিপতিৰ হাতলৈ গুচি গৈছে সমস্ত অৰ্থ আৰু সম্পত্তি৷ দুখীয়া কৃষকে ৰাজপথত আন্দোলন কৰিব লগা হৈছে৷ কৃষকৰ তেজেৰে ৰাজপথ ৰাঙলী হৈছে৷ আগৰবোৰ চৰকাৰে অশেষ কষ্ট কৰি যিবোৰ অনুষ্ঠান-প্ৰতিষ্ঠান জন্ম দি ভাৰতক বিশ্বৰ বুকুত জিলিকাই তুলিলে আজি সেইবোৰ সম্পদ পুঁজিপতিক গতাই দিয়াৰ অভিসন্ধি চলিছে৷ দৈনিক খৰ্ব হৈছে জনতাৰ অধিকাৰ৷ হয়তো এদিন সাধাৰণ জনতাৰ জীয়াই থকাৰ অধিকাৰো পুঁজিপতিৰ হাতলৈ গুচি যাব৷ অভাৱ, অনাটন আৰু মূল্যবৃদ্ধিয়ে দৈনন্দিন জীৱন আৰু অধিক দুৰুহ কৰি তুলিব৷ এই ধাৰা অব্যাহত থাকিলে মানুহৰ প্ৰতিবাদৰ কণ্ঠ সৰ্বকালৰ বাবে ৰুদ্ধ হৈ পৰিব৷
গতিকে আমি ক’ত স্বাধীন হলোঁ৷ পালো জানো পূৰ্ণ স্বাধীনতা৷ অসম্পূৰ্ণ স্বাধীনতাৰ ছাঁ খেদি খেদি দেশবাসী আজি ভাৰাক্ৰন্ত হৈ পৰিছে৷ চৰকাৰীভাৱে স্বাধীনতাৰ অমৃত কাল ঘোষণা হ’লেও দৰাচলতে আমি পৰাধীন৷ আজিও আমি স্বাধীনাৰ জয়গান গাই লেবেজান হোৱা একো একোটা প্ৰতিবাদী কণ্ঠহে মাথোন৷ আমি স্বাধীন হলোনে? বিশ্বৰ বুকুত জিলিকি থাকিবলৈ হ’লে আমি আভ্যন্তৰীণভাৱে শক্তিশালী হৈ থাকিব লাগিব৷ এক হৈ থাকিব লাগিব৷